Controle gynaecoloog - 7 februari 2017

Of ’t komt door die ene EMDR sessie in december, of omdat ik het druk heb gehad en andere dingen veel energie hebben gekost vorige week, of omdat ik gewoon te moe ben om erover na te denken? Ik weet het niet, maar ik ben niet zo panisch van angst voor de controle van morgen als anders.

Op de fiets ga ik naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Voor het eerst ben ik het formuliertje kwijt en moet ik op de poli een nieuwe halen. Blijkbaar bewaar ik alles wat minder secuur en ik vind dat wel een goed teken.

Echt snel fiets ik niet en ik kom maar langzaam vooruit. Ik check mijn banden, maar die zijn hard en dan begint het toch te malen in mijn hoofd. Ik kan niet meer terug, het buisje met bloed word nu onderzocht en morgen weet ik meer. Dan hoor ik misschien waarom ik al maanden zo moe ben. Het is vast gewoon moeheid na kanker, of ik doe teveel, maar het kan niet weer kanker zijn. Daar heb ik helemaal geen tijd voor. Ik moet nu mijn dochter helpen met haar schoolkeuze en brengen naar open lesmiddagen, naar paardrijles en de ander naar gitaarles en ik wil zaterdag gewoon naar de cursus.

De kinderen zijn naar school en hopelijk hebben ze niks gemerkt. Ik zucht diep, ik draai me 100x om in bed, ik rek me uit of rol juist in elkaar, ik wieg mezelf heen en weer en ik heb buikpijn. Ik moet naar de wc en struikel bijna over de was op de overloop en bedenk dat ik geen schone sokken meer heb. Weer in bed pak ik mijn mobiel en het eerste wat ik lees is iets over Trump en oorlog. Ik parkeer het ergens in mijn hoofd, nu even niet. Stel dat het fout is straks, wanneer ga ik het de kinderen dan eigenlijk vertellen? Of wacht ik dan tot ik meer weet?

We zijn net op tijd, omdat ik best laat uit bed kwam. Ik ben uitgedroogd, maar gelukkig staat er een waterautomaat op de poli en ik neem nog een bekertje mee naar binnen. De gynaecoloog is wel heel vrolijk voor haar doen en eigenlijk geeft het me wel een beetje hoop. De tumorwaarde is goed en nu de echo nog. Ik vraag me af wat ze van mijn knalroze sokken vind, de enige die ik nog kon vinden van mijn dochter, maar ik vraag het niet. De bekertjes water zijn te zien in mijn blaas. Verder geen vocht te zien in mijn buik, want dat is waar ze onder andere goed naar kijkt. De moeheid is een veelvoorkomende klacht na kanker en dus niets bijzonders. “Alles bij elkaar zie ik nu geen aanwijzingen voor tumoractiviteit” zegt ze en ik vind het een mooie zin. Het klinkt goed en ik ben er blij mee.

We halen opgelucht adem, houden elkaar even vast en mijn man gaat naar zijn werk. Ik plof op de bank met een boterham met pindakaas, want ik was vergeten om iets te eten vanmorgen. Even alleen thuis, er moet even niets, heerlijk rustig, maar tegelijkertijd ook een beetje eenzaam. Ik ben moe, want ook als alles goed is kost zo’n afspraak energie. Over een paar uur moet ik weg met mijn dochter en ik moet werken vanavond en de was van 2 weken ligt er nog, maar het geeft allemaal niet. Het is heerlijk om je druk te kunnen maken over zoiets onzinnigs als de was. Ik hoop het nog lang te mogen doen!

http://www.groeiblog.com/controle-gynaecoloog-6/