93 JAAR EN KANKER

Kanker op je 40e is rot weet ik uit ervaring. Kanker op je 51e, zoals mijn moeder is ook shit. Kanker, net na je pensioen, zoals mijn schoonvader is ook waardeloos. Maar kanker op je 93e, zoals mijn schoonmoeder, dat vond ik zó zielig!

Op je 40e ga je ervoor, want je kinderen hebben je nog hard nodig. Op je 51e zijn je kinderen volwassen, maar het is ook leuk om je kleinkinderen te kennen en ze groter te zien worden. Dus je neemt de chemokuren op de koop toen, want ze houden je in leven.

Mijn schoonmoeder was van de generatie die het woord ‘kanker’ niet uit durfde te spreken. “Hij heeft het ook” of “zij is ook overleden, ja je begrijpt het wel hè” zei ze dan. Waarop mijn man soms vroeg wát hij of zij dan had.

Dat er ergens een tumor in haar lijf zat, waarschijnlijk in de darm vermoedden we al even, maar het laatste half jaar werd het steeds duidelijker. Veel onderzoek is er niet naar gedaan, daar had ze ook zeker niet gelukkiger van geworden.

Als ik vroeger hoorde over iemand met kanker op die leeftijd dacht ik, wat een mazzel, ik was 40 en mijn moeder 57. Maar nu heb ik het gezien en vond ik het heel sneu. Want sterven van ouderdom of sterven van ouderdom + darmkanker is toch echt iets anders.

Diepe emoties konden we niet goed met haar delen, maar een moeder was ze wel. Onze kinderen werden geboren nadat mijn schoonvader al was overleden. Als we op visite waren bij oma kon zij dus optimaal genieten van de kleinkinderen. Wij ploften neer op de bank en hoefden niets meer te doen. We werden volgepropt met koffie, thee, koekjes, chocolaatjes, kaas, toastjes en worst. Ze bleef moeder, tot op het laatst en mijn man bleef de jongste zoon, al is hij 51 jaar.

Wat was ze bezorgd, toen ik ziek was in 2015! Zó vaak zei ze dat ik rustig aan moest doen, op mezelf moest letten enz. Tot op het laatst riep ze, als ik weg ging “denk om jezelf hoor”.

Steeds weer namen we afscheid, omdat het ‘nu toch wel heel slecht ging’ en steeds bleef ze toch weer hier. Toen het na maanden toch zover was, waren we verdrietig én opgelucht. In een paar dagen ging ik aan de gang in de tuin en dacht er niet teveel aan. De begrafenis vorige week was goed, zoals ze het wilde.

Gisteravond struikelde ik in de woonkamer en viel ik keihard, plat op de grond, op mijn rechterborst. Ik schrok me rot, haalde van alles in mijn hoofd, was bang voor een tumor in mijn borst en het deed pijn en ik huilde. Vandaag doe ik rustig aan en ik zal proberen ‘aan mezelf te denken’, zoals mijn schoonmoeder zou zeggen.