Hoe het begon

Het is 16 januari 2023, ik ben een beetje grieperig opgestaan maar ik ga wel gewoon naar mijn werk. Hoe langer de dag duurt, hoe beroerder ik me voel. Ik barst van de hoofdpijn, de koorts loopt steeds hoger op en ik besluit dat als de school uitgaat, ik ook naar huis ga. Eenmaal thuis neem ik de zoveelste paracetamol en kruip ik mijn bed in. Ik stuur nog een fotootje naar mijn man dat ik in bed lig en hij biedt heel lief aan om die avond te koken. 

's Avonds ga ik naar bed en om een uur of 2 's nachts word ik wakker. Een gevoel van: oh nee, duurt de nacht nog zo lang? overspoelt me en ik ga maar beneden. Ik ga op de bank zitten en zet maar een film aan. Ik merk dat als ik rechtop zit, de hoofdpijn iets verminderd. 

Ik moet in slaap zijn gevallen want als ik wakker word is de film bijna afgelopen. Om half 5 besluit ik naar bed te gaan. Ik weet nog dat ik heel heftig droomde.

Het volgende moment word ik weer wakker en tot mijn uiterste verbazing staat er ambulancepersoneel in de slaapkamer. Ik weet niet wat me overkomt, ik kan ook geen woord uitbrengen behalve een stamelend ja. Mijn man is zielsgelukkig dat ik weer bij kennis ben. Als ik zeg dat hij zich dood geschrokken is, is dat nog een understatement.

Ik hoor de verpleegkundige zeggen:"Ja, daar is ze weer. Gaat het een beetje, mevrouw? U heeft een epileptische aanval gehad. Kunt u staan?"

Heel voorzichtig word ik de trap af begeleid en wanneer ik beneden ben, kom ik langzaam weer een beetje verder bij en kan ik weer een beetje meer praten. Mijn oudste dochter heeft alles gehoord en is helemaal overstuur. Ze kruipt tegen me aan en ik weet wat geruststellende woorden tegen haar te zeggen. 

Besloten wordt, dat ik mee ga naar het ziekenhuis. Ik word met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en krijg daar meteen een ct-scan. Mijn man is als de wiedeweerga onze jongste dochter gaan wekken en heeft de kinderen in alle vroegte naar mijn ouders gebracht. 

In het ziekenhuis krijg ik, al voor dat mijn man er is, de uitslag van de scan. De arts kijkt me met hele serieuze ogen aan en zegt:"U heeft of een abces of een tumor." Als mijn man binnen komt en ik vertel wat de artsen gevonden hebben, zie ik aan zijn blik dat dit heel erg is. De impact van deze zin gaat dan nog langs me heen.

Dezelfde dag wordt er ook nog een mri scan gemaakt en daaruit blijkt dat er een glioom zit. De artsen denken aan een laaggradige tumor. 

Ik blijf een nacht in het ziekenhuis. Mijn man wijkt niet van mijn zijde legt koude, natte washandjes op mijn voorhoofd. Ik blijk dus Influenza (griep dus) te hebben. Ik lig op een apart kamertje zodat ik andere patiënten niet kan aansteken. 

De volgende dag wordt ik ontslagen uit het ziekenhuis. Vanaf nu is mijn leven gestart van na de diagnose. Een leven vóór en een leven ná de diagnose. Zo is het leven vanaf nu.