Wacht niet te lang ........

Ze is er niet meer..........Een "oude" vriendin is na 17 jaar strijd overleden met haar geliefden om haar heen precies zoals zij wilde.

Haar doelen heeft ze ruimschoots gehaald en bijna ongemerkt kwam er steeds nog een kleine doel bij. Ach, wat had ik bewondering voor deze vrouw.

Het was fijn om weer "echt" contact met elkaar te hebben op die ene kerstkaart na die we elk jaar automatisch naar elkaar stuurden. Zo'n 3 jaar geleden eindelijk een afspraak kunnen maken en vele afspraken volgden. We hadden elkaar veel te vertellen. Ik had mijn eerste diagnose, voorstadium borstkanker, gehad en bij haar was de kanker na 5 jaar teruggekomen en het zat in haar botten. Toch wist ze ons vrolijk te vertellen dat zij daar gewoon af en toe een chemokuur had en dat het steeds een stukje verlenging gaf van haar leven. We proostten op het leven en aten nootjes, " goed tegen kanker" zei ze dan. De bijwerkingen nam ze op de koop toe want ze had nog zoveel te doen. Haar kinderen gelukkig zien was prioriteit 1 en wellicht het oude huis verkopen, samen met heer mannetje een leuk appartementje kopen. Wellicht nog een paar leuke vakanties en ze zou voor het eerst oma worden.

Er kwamen steeds meer aanpassingen in haar huis om het haar leven zo aangenaam mogelijk te maken. Helaas moest de hond weg want uitlaten lukte niet meer.
Van dichtbij maakten we al die veranderingen mee en maakten we er een feestje van als we weer samen afspraken. Mijn eigen leed en pijntjes en ook zelfs mijn vervelende tweede diagnose vielen in het niet. Schouders eronder, zij was mijn grote voorbeeld.
We gaan ervoor, die kanker gaan we overwinnen, was een gevleugelde uitspraak van haar.

Twee weken geleden appten we elkaar, gauw weer een afspraak maken. Ze was tijdelijk gestopt met de zoveelste chemokuur. Bloedwaarden waren slecht, even pauze.............
De kanker lag op de loer en sloeg genadeloos toe, de ene dag nog "op stap met de rolstoel" de andere dag niet meer in staat om te zitten, te eten en te praten.Ze werd overspoeld, weggevaagd en alle communicatie was in een keer weg.
Een hartverscheurend appje van haar zoon en een in en in verdrietig telefoontje van haar man. Ze is er niet meer............

Morgen gaan we haar kist "pimpen" met een traan en een lach. Echt iets voor haar, lekker creatief en intussen met elkaar. Zo heeft ze dat bedacht. Net als haar rouwkaart, vrolijk en fris.

Woensdag de crematie, een mooie dag want ze heeft geen pijn meer en we kunnen terugkijken op mooie herinneringen. Mijn hart huilt maar de zon schijnt.

Sterven is verhuizen van de wereld naar het hart van mensen die van je houden. Daar leef je verder.