Men lijdt het meest...
Men lijdt het meest, door het lijden dat men vreest. Nou ja, ik ben vooral bang.
Als ik mijn blogs terug lees, dan zijn het vooral verhalen die de feiten weergeven. Het is net alsof ik een dagboekje van vroeger terug lees. Lief dagboek, vandaag hebben we op school gerekend en taal gedaan. Rekenen vond ik stom en taal leuk. En we aten rijst (bah). Dat is wel een grappig weetje, ik hield vroeger echt een dagboek bij en het eindigde altijd met wat we 's avonds aten. Dat was heel belangrijk. (ik was nogal een kieskeurige eter laten we maar zeggen)
Later ging ik schrijven, en als ik dat terug lees, voel ik helemaal wat ik toen voelde.
Bij mij zit de tumor/hersenschade voornamelijk in de frontaal kwab. Ik ervaar nu afasie, maar ook ben ik minder initiatiefrijk, heb ik last van traagheid en concentratie verlies. Ik loop constant tegen mezelf aan en daar ben ik heel vaak verdrietig over. Maar ook bijvoorbeeld als ik schrik, kan ik zomaar buiten proportioneel boos worden.
En daar ligt ook mijn angst. Stel nou dat die vlek (die nu als pseudo progressie wordt bestempeld) door blijft groeien, en ik daar last van krijg waardoor mijn persoonlijkheid verandert, of dat ik uitval ga krijgen in het rechterdeel van mijn lichaam. Nee, ik denk dat ik vooral heel veel angst heb om te veranderen.
En dan wil ik in het nu zijn en in het nu leven, maar soms is dat verdomde moeilijk! De groei en/of een nieuwe operatie hangt als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. En het is niet de vraag of hij valt maar wanneer.
Nu maar hopen dat het nog wel even een aantal jaren duurt, dan kan ik ook oefenen met in het nu leven.
5 reacties
Lieve Sassie,
In het nu leven is een mooi streven, maar o zo moeilijk te verwezenlijken. Dat bekende zwaard is moeilijk te negeren, vooral als je klachten ervaart. Misschien kan je baat hebben bij een mindfulness cursus? Zelf heb ik deze jaren geleden, voor ik kanker kreeg, gevolgd en heb daar nog steeds voordeel van in moeilijke tijden.
Liefs, Monique
Lieve Monique,
Bedankt voor je lieve reactie. Het gevoel is alweer gezakt hoor, ik denk dat ik ook gewoon een beetje last van mijn hormonen had... Geen goede combinatie met toch al zoveel onzekerheid, chemo etc .
Liefs Saskia
Hoi Saskia,
Volgens mij schreef je al eens eerder dat je geen emoties terug las in je eerdere blogs, maar mij is altijd wel duidelijk wat je voelt. Mensen geven na een kanker diagnose vaak aan dat ze hun lichaam niet meer vertrouwen. Kan het zijn dat je met een hersentumor ook je hoofd niet meer vertrouwt? En is dat terecht? Misschien zijn veel van de problemen waar je tegenaan loopt, goed te verlichten met iets van therapie.
Heel veel sterkte,
Niene
Ha Niene,
Bedankt voor je lieve reactie. Het gevoel is alweer gezakt hoor, ik denk dat ik ook gewoon een beetje last van mijn hormonen had... Geen goede combinatie met toch al zoveel onzekerheid, chemo etc .
Liefs Saskia
Goede en slechte dagen. Je gevoelens op slechte dagen zijn even echt en belangrijk als de gevoelens op de goede, dus je hoeft je niet te verontschuldigen.