De operatie

Op 6 juni vindt de operatie plaats. Ik leef er ontzettend naartoe; wil zo graag dat de kanker niet meer in mijn lijf zit! Het idee dat er van alles in mij groeit vind ik vreselijk.

De dag van tevoren krijg ik een nucleair onderzoek; er wordt radioactief vloeistof in mijn linker-borst gespoten zodat de chirurg tijdens de operatie de schildwachtklier kan vinden. De schildwachtklier is de eerste klier in de oksel die in verbinding staat met de tumor (en). Daar zaait de tumor als eerste uit. Daarna krijg ik een scan.

Op de dag van de operatie moet ik mij heel vroeg melden op de afdeling chirurgie. Mijn ouders brengen mij naar het ziekenhuis, zo fijn en betrokken zijn zij! Eerst wordt een intakegesprek met mij gevoerd en daarna ga ik op bed liggen (krijg alvast pijnstilling en een jasje aan) en dan wacht ik totdat ik opgehaald word. Ondertussen ben ik nog even mensen aan het appen dat de operatie echt zo al plaats gaat vinden... Ben niet echt nerveus, wel een beetje. Denk nog steeds dat het niet over mij gaat...

Dan word ik opgehaald en naar de holding gebracht. Daar krijg ik een infuus en herken de lieve chirurg waarvan ik weet dat ze me zal opereren. Ze komt naar me toe en vraagt hoe het gaat. De plastische chirurg komt ook en samen tekenen ze mijn borst af... Ze hebben het over de tumor, waar de incisie gemaakt zal worden en ik merk dat er rekening wordt gehouden met esthetiek. Ik vind het ongelooflijk knap!

Daarna ga ik naar de operatiekamer. De chirurg vraagt aan mij waaraan ik geopereerd zal gaan worden; of ik dat in eigen woorden wil zeggen. Ik zeg dat het klierweefsel van mijn borst wordt verwijderd (ik weiger om borstamputatie te zeggen, vind dat zo'n vreselijk woord), van de linker-borst. Dan is er een betrokken anesthesiemedewerkster die ziet dat ik het eng vind en zegt: "ik ga jou goed in de gaten houden tijdens de narcose; jouw hartslag, bloeddruk..." Dan wordt het narcosemiddel toegediend en slaap ik gauw.

Op een gegeven moment hoor ik een stem van ver roepen dat de operatie voorbij is... Ik begrijp niet waar ik ben en hoe ik daar beland ben... En al snel weet ik het weer: ik ben geopereerd. Meteen ben ik wakker en heb geen pijn! Mijn borst trekt een beetje. Ik zit natuurlijk onder de pijnstilling...  Aan de verpleegkundige vraag ik hoelaat het is... 12.30... Dus 4,5 onder narcose geweest, mijn hemel... Ik klets een beetje met de verpleegkundige, voel me eigenlijk kiplekker. Ik heb een drain... Met potje met bloed en wondvocht. De drainpot gaat in een tasje dus kan hem dan makkelijker meenemen... Wat een ellendig ding zeg. Dan word ik naar de afdeling gebracht en zie ik ongelooflijk veel appjes op mijn telefoon. Ik krijg kaneelstokjes en thee en ga wat uitrusten en wachten op het bezoek van mijn ouders en zusje. Vriendinnen willen komen maar vind dat eigenlijk teveel en daar is alle begrip voor. De chirurg komt langs en zegt dat de operatie ongecompliceerd is verlopen en er 611 gram weefsel weggehaald is. 

Wat gezellig dat mijn ouders en zusje er zijn, maar het is op het moment best druk in de kamer; andere patienten hebben ook bezoek en er loopt een verpleegkundige rond om medicatie uit te delen en controles te doen. Dan vraag ik of mijn zusje mij even kan begeleiden naar het toilet en met het halen van wat spullen uit mijn koffertje. Ik voel wat duizeligheid opkomen en geef aan dat ik gauw wil liggen. Neem afscheid van mijn ouders en zusje want zij gaan naar huis, maar mijn zusje kijkt me bezorgd aan. "Ga maar, zeg ik, ik ben hier in goede handen". Dan lopen zij weg en voel ik me zo duizelig. Ik druk op de bel en zeg dat ik me niet goed voel. Mijn bloeddruk wordt opgemeten en die is heel laag. Dan gaat het snel; ik ga zweten, val flauw en moet overgeven. Om mijn bed staan allemaal verpleegkundigen. Wat vreselijk dit... Zo naief dat ik dacht wel even uit mijn bed te kunnen... Daarna voel me gauw beter.

De nacht is vreselijk; ik kan totaal niet slapen op mijn rug en word gek van de geluiden om mij heen. Ik besluit dat ik er alles aan zal doen om niet nog een nacht hier te hoeven blijven. Gelukkig heb ik geen pijn maar wat een opgave om even naar het toilet te gaan, ook door de drain want die mag er natuurlijk niet uitgetrokken worden.

De volgende dag voel ik me belabberd. Al vroeg komt de plastische chirurg om het verband van mijn borst af te halen. Ik kijk mee, vind de wond er eigenlijk best netjes uitzien; de borst is wat platter, maar beurs. De tissue expander zit erin en is al gevuld met 100 ml Nacl. De plastische chirurg kijkt tevreden en ik zie een lach op haar gezicht :) Dan komt mijn zusje want samen met 2 verpleegkundigen gaan we nogmaals naar de borst kijken, maar dan voor de  spiegel. Ik doe mijn sportbeha aan.

Het is verantwoord dat ik die dag naar huis mag, al ben ik wel bang/onzeker dat ik weer knock out ga. Ik ga een nachtje bij mijn ouders slapen zodat er iemand in de buurt is, mocht er wat zijn. Eerst even naar mijn eigen huis, ook om mijn katje te zien, en daarna naar mijn ouders. Het is heel vermoeiend om een autorit te maken en ik ben daarom echt gebroken. Bij mijn ouders slaap ik heerlijk in een lekker schoon bedje.