23 april, de uitslag

Tijdens het wachten op de uitslag ben ik erg rustig... Ik dacht: ze kunnen zoveel tegenwoordig... het is een klein plekje... ik ben er vast op tijd bij... Wellicht dringt niet tot mij door waar ik op aan het wachten ben??

Een lieve vriendin gaat met me mee. Van tevoren had ik duidelijk gezegd dat ik het fijn zou vinden als zij het gesprek over zou nemen als ik dicht zou klappen... En of ze alles op wilde schrijven. 

Het wachten duurt erg lang. Ik zeg nog: "Als het slecht nieuws is, laten ze je toch niet zolang wachten?"

Dan worden we binnengeroepen. De verpleegkundig specialist valt meteen met de deur in huis... "Borstkanker, graad 1, langzaam groeiend, hormoongevoelig". Weer kijk ik van: gaat dit over mij? Ik zeg tegen haar: "Is het geen voorstadium?" "Nee, het is echt borstkanker", zegt ze. Daarna zeg ik: " Dat halen jullie toch gewoon makkelijk weg en dan is het toch klaar?" "Ja, zegt ze, maar het is wel borstkanker". Ik geloof het gewoon niet... 

Het (voorlopige, omdat er nog een MRI moet komen) behandelplan wordt voorgelegd. Opereren en bestralen. Ook gaat de radioloog een jodiumzaadje plaatsen zodat de locatie van de tumor goed opgespoord kan worden. 

Wat een lieve mensen, ik word zo professioneel en prettig benaderd!

Daarna ga ik mee met de casemanager. Zij geeft mij uitleg over de behandeling en informatie over borstkanker. Zegt dat ik haar altijd mag bellen bij vragen.

Dan ga ik naar huis. Ik app en bel mijn dierbaren om te zeggen dat ik helaas borstkanker heb maar dat het erop lijkt dat het goed te behandelen is. Dat ik in afwachting ben van de MRI, daar kan natuurlijk veel meer op gezien worden dan de mammografie en echo. Die vind ik zeer en zeer spannend en stop die enge gedachte (er wordt vast meer gevonden) even weg (althans dat probeer ik).

De periode daarna voel ik me vrij rustig en geniet van de lieve mensen die me steunen. Ik ben heel selectief in aan wie ik vertel dat ik borstkanker heb en houd er niet van als mensen veel vragen stellen of mij zielig vinden.