De oncoloog

Dan heb je een afspraak bij de oncoloog. De arts waar ik nooit hoopte om daar ooit terecht te zullen komen.
Het weerbericht voorspelde niet veel goeds, afgelopen maandag. We zijn daarom op tijd naar Bilthoven gegaan. Dit keer samen met onze schoondochter die oncologisch verpleegkundige is.
Zij had ons al het een en ander verteld dus waren we enigzins voorbereid.
Het komt erop neer dat mijn aanpak een een preventieve aanpak is. Ik krijg een jaar lang Herceptin, een monoklonale antistof, elke drie weken. Daarnaast Taxol, de chemokuur (cytostaticum), wekelijks in totaal 12 weken.
De bijwerkingen zijn niet voor de poes en belangrijk is dat ik zorg dat ik gezond en sterk blijf. Het werd me ten zeerste afgeraden om tussendoor naar mijn werk, school, te gaan omdat ik erg gevoelig zal zijn voor infecties en bacteriën. Tja, en als ik ziek word dan ben ik nog langer onder de pannen.
Natuurlijk kan ik zelf beslissen om deze kuren wel of niet te nemen. Het verhoogt wel weer de levensverwachting na 10 jaar. Zonder kuur is dat 70 % en met kuur is dat 83 %.

Ik wil geen risico lopen en ga voor deze kuren al zal dit niet meevallen.

Het lijkt of ik alweer weken verder ben nadat ik de uitslag hoorde, er gebeurt zo veel. Ik ben in een trein gestapt, en heb nauwelijks tijd gehad om aan het gemis van mijn borst te wennen. De volgende trein staat alweer klaar en de conducteur blaast ongeduldig op zijn fluit. Ik stap weer in maar kies wel mijn eigen plek. Een plekje bij het raam want ik wil wel zicht blijven houden. Ik wil alles blijven volgen maar de trein rijdt harder dan ik kan volgen.

Vandaag ben ik naar de kapper geweest om mijn haar kort te laten knippen. Het lijkt me vreselijk om straks lange plukken op mijn kussen te vinden. Mijn schoonzusje had geregeld dat we in een aparte ruimte zaten. Geweldig hoe deze kapper mij erdoorheen praatte. Eigenlijk staat het best leuk. Ben ik eindelijk mijn wilde haren kwijt. Op mijn 53e eindelijk volwassen! 🙂Ook hebben we het over haarstukken gehad (lees pruiken). Waar ik eerst een grote aversie tegen had leek nu ineens minder heftig. De kapper legde uit dat hij dicht bij de mijn "nieuwe" kapsel zal blijven. Ik ga het zien en beleven.

Bloed geprikt, hartfilmpje gemaakt en ik moet ook nog naar de cardioloog. Mijn lichaam moet goed in staat zijn om de bijwerkingen op te vangen want 3 januari gaat het hele circus beginnen.
Zoveel informatie, er is zoveel gebeurt, zoveel beslissingen moeten nemen. Mijn hoofd tolt en tolt. Slapen lukt al dagen heel slecht.

Morgen komt mijn vriendin uit België, daar heb ik veel zin in. Dag voor dag...........