Brachy-therapie: zie er niet tegenop, het is echt goed te doen!

Afgelopen woensdag 28-2 is mijn operatie bij Maastro geslaagd. Vandaag 4 maart weer aan het werk. Ik ben nu radio-actief. De jodium 125-staafjes zijn ingebracht en doen nu hun werk.

Voor iedereen die deze vorm van inwendige bestraling overweegt, hierbij mijn verhaal ter ondersteuning en inspiratie. 

Woensdag-Opnamedag: om 7 uur melden op de verpleegafdeling. Voorbereiding op de operatie. Door de lichte stress is mijn bloeddruk iets te hoog. Op bed liggen en relaxend gaat hij snel weer omlaag. Duidelijke en vriendelijke instructie wat er komen gaat. Om 9 uur in de operatiekamer: Het team wacht mij op en neemt door wat er gaat gebeuren. Als in de cockpit van een vliegtuig wordt de checklist grondig doorgenomen. Ik voel mij volledig in goede handen. Het vlindertje op het plafond is het laatste wat ik opmerk als de anesthesist uitlegt wat er gaat gebeuren.

Wakker in de middag op de recovery. Geen benul van tijd en plaats. Ik krijg een lekker ijsje om de gevolgen van de anesthesie te verzachten, maar heb nergens last van!  Daarna begin ik rillingen te krijgen en krijg ik heerlijke warme dekens. Alle plakkers worden verwijderd en ik kan weer terug naar de verpleegafdeling.

Daar ben ik om 14 u en mag ik een heerlijke maaltijd en koffie  bestellen. Daar ben ik hard aan toe want je moet nuchter zijn voor de operatie. Tien minuten later is alles er al, wat een luxe. Nu is het verder lekker liggen, drinken en wachten tot ik goed kan plassen.  Het drinken gaat vlot, het plassen dacht ik ook. Maar dat wordt gecheckt met de echo: er blijft in eerste instantie nog teveel achter in de blaas. Na een uurtje nogmaals plassen en echo-controle: yes, we can!! Nu nog wachten op de dokter voor de laatste controle. Hij bevestigd dat de operatie goed is verlopen. Wel een bloedvaatje geraakt, dus is er een bloeduitstorting, maar wondje is al goed dicht. Op de vraag wat ik nu weer allemaal kan en mag doen: alles, behalve fietsen!! Om 19 u, precies twaalf uur later verlaat ik lopend de verpleegafdeling weer. 

Rechtop zittend in de auto terug naar huis. Geen pijn, geen misselijkheid of wat dan ook. Alleen bij het opstaan of gaan zitten, beetje last. Plassen gaat ook goed.  Redelijk vroeg naar bed met 2 paracetamol.

Donderdag: heerlijk uitgeslapen tot 11 uur. Alles functioneert goed, voor de zekerheid nog paracetamol. Ook eten, douchen, aankleden en zitten gaat goed. Op naar de eerste wandeling buiten. Na een uur weer thuis: ook dat gaat goed.

Vrijdag: Weer prima geslapen en geen bijzonderheden meer. Nu dan maar wat verder lopen en ook dat gaat weer gesmeerd. Wel opletten dat ik ga plassen bij vertrek en als ik terugkom moet ik me haasten. Dat is dus wel veranderd.

Zaterdag: we kunnen al naar de stad: wandelen en winkelen, maar op tijd naar toilet. Zolang ik wandel of sta, voel ik in het geheel niets. Zitten nog iets gevoelig.

Zondag: als alles mag,  behalve fietsen, dan gaan we ook maar weer naar de sportschool: loopband en crosswalker. Een flink uur in de weer is geen probleem, maar ik doe het toch maar rustig aan. 

En nu is het maandag: 5 dagen na de operatie en zit ik weer achter mijn bureau aan het werk! Alle post en mail weggewerkt en na de middag-break deze blog geschreven! Straks nog even een paar uur werken, dan weer naar de sportschool: voor de operatie ging ik 4 keer per week naar de fitness, dat ga ik zo snel mogelijk weer behalen. Alleen de spinningles moet ik overslaan, over 6 weken mag dat pas weer. 

Op 14 maart is de volgende controle: CT-scan en plas-test. Ik heb mijn olympische plasmedaille tijdelijk moeten inleveren. Maar ik ga trachten mijn ranking te verbeteren. 

Tot dan. En heb je specifieke vragen en/of opmerkingen over mijn behandeling, vraag gerust. Groet, Armand.