Vreemd gaan sinds 28 jaar…..

De laatste uren van 2022 gaan in. Het jaar dat voor altijd de boeken in gaat als ramp jaar. Het jaar waar we vol goede moed aan begonnen, het jaar vol beloftes en toekomst. Het jaar waar we samen opnieuw zouden beginnen met leven nu we geleerd hadden wat het hebben van kanker en nog veel meer het genezen te lijken te zijn van kanker, ons had gebracht. Leven in het nu, niks uitstellen tot later wat je nu kan doen, want hoeveel later je hebt weet je niet. Geleerd wat toch eigenlijk het belangrijkste is in het leven, en dat blijkt toch het gezin, familie en vrienden te zijn. Wat een heerlijke jaarwisseling was het, 2021, een klote jaar maar uiteindelijk ook een eyeopener. En het was een harde les om te leren maar goed, de inzichten waren wel goud waard en het bracht ons als gezin ook weer dichter naar elkaar. Dus 2022….. kom maar op. 
 

Vandaag heb ik toch maar met mijn vader de traditie door gezet, samen appelbeignets bakken. Daar de middag doorgebracht samen met jongste zoon. De kids hebben alledrie een avond vullend programma met hun vrienden en ik zit alleen thuis voor de buis met de hond die sinds Martijn er niet meer is ook op de bank mag. 
(Ik ben nog niet overtuigd van dat mogen, de hond wel😊)

Alle uitnodigingen om ergens te komen “vieren”  heb ik afgeslagen. Ik moet er niet aan denken om 24:00 vrienden stellen elkaar te zien zoenen en gelukkig nieuwjaar te wensen. Het contrast met vorig jaar is te groot, het  verwachte  top jaar 2022 werd het grootste rampjaar voor mij. En nu zou ik dat positief kunnen omdraaien…2023 kan alleen maar beter worden maar dat kan ik me niet voorstellen. Het voelt zelfs een beetje als vreemd gaan, ik ga voor het eerst sinds 28 jaar een nieuw jaar in zonder Martijn. En daarom ga ik ervoor zorgen dat ik voor 2023 begint in bed lig, hopelijk slapend en dromen over Martijn. En dan morgen maar ”gewoon” verder met leren leven zonder Martijn.