Het is maar een datum?
Datums….. ik heb het er al eens eerder over gehad geloof ik. Dat ik eigenlijk nooit bij datums stil sta, in de zin van dat het niet echt wat met me doet. Tuurlijk zijn er data die memorabel zijn, verjaardagen/geboortedatums, algemene feestdagen en nu zijn er opeens allemaal extra “speciale “ data bijgekomen. Memorabele datums die ik helemaal niet wil hebben. Allereerst alle dagen tot en met 25/7/2023 wat allemaal een eerste data zonder Martijn is. Maar dan zijn daar de data die vorig jaar “gewoon” zoals altijd met Martijn erbij gevierd werd. En deze dagen geven me nu ver van te voren een naar gevoel in mijn buik. Deze week was ik jarig, vond ik altijd al een rot dag, zo’n dag die “ leuk” moest zijn, waar ik gastvrouw hoorde te zijn, het middelpunt en verplicht iets moest organiseren voor familie en vrienden. Puur omdat ik zoveel jaar geleden geboren ben. En hoe harder ik mijn best doe er geen aandacht op te vestigen hoe vaker ik het “ vier”. Martijn vond het altijd een beetje grappig, mijn gemopper en gepruttel, mijn-bijna-jarig stress en de opluchting als alles voorbij was en alles weer gewoon.
Dit jaar werd ik 51, en voor het eerst ben ik net zo oud als Martijn. En de hele maand ben ik er mee bezig geweest, buikpijn, verdriet en een angstig gevoel….ik wil niet 51 zijn, ik hoor niet 51 te zijn, ik hoor jonger te zijn dan Martijn. Op Martijn zijn 51e verjaardag hebben we keihard lang zal hij leven gezongen, de kanker leek bedwongen, hij had de toekomst terug. Zijn 52e haalde hij niet, dat was 3 weken na zijn overlijden.
En nu ben ik 51, en heb ik weer drie dagen iets voor mijn verjaardag gedaan. En voor het eerst was het welkom, afleiding. En blijkt 51 ook maar een getal, en was mijn verjaardag ook maar weer “gewoon” een volgende dag zonder Martijn, niet erger of minder erg dan alle andere dagen sinds 25/07/2022. Met deze wetenschap begon ik dan ook iets geruster aan de volgende dag.
Helaas. Woensdag, 25/01 bleek wel een rot dag. Zes maanden (een half jaar!!) verder. En gevoelsmatig klopt er nog steeds geen snars van, kan hij nog steeds elk moment binnen stappen. En haat ik mijn verstand die me er continue aan herinnerd dat dat niet kan en nooit meer gaat gebeuren. Deze dag had ik vol gepland met werk en een avondactiviteit…. En zolang het me lukte me daarop te focussen ging het goed maar man, wat heb ik zijn overlijdensdag herbeleefd, geen detail miste en de rauwe keiharde pijn en verdriet knalde door mijn lijf.
Het is en blijft wat het is, en vandaag was gelukkig weer een “ gewone “ zoveelste nieuwe datum die ik voor het eerst zonder Martijn door bracht.
Een dag waarin ik hem nog steeds vreselijk mis maar niet erger of minder erg dan andere dagen sinds 25/07/2022.
3 reacties
Lieve Katja,
Ik snap zo goed wat je bedoelt, wat je voelt en wat je niet wilt voelen. Wat fijn, dat je je verjaardag ‘gewoon’ kon vieren.
En dan wordt het 25 januari, de dag waarop je al een half jaar verder moet zonder Martijn, je gevoel zegt je bij deze datum, ik wil dit niet en je raakt van slag. Ja,zo herkenbaar, bezig zijn, afleiding, dan is het er niet, maar als je dan alleen bent komt het verdriet en het gemis keihard weer binnen. Als een mokerslag, een woord dat mijn zwager gisteren gebruikte toen wij een gesprek hadden over de jaarwisseling. Hoe dat gegaan is.
jij en ik lopen qua tijd een beetje gelijk, Hans is 14/8 overleden. Dus voor mij 14 februari een half jaar en 15 februari zou hij 67 geworden zijn. Martijn was natuurlijk wel veel jonger. Maar het gevoel blijft hetzelfde, leeftijd telt niet, dat heb ik dan weer.
En dan is het weer de volgende dag en je gaat weer verder, en het missen van je geliefde is levenslang en inderdaad niet erger niet minder.
Ik geef je warme knuffels,
Gerdien
Poe, dus ook twee bijzondere data achter elkaar. En dan is 14 februari ook nog Valentijnsdag…..de dag die in het teken staat van de liefde, waar de commercie hard zijn best voor doet. Hebben wij nooit gevierd . Maar voor jou een dag met een hele andere beleving. En dan de dag erna zijn verjaardag.
Ik merk nu ook dat ik voor jou gevoel ga invullen, van O jee, dat zal wel extra zwaar en heftig zijn. Ik hoop dat jij dat los kan laten en het op het moment gaat beleven zoals het is, en doet wat je denkt dat goed voelt. ( En het meest gun ik je dat het een dag is waar je geen extra verdiet en pijn ervaart)
Martijn zijn eerste verjaardag was zo snel na zijn overlijden dat we nog zo verdoofd waren, zo in de ontkenning en verdriet dat dat jarig feit geen extra invloed had. Ik denk, ik weet het niet, maar ik denk dat dat dit jaar anders gaat zijn. Dat dat wel een dag gaat worden die nog meer of net zo (Martijn hield wel van zijn verjaardag vieren) in het teken van Martijn gaat staan. En dat is misschien ook wel mooi, dat dat ons hele leven zijn dag gaat blijven. Hopelijk ooit een dag waar de mooie herinneringen de boventoon gaan hebben.
En over leeftijd, dat krijg ik vaak te horen, dat het zo erg is of nog erger omdat hij maar 51 is geworden, maar dat maakt inderdaad niet uit. Iemand van 80 of nog ouder die nog heel erg van het leven geniet. Die zal ook niet dood willen, en de impact voor een partner is denk ik het zelfde. De buitenwereld (ik ook) zal er waarschijnlijk luchtiger over doen, want hij heeft toch een heel leven gehad? Maar ik denk nu, wat erg eigenlijk, dat we daarmee bijna zeggen tegen nabestaanden van ouderen dat hun verdriet daarom minder erg is. Maar het is natuurlijk bij iedereen net zo erg als hoe je het zelf ervaart.
pff, wat een overpeinzing op deze voor mij vroege ochtend….
knuffel van mij
Bedankt voor je lieve woorden Katja.
en je vult niets voor mij in hoor, ik vind die data heel moeilijk, maak ook geen afspraken op die dagen, ik denk dat ik een pyjama dag houd.
liefs en een goed weekend, Gerdien