Wat zie je er goed uit / de verzuim consulent

Gisteren belde de verzuim consulent. Ik heb af en toe contact met haar en ze is heel vriendelijk altijd. 

Ik nam de telefoon op en ze vroeg of ik wel tijd had om te bellen. Het was tenslotte het einde van het schooljaar en ik zou wel druk zijn met het afronden daarvan. Ik was een beetje verbaasd dat ze dat vroeg, ik zei ook dat ik daar helemaal niet druk mee ben, want ik zit in de tweede week van mijn tweede chemokuur. 

Ze stamelde: 'oh, heb je dan wel energie voor dit gesprek?' Ik antwoorde van wel. Ze vroeg een aantal dingen en ik heb me afgevraagd of ze wel weer een update had gelezen in mijn dossier. Je merkt dan ook (en dat bedoel ik helemaal niet verkeerd of vervelend), dat ze geen arts is. 

Ik vertelde dat ik af en toe wat uurtjes naar school ga, (als het lukt 3x2 uur per week) en dan houd ik me bezig met het een op een werken en groepjes begeleiden bij werkjes bij de kleuters. Ik heb geen afrondende zaken te doen.

Ze vroeg of ik veel bijwerkingen heb van de kuur (ik krijg een pcv kuur met een heel schema van pillen en infusen) Nou heb ik niet hele heftige bijwerkingen ervaren tot nu toe. Natuurlijk ben ik vermoeider dan eerst, ik heb last van mijn maag bij tijd en wijlen (het gevoel dat ik een hoge broek draag die te strak zit, zo omschrijf ik het maar). En ja, de koek die ik maandag at, kwam weer retour, maar dat was ook de eerste keer. Buiten dat voel ik me eigenlijk oké.

En terwijl ik dat vertel, voel ik me meteen onzeker. Want zou ik niet vaker naar mijn werk kunnen. Maar ik heb ook niet het gevoel dat ze me daar missen (als collega misschien wel, maar ik sta boventallig. Dat is heel fijn maar ze rekenen niet op mij). Ik kreeg een beetje wat ben ik een aansteller gevoel. En dat ben ik niet, dat weet ik wel. En toch is dat wat ik uiteindelijk over mezelf denk. 

Mensen vragen ook wel hoe het met me gaat. En dat is natuurlijk super fijn, maar wat moet ik nou antwoorden? Het gaat goed, (dan denken ze misschien dat er niets meer aan de hand is) of moet ik vertellen over waar ik last van heb, maar daar schieten we uiteindelijk allebei niets mee op (want ik ga me niet minder slecht voelen als ik tegen een kennis op het schoolplein dit vertel.)

En dan is er nog de zin: 'Wat zie je er goed uit!'. Ook dat is super goed bedoeld en ook lief dat ze het zeggen. En toch bekruipt me dan ook het gevoel van dat ze dat niet verwacht hadden ofzo. En dan voel ik me dus ook weer een aansteller. En ik weet dat dit iets is wat ik dus over mezelf denk.

Ik vind het allemaal ingewikkeld. Wie herkent dit?