Niemandsland

Van verschillende vrienden kreeg ik de vraag hoe het komt dat ik de laatste weken weinig actief ben op mijn blog. Tja, dat komt omdat ik in een soort niemandsland leef.

Bij kanker keer je in jezelf ondanks alle lieve mensen om me heen. Langzaam kom je terecht in een stukje Niemandsland. Een plek waar je op jezelf bent aangewezen en zelf je keuzes moet maken. Ik heb een wereld gecreëerd van zo gezond mogelijk eten, elke dag naar buiten, goed voor mijn huid zorgen, rust zoeken en mijn angsten een plekje geven. Afstand genomen van de snelle, werkende, actieve wereld. Toch heb ik de afgelopen weken kunnen zorgen voor regelmaat.
Op maandag kunstzinnige en fysiotherapie (lymfedrainage). Bij kunstzinnige therapie werk ik nat op nat en kies ik kleuren en vormen die op dat moment mijn gevoel weergeven. Heel waardevol en rustgevend. Bij de fysio wordt mijn waterhuishouding in balans gebracht en krijg ik wijze lessen. In de middag vaak met mijn dochter en hond gewandeld.
Op dinsdag krijg ik vaak bezoek en pas ik af en toe op de hond van mijn dochter. Ik moet dan wel naar buiten en geniet dan van de liefde die een hond onvoorwaardelijk geeft. Op dinsdag voel ik me ook lichamelijk het best.
Op woensdag is het chemodag en krijg ik van veel verschillende familieleden en vrienden gezelschap. Zij rijden mij en praten mij de 3 1/2 uur chemo door. Met deze mensen maak ik herinneringen en met hen kan ik later over deze periode praten. Zo waardevol!
Op donderdag pas ik (en mijn man) op onze kleindochter, een van onze zonnestraaltjes. Als ik dan op de bank lig kan ik uren genieten van de wijze waarop ze speelt. Op die dag ben ik suffig maar ga dan toch met de wandelwagen (soort rollator voor mij) op stap.
Op vrijdag is er vaak een lieve vriendin die met mij wandelt.
En dan is er nog mijn man, mijn soulmate, die probeert veel thuis te werken en voor mij te zorgen. Hij heeft veel geduld met mij en vangt mijn tranen op wanneer het even moeilijk is. Hij kent me beter dan wie dan ook. Hij prikt zo door mijn stoere gedrag heen. Het is vooral moeilijk voor mij om te accepteren dat mijn lichaam niet alles kan en doet wat ik wil. Willen en kunnen is wel een dingetje. Pijntjes hier en pijntjes daar zijn niet altijd te verklaren en dat maakt onzeker. Mijn man doet zijn best om dit in goede banen te leiden.
Het positieve wat ik uit deze periode kan halen is een stukje mildheid en wijsheid. Ik kijk anders tegen de mensen, tegen de wereld aan. Mijn begrip is groter geworden en kan "problemen" en gedrag van andere mensen beter relativeren. Ik snap nu ook dat sommige mensen het confronterend vinden om mij te bezoeken of contact te onderhouden.

Ik draag veel mutsjes en sjaaltje en ik heb een haat/liefdeverhouding met mijn pruik eh haarstuk!
Steeds een ondragelijke jeuk als ik dat ding op mijn gevoelige hoofdhuid zet. Ook is mijn pruik 's avonds herhaaldelijk door de kamer gevlogen als ik hem zat ben. Een soort vliegende cavia!
Gisteren de oplossing gevonden tegen de jeuk en afglijden, mede uitgedacht door een collega en vriendin. Van een goudkleurige panty de "benen" afgeknipt, "broekje" op mijn hoofd gezet. Geen jeuk meer en mijn pruik zit niet meer los! Kan ik die wat vaker dragen omdat dit toch wel een stukje bescherming geeft. Afgelopen vrijdag kreeg een verkoopster het ineens te kwaad toen ik , met hoofddoek, afrekende. Ze had zelf ook kanker gehad en de herinneringen kwamen weer naar boven toen ze mij zo zag. Pfff.....stonden we allebei te huilen.
Ja, kanker doet meer met je dan je denkt, ook straks. Het wordt nooit meer zoals het was.