Deel 2: De weken voor de operatie
De weken die volgen, gaan in een soort waas voorbij en toch staan een heleboel dingen me haarscherp voor de bril.
De week van de aanval en de ziekenhuis opname, blijf ik thuis. Gewoon even herstellen van de griep. We lichten natuurlijk onze families in en ook zij voelen zich erg ongerust. De week daarna ga ik weer naar mijn werk. Ik doe wat klusjes buiten de klas en 's woensdags sta ik zelf voor de klas. De leerlingen zijn erg geschrokken en mijn collega's nog meer. Ik neem wat avi toetsen af, een fijn klus om te doen vind ik zelf. Tijdens een van die avi toetsen gaat mijn telefoon. Het Haaglanden Medisch Centrum belt met een datum dat we een afspraak hebben bij de neuroloog op 27 januari bij dr Nandoe Tewarie. Dat is dus dezelfde week al!
Die vrijdag gaan Marco (mijn man) en ik naar naar het HMC. Bloednerveus ben ik en Marco ook. We hebben een afspraak bij verpleegkundig specialist en daarna bij de neuroloog. We praten over de epileptische aanval en de arts is vooral heel benieuwd naar hoe lang het duurde voordat ik weer kon praten. De tumor blijkt in mijn cognitieve spraakgedeelte te zitten en vlakbij het gebied dat mijn rechterarm aanstuurt. Er wordt ons verteld dat het een wakkere operatie zal zijn. Ik heb geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen. Het is allemaal heel overweldigend. Ik ben zo blij dat Marco bij me is. Ik heb veel bewondering voor hem, hij is altijd bij me en hij steunt me bij alles.
Aan het einde van dezelfde middag wordt ik al gebeld. Maandag 6 februari zal ik geopereerd worden. Een gek soort gevoel van opwinding overvalt me. Zo snel al!
Ondertussen stromen de lieve kaartjes en bloemen binnen. Er is een film 'The collateral beauty' en we begrijpen nu nog meer het gevoel. Zo mooi en warm.
De maandag na de afspraak ga ik nog werken en daarna niet meer. Ik voel me gehaast. Ik moet nog zoveel dingen doen en regelen. Zo zit onze oudste dochter in groep 8. Precies in de week van mijn operatie zijn ook de open dagen. Dus ik bel middelbare scholen op en leg de situatie uit. We mogen eerder langskomen voor een rondleiding op de scholen waar we niet met elkaar naar toe kunnen. Maar er moet nog meer gebeuren. Er staat een afspraak voor de woensdag waar we alles te horen gaan krijgen over hoe en wat bij de operatie. Een uitgebreid gesprek met de anesthesioloog die me heel duidelijk een beeld geeft van hoe de operatie zal gaan. En ook een afspraak bij de linguïst. Christa Dokter blijkt een hele vriendelijke vrouw met wie ik wel een klik voel. Zij test wat ik op taalkundig vlak allemaal kan en zij zal ook bij de operatie aanwezig zijn.
Omdat ik een bril draag en op mijn rechterzij moet liggen, heb ik een bril nodig waarvan het pootje eraf geschroefd moet worden. Bij de opticien wilden ze me daar een brilletje voor aansmeren dus heeft Marco zelf even vlak voor de operatie het pootje eraf geschroefd. Af en toe heb ik last van een verstopt oor en juist in die week werd dat erger. Juist het oor waarmee ik dus moest luisteren zat echt dicht. Ik heb in paniek de assistente van de huisarts opgebeld en zij was op de hoogte van de situatie. Ze was heel lief en ik kon eigenlijk meteen terecht. Dan kon ik meteen nog even langs de dokter want hij wilde me ook nog even spreken. Oren uitgespoten en op naar de dokter. We hadden een praatje pot verwacht maar het ging al heel snel naar iets heel anders. Want hadden we wel al nagedacht over: wat nou als het niet zo goed afloopt als gehoopt? We kregen een formulier mee, een euthanasieverklaring. We gingen helemaal beduusd bij de huisarts weg. Achteraf gezien een goede zet van hem, maar op dat moment zelf echt een klap in ons gezicht, dan moeten we daar ook ineens iets van vinden en over nadenken.
Er moest voor de operatie nogmaals een mri scan gemaakt worden. Vrijdagochtend voor de operatie kregen we de vraag of we over een uur in hartje Den Haag konden zijn. Ja! Dan stappen we nu in de auto, dan zijn we net op tijd.
Mijn ouders waren op 2 februari 50 jaar getrouwd. Dat zouden ze op zaterdag 4 februari met familie vieren. Mijn broer en ik (en natuurlijk onze vrouw en man) hadden een trip naar Wenen voor ze geregeld. Daar moest natuurlijk ook nog het een en ander voor gedaan worden. Mijn broer en zijn v ouw hebben daarvan echt het leeuwendeel gedaan, zo fijn!
De planning was zo bedacht: zaterdag 4 februari het feest van mijn ouders en zondag zouden we met z'n vieren fijn een dag weg gaan. Lekker de natuur in. 's Avonds met de pizzarette lekker eten en dan maandagochtend vroeg vertrekken naar het ziekenhuis. We kregen op vrijdagochtend een mailtje dat ik me al op zondagochtend om 7 uur zou moeten melden op de afdeling neurologie. Bleek een misverstand te zijn, maar het was wel even stressen.
De zaterdag hebben we een beladen maar waardevolle dag gehad. Mijn ouders hebben een fijn feest gehad. En de zondag hebben we echt genoten van alles. Het was prachtig weer en iedereen was even niet bezig met wat er stond te gebeuren.
De hele week ben ik ook bezig geweest met dingen voorbereiden waar je normaalgesproken helemaal niet mee bezig zou zijn. Ik heb voor Marco en de kinderen allemaal een eigen kaart geschreven. Dat vond ik echt heel moeilijk! Ook heb ik nog verhaaltjes van Floddertje ingesprongen voor de kinderen in het geval dat ik niet meer zou kunnen praten oid. Ook heb ik met Marco hele bijzondere, mooie, emotionele en waardevolle gesprekken gehad.
Het waren zulke intense weken. Ook als ik dit nu zo terug lees, denk ik alleen maar:" jeetje, wat was het een heftige periode". En voor mijn Marco, mijn steun en toeverlaat, voor hem en de kinderen was het ook heel heftig. We hebben met zijn allen alles eruit gehaald wat erin zat.
