TIJD OM NA TE DENKEN
Nadenken
Zittend in de zon heb ik tijd om na te denken over heel veel. Zo gaat het elk jaar tijdens onze kampeervakanties in de zomer. Mijn gedachten gaan vanzelf naar de afgelopen jaren en denk ik na over de tijd die nog komt.
Kanker is geen groot thema meer in mijn leven. Ik denk er niet zo vaak aan. Dat komt natuurlijk vooral omdat ik al bijna zeven jaar ‘kankervrij’ ben. Dat is en blijft een groot wonder waar ik God dankbaar voor ben. Mijn grootste wens in 2015 was: nog jaren voor mijn man en kinderen mogen zorgen. Want de kinderen waren nog zo jong. De oudste was 13 jaar en de jongste 10 jaar. Als ik er aan terugdenk schieten de tranen in mijn ogen. Ik weet heus wel dat ik niet onmisbaar ben, maar toch, wat moesten ze zonder mij?! Vijf jaar eerder was hun oma (mijn moeder) overleden aan borstkanker en na mijn derde chemokuur overleed plotseling hun opa (mijn vader) en hun andere opa (mijn schoonvader) hebben ze nooit gekend.
Wat is de tijd snel gegaan. Het is alweer zeven jaar geleden dat ik de diagnose baarmoederkanker stadium 4a kreeg. Ik schrok zeven jaar geleden erg van de statistieken van de vijfjaarsoverleving van 15%. Maar dankzij de behandelingen en dankzij God, die de behandelingen heeft gezegend, hoor ik bij die 15%.
De kinderen
Er is zoveel veranderd in zeven jaar tijd en er is zoveel gebeurd:
- onze oudste heeft haar rijbewijs gehaald op haar 17e
- zij is geslaagd voor het vwo
- zij studeert al 2 jaar fysiotherapie op de Hogeschool Utrecht
- zij heeft al 2 jaar verkering met een hele leuke en lieve jongen
- onze jongste ging van de basisschool naar de Passie in Rotterdam
- zij is daar geslaagd voor vmbo-gt
- zij gaat na de zomervakantie een grafische opleiding volgen van 4 jaar
- ook zij gaat binnenkort beginnen met autorijlessen
Zorgen en moeilijke dingen waren er ook: één van de meiden was vaak erg moe en kwam bij de kinderarts, de ander kreeg op haar 14e de diagnose autisme. Op school was het niet altijd leuk. Twee jaar lang konden ze door het coronavirus en de lockdowns niet of weinig naar school. Er kwamen problemen in de kerk. De laatste oma (mijn schoonmoeder) van de meiden is overleden.
De toekomst
Mijn wens om nog lang voor mijn man en kinderen te zorgen is uitgekomen. Of beter gezegd, mijn gebed is verhoord. De meiden zijn nu 20 en 17 jaar. Wat klinkt dit oud, en heel anders dan 13 en 10 jaar.
De longembolie van mijn man een paar maanden geleden, was schrikken voor ons allemaal. Gelukkig liep het goed af en gaat het veel beter met hem nu! Ik realiseer me dat een mens niet alleen aan kanker kan overlijden, maar ook opeens aan een ander ziekte. Samen hebben we al die jaren voor onze kinderen gezorgd, en dat doen we natuurlijk nog steeds. Hun zorgen en problemen kunnen we niet wegnemen, maar we waren er voor hen.
De wereld om ons heen is ook veranderd in zeven jaar tijd en het is er niet gemakkelijker op geworden. Kijk naar de oorlogen, steeds dichterbij huis en het klimaat wat achteruit gaat. Zelf denk ik dat de mens niet in staat is om al deze problemen op te lossen. Alleen God kan dat en Hij zal het ook doen als Jezus terugkomt. Zonder die wetenschap zou ik gek worden van al mijn zorgen en problemen. Want ook als ik mijn hele leven ‘kankervrij’ blijf en honderd jaar oud wordt zal het leven niet makkelijk zijn. Maar met dit weten, dat Jezus terug zal komen is er hoop, een zeker weten dat alles goed komt!