Sail Away

Het was heerlijk om een weekje weg te zijn van de realiteit. Even anoniem zijn, even samen.......Het was fijn dat we tijdens de cruise een hut hadden met balkon. We konden de drukte en de gezelligheid aan boord opzoeken maar ons ook terugtrekken. Zeker tijdens de zeedagen raakte ik niet uitgekeken op die mooie blauwe oceaan met zilveren golven en een mooie blauwe lucht met vriendelijke wolkjes. Ik kon liggen in de hangmat en luisterde naar mijn luisterboeken en mooie muziek. De dagen aan wal waren ook fijn, heerlijk fietsen gehuurd, gewandeld en veel gezien. Genoten van de zon en van een aangename temperatuur.
Natuurlijk miste ik mijn kinderen maar dit weekje was voor ons nu even belangrijk.
Tijdens de terugreis kwam ik steeds dichter bij de realiteit en de daarbij horende emoties kwamen weer terug. Het verdriet en de angst voor alles wat mij nog te wachten staat. Een reis die ik alleen moet maken met gelukkig wel de lieve mensen om me heen die mij proberen te steunen op vele manieren. Mijn man gaat een rijschema maken voor de komende 12 weken wanneer ik mijn chemokuur heb. Verschillende mensen hebben aangeboden om mee te gaan, te rijden, zodat niet alles op de schouders van mijn man terecht komt. Het is toch een uur rijden naar Bilthoven en dan ook nog de tijd van de chemo. Je bent gauw een dag kwijt. Ik zie er ontzettend tegenop. Ik heb een aantal luisterboeken en mooie muziek gedownload. Uit ervaring weet ik inmiddels dat dit mij ontspant.
Vanmiddag naar Fysiotherapie geweest. Ik had niet mijn eigen therapeut maar trof iemand die geheel door mijn façade heenprikte. De spanning in mijn spieren is zo duidelijk te voelen, ik weet zelfs niet meer hoe ik die spieren kan ontspannen. Ook houd ik nog veel vocht vast in mijn "borst". Het geeft een gespannen gevoel en ik trek het niet meer om de hele dag een bh te dragen. Elastische hemdjes en het dragen van sjaaltjes bieden uitkomst. Afin, de therapeut vroeg of ik ruimte gaf aan mijn verdriet........nee dus! Maar mijn verdriet zit aan de oppervlakte en mijn tranen stromen gemakkelijk wanneer iemand net even wat verder gaat dan een oppervlakkig praatje. Ja, verdriet zoekt een uitleg en ik kan er niet aan ontsnappen, hoe graag ik zou willen.
Morgen ga ik mijn pruik passen en leren hoe ik een sjaaltje kan binden. Weer een emotioneel moment.
Morgen komen ook de kinderen en kleinkinderen eten, dat kan dan weer bij mijn fijne herinneringen. Kleinkinderen blijven slapen en dan ga ik zaterdag oliebollen met ze bakken.
Ik kan het maar niet laten mijn dagen te vullen. Is het vluchten, tijd inhalen of is het gewoon genieten zolang het kan.

Sail away, sail away, sail away.......