Frustratie

Afgelopen twee dagen ben ik op pad geweest met een deel van de groep waar Martijn een kleine week  mee op trail door Schotland is geweest. Die trail was voor Martijn een manier om te proberen afscheid te nemen van zijn behandeling van de kanker, de angst voor kanker te proberen meester te worden en te geloven in een mooie toekomst die weer voor ons leek te liggen. Hij kwam afgelopen april super enthousiast thuis, genoten had hij, nieuwe inzichten op gedaan. Toen niet wetend dat hij twee weken later zijn doodvonnis zou krijgen en nog 11 weken later voorgoed afscheid van ons en zijn zo geliefde leven moest nemen. 
 

ik werd uitgenodigd om, ipv en ook ter ere van Martijn twee dagen mee te gaan op een soort terug kom dagen. Ik vond het heel spannend als vreemde eend aan te schuiven, tot aankomst op de plek getwijfeld maar het was goed. Samen veel stil gestaan bij Martijn maar ook bij mijn verdriet. Helaas met een souveniertje terug gekomen, de trainer Appte dat hij positief is….en ik nu ook, weinig klachten gelukkig tot nu toe maar mijn laatste grote werkopdracht van 2022 heb ik moeten annuleren. Zo werden het twee hele dure dagen….

Vanavond was ik alleen thuis en heb ik een app groepje gemaakt met zijn vrienden uit zijn studenten tijd, of we een memorylane avond kunnen doen, praten over Martijn, ik heb Martijn beloofd bij het afscheid nemen dat ik mijn hele leven over hem ga blijven praten. Bij de app groep moest natuurlijk een foto van Martijn en dus zat ik onbedoeld zelf in mijn eentje op memorylane. En wat doet dat toch zeer, al die foto’s, alles zo herkenbaar en bijna tastbaar, ieder detail ken ik zo goed, en dat er nooit meer nieuwe foto’s bij gaan komen, geen nieuwe herrineringen met Martijn gemaakt gaan worden…..ik kan het nog steeds niet bevatten.

Ook jongste zoon kwam heel verdrietig thuis, hij mist zijn vader ook zo ontzettend erg. Ik begrijp hem en meer dan vasthouden en knuffelen heb ik hem niet te bieden….(en daarbij vergetend dat ik positief ben…) Nu lig ik in bed, zoals gewoonlijk te praten tegen Martijn, waarbij ik gefrustreerd de “domme” zin zei: Shit Martijn, het zou nu toch wel heel handig zijn dat je er was om je zoon te troosten, hij heeft je nodig!” Meteen dacht ik er achter aan, zo niet nog gefrustreerder, dat als Martijn er nog gewoon was geweest dat troosten helemaal niet nodig was geweest, dan waren we nu niet allemaal zo ontzettend verdrietig.