Dagje Bilthoven

Het eerste onderzoek was een MRI scan. Dit leek vlekkeloos te verlopen maar het infuus werd door de ader heengeprikt waardoor contrastvloeistof in mijn arm terecht kwam in plaats van in mijn aderen. Andere arm werd aangeprikt met intussen honderd excuses en dit keer ging het goed. Mijn rechterarm bleef wel lang en heftig bloeden, pijnlijk en vervelend. Maarja, het blijft mensenwerk en niemand zal dit expres doen. Gewoon pech maar heel vervelend.

Aansluitend echo van mijn okselklieren (en ook nog even mijn bovenarm om te kijken waar de vloeistof was gebleven).
Gelukkig kon de radioloog al vertellen dat er geen "rare dingen" te zien waren.
Om 14:00 uur bevestigde de chirurg dit ook en kon het operatieplan worden gemaakt.

Vonnis: Verwijdering borst en ook wordt er met behulp van contrastvloeistof de poortwachterklier in beeld gebracht en verwijderd indien deze zichtbaar is. Na de operatie wordt het weefsel onderzocht door de patholoog en komt de uitslag 8 dagen later binnen. De chirurg verwacht niet dat er een uitzaaiing is maar zekerheid voor alles.
Weer werd me gezegd dat het nog steeds DCIS is, een voorstadium van borstkanker. Vroeger werd dit niet opgemerkt omdat DCIS niet voelbaar is.
Tja, en wie zegt dan dat het kanker wordt.......dat weet niemand............

Ik blijf het toch wel allemaal heftig vinden dat voor een voorstadium je borst afgezet moet worden.
Toch merk ik dat ik hier toch bewust en onbewust 2 jaar mee bezig ben geweest. Ik wist dat er niet meer borstbesparend geopereerd kan worden en ook bestraling mag niet meer gegeven worden als de DCIS zich weer liet zien. Een soort gevoel van berusting.

Enthousiast legde de chirurg uit hoe ze de operatie aan gaat pakken. Het wordt een mooi litteken werd mij verzekerd. Een nachtje ziekenhuis en een drain en dan mag ik de volgende dag samen met mijn man in de spiegel kijken. Dat wordt nog wel een "dingetje".

Herstel duurt zo 'n twee tot zes weken. Fysiotherapie voor mijn arm omdat ik er vorige keer ook een frozen shoulder aan heb overgehouden. Daarna kan ik ook gaan denken aan een hersteloperatie, wel of niet. Mogelijkheden moet ik nog onderzoeken. Maar dit parkeer ik nog even. Eerst maar overleven.

Gelukkig nog even tijd om alles op mijn werk te kunnen regelen, mijn studiedagen te kunnen doen en de bruiloft van mijn lieve vriendinnetje uit België bij te wonen.