Een nieuwe mijlpaal

Het is nu 2 jaar geleden van mijn operatie. Ik denk er nog vaak aan. Het was een donderdag, voor 7 uur bloed laten prikken, voorbereiden, kort gesprekje met de anesthesist en voor mijn gevoel 3 minuten later werd ik op dezelfde plek wakker met een buismaag. Nu 2 jaar later ben ik nog steeds klachtenvrij en volgens de chirurg is dit de eerste mijlpaal. Na 2 jaar klachtenvrij is een hoopvol teken en na 5 jaar heb ik dezelfde levensverwachting als alle andere mensen zonder buismaag. Ik werk weer helemaal, sport weer als vanouds, eet weer in restaurants (weliswaar meestal een een gangenmaaltijd, hoewel all you can eat is eigenlijk ideaal, ik blijf dan echt 2 uur zitten en spreid het eten in beetjes over de 2 uur, is nog gezelliger ook). ga weer op vakantie, kortom geniet weer van het leven. Gaat alles dan 100% goed? Nee natuurlijk niet, ik moet op mijn eten blijven letten, een enkele keer heb ik nog wat last van dumping (als ik bijv. te vette makreel eet), enkele keer reflux, maar lang niet zo erg als eerder. En natuurlijk bij elk pijntje of vermoeidheid denk ik: o jee toch geen uitzaaiing? Gelukkig blijkt het dan niets te zijn en gaat het meestal vanzelf weg. Maar ik blijf natuurlijk alert. Wat ik ook doe is genieten van het leven veel intensiever dan eerst, hoewel ik me ook wel als vanouds erger aan allerlei onbenulligheden, maar ach ook dat hoort bij het leven.

Sta jezelf dus voor een buismaag operatie, prijs je dan gelukkig: je kunt tenminste geopereerd worden, zie dat dan als positief. Ga er ook zo in. Zeker met de huidige technieken heb je een goede kans op herstel en een goed en mooi leven.