Jeugdherinneringen

Gisteren oude dagboeken en brieven tevoorschijn gehaald. Heel leuk om te lezen. Ik hield me als 16 jarige flink bezig met wereldvraagstukken, gevoelens en de zin van het bestaan. Mijn overbuurjongen die op tienjarige leeftijd overleed ten gevolgen van kanker en ook de vader van een jongen uit mijn klas. Het zette me flink aan het denken. Citaat van 17 februari 1980 " Ik wil later geestelijk sterk zijn zodat wanneer ik lichamelijke gebreken krijg hier goed mee om kan gaan. Ik hoop dat ik niet jong sterf want ik heb zo veel te doen nog". Ook was er een inspirerende leerkracht op de havo die daar met ons veel over sprak. Vandaag gezellig bij mijn "oude" buurmeisje geweest. Ze had het over vroeger. Zij heeft me gekend als klein meisje en wist dat ik het thuis niet altijd even gemakkelijk heb gehad. Ouders waren wel liefdevol maar er kon ook veel ruzie zijn. Gelukkig kon ik vroeger al alles goed van mij afschrijven, hetgeen ik nu tenslotte ook doe. Maandag heb ik gebeld met de radiotherapeute dat ik geen gesprek meer hoef en dat ik weet dat ik bij mijn keuze blijf. Ik ga voor de bestralingen en als de kanker terugkomt dan kan ik altijd nog mijn borst laten verwijderen. Ik blijf 10 jaar zoiezo onder controle. Mijn leven zal nooit meer onbezorgd zijn maar eerlijk gezegd was dat al niet zo. Ik zie genoeg om me heen........ Vrijdag dus naar het ziekenhuis voor een scan en voorlichtingsfilmpje over de bestraling. Ik hoop dat ik dan voor de Kerst klaar ben. Ik wil zo graag in januari weer "gewoon" naar mijn werk.