Mijn rode bril
Dit keer geen blog over kanker, maar een gedicht over jezelf durven zijn, therapie, vriendschap en God de Vader:
Mijn rode bril
Lang geleden kocht ik een rode bril
het montuur opvallend en dik
eigenlijk bedoelde ik:
wie maakt mij wat, nu doe ik wat ík wil!
Het was de buitenkant
mijn emotionele bankrekening zwaar in de min
leeggegeven als kind vanaf het begin
kwam ik in hulpverlenersland
De rode bril werd overbodig
mijn nieuwe bril was bruin en klein
minder opvallend kon ik mezelf weer zijn
therapie was niet meer nodig
Soms zet ik die rode bril ongemerkt weer op
heel even maar, niet lang
voel ik me alleen en bang
roep ik dan luidkeels STOP
Gelukkig hoor ik steeds weer
zet die bril maar af, ik zie jou wel staan
lieve vrienden laten me niet gaan
hun trouw en liefde raken me steeds meer
En als ik bij mijn Vader komen zal
dan gooi ik de rode bril weg
Hij houdt mij stevig vast en zegt
Ik zag jou altijd al
1 reactie
Heel mooi gedicht
groetjes
Elvira