Alles is toch weer als voorheen?

Er zijn echt mensen, collega's die een jaar nadat mijn operatie/chemo/bestralingen klaar zijn denken, nee zelfs gewoon hardop zeggen dat alles toch weer als voorheen is met je. Dit ondanks mijn pogingen al die tijd om uit te leggen wat ik precies mankeer, maar blijkbaar was dat teveel informatie, of te confronterend.

Als ik opmerk dat af en toe werken goed is voor mij, om zo uit de slachtofferrol te blijven en mezelf even geen patiënt meer te voelen klinkt de vraag "maar voel je je nog patiënt dan, je bent toch genezen"? Voor de zoveelste keer leg ik uit dat ik baarmoederkanker stadium 4a had, met uitzaaiingen in mijn buik en op mijn blaasdak en dat geen arts me ooit genezen heeft verklaard. Dat de tumor zich raar heeft verspreid en ook zomaar weer terug kan komen. Dat ik volgens de statistieken een 5-jaarsoverleving van 10 tot 20% heb. Als ik een poging doe iets uit te leggen over moeheid na kanker is de reactie "ja, maar ik ben ook weleens moe en ik slaap ook als ik ga liggen".

Alsof ik niet weet dat anderen ook weleens moe zijn. Ooit was ik ook zo iemand namelijk 'gewoon' gezond en weleens moe ja. Maar geloof me, dat was echt anders moe. Achter mijn rug om wordt er gekletst weet ik en dat is moeilijk. Ik ben te negatief volgens sommige collega's. Iets wat buiten mijn werk nog nooit iemand tegen me heeft gezegd en wat ook gewoon niet waar is! 16 maanden nadat ik hoorde dat ik kanker had, was ik weer volledig aan het werk. Te snel misschien achteraf, want ik kon soms bijna niet meer bij de auto komen als ik een paar uur had gewerkt. Ik doe alles voor mijn gezin en ik doe gewoon werk, maar ik ben niet dezelfde! Lichamelijk en psychisch ben ik veranderd. Kanker maakt je toch een ander mens. Meer volwassen en andere dingen worden belangrijk dan voorheen.

Ik ben het zat om nog iets uit te leggen aan collega's die het niet willen begrijpen. Uitleg geven kost ook energie en het helpt toch niet. Vanaf nu gaat het gewoon goed met me en zo niet dan meld ik me ziek. Wat hebben sommige mensen ongelofelijke weinig inlevingsvermogen. Ik hoop voor hen dat ze zelf nooit zullen ervaren wat kanker is.

5 reacties

Wat moet je je op die momenten extra buitengesloten voelen in een omgeving die niet snapt wat kanker met je doet. Hoe kunnen zij snappen dat jij nooit meer zal worden wie je was voor de kanker, dat kanker nooit echt geneest en altijd deel uit zal blijven maken van je leven? Ook ik heb die mensen in mijn omgeving gehad en heb meteen de dialoog met die bewuste mensen gezocht. De uitkomst daarvan was iedere keer verrassend eenvoudig; ik leerde begrip te krijgen voor het feit dat zij mij ook niet konden snappen en haalde het op die manier uit de 'verwijtende' sfeer. Dat was de opening voor meer openheid, wederzijds begrip en respect. Natuurlijk voel ik me soms in een kanker vrije omgeving best wel eens een buitenaards wezen en dat voelt niet prettig, maar weet ook dat ik van anderen niet  mag verwachten  dat ze snappen hoe ik me voel. Voor het overige mag ik absoluut niet klagen en heb ik een werkgever die me, ondanks het feit dat hij niet snapt wat kanker met me doet, wel naar me luisterd en me de ruimte geeft om een eigen invulling te geven. Heel veel kracht, wijsheid en sterkte gewenst! Lieve groet, Rita.

Laatst bewerkt: 07/07/2017 - 12:28
Mensen denken en zeggen zoveel. Zou ik ook mijn energie niet instoppen. Laat de haters maar haten, zegen ze en trek verder. Niet teveel achterom kijken. We hebben allemaal met afwijzing te maken. Mn moeder zegt altijd dat je het als koud water van je af moet laten glijden :) Sterkte met alles! Je bent een topper! 
Laatst bewerkt: 07/07/2017 - 12:28
Een artikel wat ik lasl, ik meen op de site van Olijf, ging over twee journalisten die beide kanker hadden. Een van hen heeft gezegd:" mensen denken soms dat niet doodgaan hetzelfde is als doorgaan met je leven." En dat iecht niet hetzelfde. Een rake opmerking.
Laatst bewerkt: 22/05/2018 - 08:13