Kankerrede 2018

Troonrede

Vandaag is het Prinsjesdag. De koning spreekt de Troonrede uit en de plannen van het kabinet voor het komende jaar worden bekend gemaakt. Ik kijk naar de televisie, naar de koetsen, de jurken en hoedjes. De jurk van Carla Dik-Faber, gemaakt van oude spijkerbroeken vind ik het leukst.

Op Lazarus.nl las ik de ‘Doornenkroonrede’ waar wel een paar zinnige dingen in stonden, maar de titel brengt me op het idee van mijn eigen ‘Kankerrede’.

Confronterend?

Misschien is de titel wat confronterend en direct. Dat past bij mijn voornemens voor de komende tijd. Ja, het is confronterend om hardop te zeggen dat je kanker hebt, voor mezelf en voor de ander. Maar het voelt voor mij beter de realiteit onder ogen te zien en te benoemen.

Waar ik voorheen vooral vasthield aan de hoop op genezing probeer ik nu te leven met het idee dat die kans menselijkerwijs gesproken niet groot is. De angst voor kanker hangt als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. De gestegen tumorwaarde in mijn bloed, ieder pijntje wat ik voel en het leven van iedere dag herinnert me er aan. De buurjongen die trouwt, een bejaard echtpaar dat gearmd over straat loopt, een kennis die haar eerste kleinkind krijgt. Dit kost heel veel energie en ik ben er doodmoe van.

Tot een paar maanden terug probeerde ik mijn leven te leven zoals vóór de kanker. Daar was mijn gynaecoloog vorige week heel duidelijk over, dat kan niet…

Mijn plannen voor de komende tijd

Mijn plannen voor de komende tijd zijn, eerlijk zijn over kanker. Eerlijk naar mezelf en de ander die er naar vraagt. Wees niet bang, ik zal niet uitweiden over mijn ziekte als iemand daar geen behoefte aan heeft.

Bespaar mij de adviezen van positief denken, groentesappen of tarwegras. Kom ook niet aan met geloven of staan in genezing. Want ook Beni Johnson die bad voor een kankervrije zone kreeg kanker en ik vind het verhaal van een christelijke BN’r met uitgezaaide darmkanker die wacht op de overwinning van zijn ziekte ook best angstig.

Je hóeft ook niet te vragen hoe het met me gaat. Alleen een knuffel is ook goed. Ik begrijp best dat het confronterend is voor de ander, want u of jij kunt het ook zomaar krijgen en dat is eng. Er was een tijd dat ik dat zelf ook eng vond en me geen houding wist te geven. Jaren geleden heb ik wel eens staan twijfelen in de bloemenwinkel over een plant of bloemen voor een tante met kanker en ik dacht ‘hoe lang heeft ze nog plezier van die plant’? Het werden dus bloemen. Ze was er blij mee, maar ik geneer me nog als ik er aan terugdenk.

De komende tijd blijf ik investeren in relaties. Want, zo leerde ik bij Koinonia, relaties zijn een kans op genezing en herstel. Genezing van beschadiging, van irritaties en nog meer, zodat ik in het vervolg het onzin-linkje zoals voorgaande achterwege kan laten. Omdat het me niet meer boeit hoe anderen denken over genezing, maar ik gewoon mezelf kan zijn.

Hoop

Eigenlijk heb ik best hoop voor veel. Ik hoop op nog een paar goeie therapie-gesprekjes waar ik sterker van word. Afgelopen vrijdag begon ik met antidepressiva. Ik hoop dat het over een paar weekjes gaat helpen, ik me wat beter voel, minder angstig zal zijn en uit deze dip zal komen. Ook hoop ik dat ik mijn humor er niet door verlies en nog steeds veel plezier zal hebben. Het klinkt misschien als een vrome, verplichte afsluiter en ik ervaar het ook niet altijd zo. Maar ondanks dat ik Hem niet altijd begrijp, hoop ik op God. Ik hoop op een wonder, dat de kanker nog heel lang wegblijft en het liefst voor altijd. Ik hoop dat Hij me kracht en rust geeft.