Laatste immuno en afronding

Op 20 december mocht ik mijn laatste Immuno ontvangen. Mijn laatste injectie en mijn laatste kopje soep op de chemo afdeling. 

Gesprek met mammacare verpleegkundige vond ik matig. Ze begon vooral over de angsten na kanker en dat ik mijn driewekelijkse "uitstapjes" zal kunnen gaan missen. 

Tja, mijn angsten probeer ik al langere tijd te relativeren. Ik ga ervan uit dat de kanker weg is. Ik zal zelf waakzaam moeten blijven en naar de huisarts gaan wanneer ik klachten krijg die ik niet vertrouw. Af en toe mag ik piekermomenten hebben en probeer ik die ook een plekje te geven in mijn leven. Het moet alleen niet mijn leven beheersen. Ik zet negatieve gedachten vaak om in activiteiten en zeg tegen mezelf dat het weer even klaar is met piekeren. Ik wil er niet teveel tijd insteken. Het stukje trauma zal blijven net als bijvoorbeeld mensen die een verkeersongeluk hebben gehad. Je bent alerter en voorzichtiger.

Ik wilde wel weten dat wanneer de kanker terug zou komen, waar dat dan is. Ze gaf als antwoord: in mijn lever of hersenen. Heftig maar oké, dan weet ik waar ik op moet letten. Ook onzin natuurlijk, ik moet overal op letten. Hoeveel mensen lopen rond zonder dat ze weten dat ze kanker hebben? 

Maar het belangrijkste is dat ik nu leef. Ik heb me druk mogen maken om het kerstmenu, cadeautjes kunnen kopen voor mijn geliefden. Met de kleinkinderen op stap gaan. Ik kan mijn energie in mijn werk steken en van alles op me heen. Ook lekker niks doen en proberen mijn agenda niet te vol te maken. 

Volgens de mammacare verpleegkundige zal ik me over een week of 6 beter gaan voelen, zoals voor alle behandelingen. Dat is een raar idee, ik weet niet meer hoe dat was. Ik heb aardig leren dealen hoe ik me voel. Regelmatig een bloedneus, last van mijn slijmvliezen, buikpijn, vasthouden van vocht, opgeblazen gevoel. Rare spierpijntjes en de behoefte om even een uurtje te slapen. Dus het kan zo maar zijn dat ik me straks nog fitter voel?

Ik had deze maand even een dipje m.b.t het gezonde eten en bewegen. Maar ook dit pak ik weer rustig op. Met een glimlach kijk ik naar mezelf en vergeef ik mijn "misstapjes". Schouders eronder en dan nu weer bergopwaarts. Zelds mijn krulletjes worden een vertrouwd gezicht en ook die probeer ik niet meer plat te krijgen. Ik wil ook nog steeds geen reconstructie en accepteer dat ik maar een maar zeer mooie borst heb.  

En weer verder met nieuwe plannen en nieuwe doelen. Alvast weer een vakantie geboekt. Samen met mijn man, broer en schoonzus naar Marokko. 

Controles en afspraken horen nu in mijn leven maar ja, dat is het tandartsbezoek toch ook 2 keer per jaar!

Geen struisvogelpolitiek maar realiteit!