De bekende rollercoaster
De dag na de uitslag kon ik al door de MRI scan in Hoogeveen. Gelukkig ging Klaas mee. We hebben afgesproken dat Klaas zoveel mogelijk mee zou gaan naar afspraken, als hij niet kan, vraag ik een vriendin. In deze rollercoaster wil je niet alleen zitten, en ook de onderzoeken wilde ik niet alleen mee maken. Het is zo emotioneel allemaal.
Mijn dochter zou met haar gezin de dag na de MRI op vakantie gaan naar Frankrijk. Ik wilde perse dat dat door zou gaan en heb nog getwijfeld om te wachten met het haar vertellen. Er was geen tijd om naar haar toe te gaan, maar ik wilde ook niet dat ze het van een ander zou horen. Dus ik heb haar toch maar gebeld, niet de beste manier om je kind van zoiets op de hoogte te stellen, maar het was niet anders. Het werd een verdrietig gesprek en ze neigde thuis blijven, maar daar wilde ik niks van weten. Ze kon toch niks doen, en we konden prima bellen of FaceTimen tijdens haar vakantie als ze daar behoefte aan had. Mijn zoon en schoondochter heb ik het ‘s middags bij ons thuis verteld, nadat ik hem had gevraagd even langs te komen. De lieverd had gelijk door dat er iets ergs aan de hand was, en het werd dan ook een emotioneel gesprek met veel knuffelen. ‘s Avonds hebben mijn man en ik het aan zijn dochters en aanhang verteld. Wederom veel emoties. De dagen erna stonden in het teken van onze omgeving op de hoogte brengen. Dat was echt slopend.
Dinsdag 5 september om 8.45 hadden we een afspraak in Hoogeveen met de verpleegkundige specialist Inge voor de uitslag van de biopten en de MRI. Ik blijk Invasief lobulair carcinoom te hebben in de linkerborst, 8,6 cm groot en graad 2. Hormoongevoelige borstkanker wat in de melkklieren begint, zo wordt ons uitgelegd. Het lijkt erop dat er geen uitzaaiingen zijn. De lymfeklieren in de hals, oksels en borst zijn niet vergroot, maar om het zeker te weten (hoe zeker is zeker?) moet ik nog door de PET-scan en CT-scan. Dit kan in het ziekenhuis in Emmen. Ook zegt Inge dat er nog een marker geplaatst moet worden, dit kan de volgende dag gelijk, ook in het ziekenhuis in Hoogeveen. Ik ben onder behandeling bij Treant, deze heeft 3 ziekenhuizen, in Stadskanaal, Emmen en Hoogeveen. Elk ziekenhuis heeft zijn eigen specialisme, dus ik moet naar verschillende ziekenhuizen.
Inge vertelt dat de behandeling er waarschijnlijk als volgt gaat uitzien: eerst een half jaar chemotherapie, dan borstamputatie (omdat de tumor te groot is, is borstbesparend geen optie), daarna eventueel bestraling en minimaal 5 jaar hormoontherapie. Poeh, dat komt wel even binnen. Wat een traject hebben we voor de boeg, ik moet er niet aan denken…. Voor de petscan moet ik nog bloedprikken, om de nierfunctie te checken. Dat doe ik maar gelijk na het gesprek.
De volgende dag werd al vroeg gebeld door de afdeling nucleair in Emmen; ik kan over 2 dagen al door de PET- en CT-scan. Jeetje, wat gaat dat snel! Even later stap ik bij mijn vriendin in de auto, die meegaat naar het ziekenhuis in Hoogeveen. De marker (jodiumzaadje) wordt geplaatst in de kern van de tumor. Deze wordt geplaatst, zodat de chirurg tijdens de operatie de precieze plek van de tumor terug kan vinden. De marker plaatsen was zeer gevoelig, ondanks de verdoving, omdat mijn borst was nog bont en blauw van de week ervoor, toen de puncties gedaan zijn. Maar ook hiervoor geldt: wat moet, dat moet.
Na de plaatsing gaan we even lunchen in het restaurant van het ziekenhuis. Als we het erover hebben dat alles ineens zo snel gaat, wordt ik gebeld door de afdeling oncologie in Stadskanaal: maandag 11 september om 10.00 uur staat de afspraak met de oncoloog gepland en om 11.00 uur met de verpleegkundige oncologie. Of ik nog wel even wil bloedprikken voor die tijd. Dat gaan we direct na de lunch doen in het ziekenhuis waar we dan toch al zijn. Als we in de auto terug naar huis zitten, belt Klaas. Er is gebeld door het ziekenhuis, afdeling cardiologie. Mijn hart moet ook nog gecontroleerd worden voordat ik aan de chemo begin. Ze gaan opnieuw bellen om een afspraak te maken. Oké, dat kan er ook nog wel bij.
‘s Avonds bel ik met een vriend van Klaas; Hij heeft een paar jaar geleden ook kanker gehad. Het is ‘fijn’ om te praten met iemand die weet en voelt wat je doormaakt. Hij vroeg of ik ook nuchter en suiker vrij moet zijn voor de petscan. Daar heb ik niks van gehoord, dus daar zal ik morgen ook even achteraan bellen.
De volgende dag, donderdag 7 september. Om 8:00 uur word ik al gebeld door het ziekenhuis, afdeling cardiologie, of ik om 11:00 uur ook naar het ziekenhuis in Emmen kan komen voor een onderzoek. Er was een uitvaller. Dat kan zeker. Ik bel daarna gelijk naar afdeling Nucleair, waar ik de PET- en CT-scan ga krijgen de volgende dag. Ik vraag of ik ook nuchter moet komen. Dat waren ze vergeten door te geven (…..) Omdat ik vrijdag pas om 13.15 uur de afspraak heb, mag ik om 7.00 uur nog iets lichts eten en wat drinken. Ik hoefde niet suikervrij te eten. Gelukkig.
Om half 11 stap ik in de auto om naar het ziekenhuis in Emmen te gaan voor het hartonderzoek. Ik ga alleen heen. Dit onderzoek vind ik niet zo spannend. Eerst krijg ik een echo, daarna een hartfilmpje en daarna gesprek met de cardioloog. Het ziet er allemaal goed uit. De cardioloog gaat nog in gesprek met de oncoloog over de chemo, vertelt hij. Daar krijg ik dan maandag meer over te horen, als ik een afspraak met de oncoloog heb.
Op internet had ik gelezen dat je 8 uur van te voren nuchter moest zijn, dus ik besloot om vrijdag de wekker te gaan zetten om 4.50 uur. Ik heb nog flink ontbeten en genoeg gedronken en daarna weer op bed geschoten.
Mijn vriendin gaat ‘s middags met me mee naar het ziekenhuis, wat ben ik haar dankbaar! Het was bloedheet weer, dus ik had een dun zomerjurkje aan. Toen ik naar binnen werd geroepen vroeg de verpleegkundige of ik geen dikkere kleding mee had. ??? “Hoezo”? Ze was geïrriteerd dat ik schijnbaar de folder niet goed doorgelezen had. Ik heb haar uitgelegd dat ik 2 dagen daarvoor te horen had gekregen dat ik naar deze afspraak moest en dat ik dus geen brief of folder thuis had gekregen. Ik ben gebeld en heb geen verder informatie ingekregen, ik moest nota bene zelf bellen om te vragen of ik nuchter moest komen. Ze bond gelijk in en vertelde dat het belangrijk was om tijdens het stilliggen goed warm te zijn. Anders zou de PET-scan mislukken. Gelukkig was het vrij warm. Er werd een infuus geprikt en ik kreeg nucleair spul met suikerwater ingespoten. Ik moest een uur lang stil liggen. Ik kreeg 2 dekens over. Ik mocht vooral niet bewegen, omdat anders de suiker in mijn spieren zou trekken en dat geeft dan vlekjes op de scan, waarvan ze dan niet weten of het uitzaaiingen zijn of niet. Gelukkig stond er muziek op en ben ik zo de tijd goed doorgekomen. De scan zelf was goed te doen, ik kreeg een kussen onder mijn hoofd en onder mijn benen, dat lag wel prima.
Na de PET-scan volgde de CT-scan. Ik moest in een andere wachtkamer zitten, en was vrijwel direct aan de beurt. Ook hier kreeg ik iets ingespoten in het infuus. De verpleegkundige vertelde me dat ik kriebel in mijn keel kon ervaren en het gevoel dat ik ging plassen. En inderdaad, kort na het inspuiten voelde ik wat in mijn keel en werd mijn kruis gloeiend heet. Een aparte ervaring. De scan duurde niet lang. En nu maar hopen dat de scans goed gelukt zijn.
Wat was afgelopen week een rollercoaster. Doordat alles zo snel gaat, heb ik bijna geen tijd om na te denken wat er allemaal gebeurd op het moment. Ik voel me niet ziek, maar ben wel erg ziek, ook dat is een rare gewaarwording.
Komende maandag de afspraak met de oncoloog, ik vind het spannend.