Wanneer vertel je het je kleinkinderen?
Ik heb 3 kleinkinderen. Twee meisjes van 12 jaar en een robbedoes van 5jr. Eén vd meiden woont verder weg en zien we minder. De andere twee zijn vaste prik op maandag...oppassen. Uit school om 14.15 uur voor robbedoes..verkeerslicht. "Opa..oppassen hoor!"..Haha.. hij vergeet niks. Om de beurt mogen ze kiezen wat ze willen eten voor de avond. Je mag raden wat het is. Oma doet spelletje met ze..Opa fietst met robbedoes, voetbalt en voorlezen...Tip de Muis. Half acht brengt opa ze naar huis.
Tja...ze weten nog niks..tenminste ga ervan uit dat de ouders nog niks verteld hebben. Ikzelf denk dat het nog te vroeg is. Zolang ik nog geen zichtbare kwaaltjes heb en ze zelf nog niet vragen wat opa heeft..denk ik nog tijd.
Ikzelf kan me nauwelijks wat herinneren toen ik 5 zelfs 12 was. Misschien de ouderdom dat die herinneringen vervagen? Maar de meiden en knul gaan het wel meemaken dat opa een sterretje wordt aan de hemel.
Toch nu nog niet mee belasten denk ik zo lekker opa zijn!
5 reacties
Inderdaad lastig hoor. Mijn zoon en schoondochter hebben wel een boekje gekocht over de grote boom die ziek is, zodat ze met kleinzoon van 6 en kleindochter van 3 over de ziekte van opa kunnen praten. Werkt tot nu toe heel goed.
Ik heb een gedichtenboekje van Hanneke (ViooltjeM) wat zij heeft uitgebracht voor kinderen met kanker en dat verhaal loopt goed af, gelukkig. Ik heb dat gekocht om aan mijn dochter te geven en ook om een goed initiatief te steunen. Ik heb het nog niet gegeven. Tijd is nog niet rijp.
Mijn kleinkinderen weten nog van niets. Nu ben ik nog de opa waar ze kuilen mogen graven in de tuin, in bomen kunnen klimmen, walnoten zoeken om mee te nemen naar huis, voetballen op het gras. Kortom, kind te zijn. Uitstekende ouders, maar een postzegeltuintje, dus daar mag geen kuil, daar mogen ze niet klimmen in het boompje van anderhalve meter.
En ik laat ze nog maar even in de waan dat opa honderd wordt. Op het moment dat ze zien dat er iets aan de hand is en ze er zelf om vragen, dan is het vroeg genoeg.
Laat ze nu maar even de onbezorgde jeugd, want die extra kennis voegt niets toe.
Fijn dat dat zo kan. Theo was helaas zo ziek dat de kinderen enorme vraagtekens in hun ogen hadden en ook de nodige vragen stelden. Het boekje heeft hen voor nu rust gebracht. De eekhoorntjes, vogels en vissen en bloemen in de tuin krijgen alle aandacht en dat opa ziek en kaal is daar hoor je ze niet meer over.
Ik hou het voorlopig ook maar zo..lekker opa zijn nog. Als ik echt ziek wordt en ze gaan het zien en merken ga ik het ze vertellen....hopelijk pas over een heel lange tijd.