Dag van het geluk

Een vriend van ons die vormgever is, deed ons een zelf ontworpen kalender met prachtige foto's van paddenstoelen kado. Door hem en zijn gezinsleden zelf gefotografeerd. Verder stonden er allerlei 'dagen van' op aangegeven. Bekende dagen zoals dierendag, internationale vrouwendag, etcetera. Maar ook hele merkwaardige dagen waar ik nog nooit van gehoord had. Wat te denken van 'nationale krokettendag' 9 oktober.  En op 13 januari 'badeenddag'. Dat moeten wel grapjes zijn, dacht ik. Waarom zou je zo'n dag in het leven roepen? Om de badeend eens extra in het zonnetje te zetten ? Ik heb het even nagevraagd bij vriend. Maar heus, die dagen schijnen echt te bestaan.  In ieder vakje staat wel iets. 

 20 maart is het 'internationale dag van het geluk'. Daar had ik ook nooit van gehoord. Ik heb het even opgezocht. Op deze dag wordt het gelukkigste land ter wereld bekendgemaakt. Nederland stond vorig jaar op nummer zes in de top tien. Het gaat er om hoe gelukkig de inwoners van dat land gemiddeld zijn. "Hoe is het eigenlijk met mijn geluksgevoel gesteld?" dacht ik. Het geluksgevoel van mijn leven, staat dat op tien, of  zes, of één? Eerst maar eens vaststellen wat  'geluk' nou precies is. Wikipedia omschrijft het als volgt: "Geluk (of gelukkig zijn) kan worden omschreven als het tevreden zijn met de huidige levensomstandigheden. Hierbij kunnen er verschillende positieve emoties aanwezig zijn, zoals vreugde, vredigheid, ontspannenheid en vrolijkheid."   Nou ben ik nog niet wijzer. Want als ik het letterlijk analyseer, kan ik zeggen: "ik heb uitgezaaide kanker, ik word nooit meer beter, de dood zit al jaren in mijn nek te hijgen,en we zitten bovendien in een corona pandemie. Dat zijn mijn huidige levensomstandigheden." Ben ik daar tevreden mee?"  Dat is een lastige vraag. Nee, liever had ik het allemaal niet. Liever had ik geen kanker. Natuurlijk voel ik mij wel eens ongelukkig over de situatie. Tegelijkertijd ben ik ook tevreden met mijn leven. Hoe het met mij gaat. Dat ik al zes jaar leef, na de levensverwachting van een jaar. De mooie en positieve dingen die het ziek -zijn mij ook gebracht hebben. Mensen die op mijn pad zijn gekomen. Inzichten die ik heb verkregen. Mijn geloof  en vertrouwen in God . Ja, ik durf wel te zeggen dat ik  een gelukkig mens ben. En dat de verschillende positieve emoties die genoemd worden aanwezig zijn in mijn leven, zoals vreugde, vredigheid, ontspannenheid en vrolijkheid.  Niet voortdurend en ook niet persé allemaal tegelijk.Maar ik denk dat er weinig mensen zijn die altijd en voortdurend gelukkig zijn.   

Er is een gezegde dat je zonder dalen ook geen pieken hebt. Een waar woord. Hoe gelukkig was ik nadat ik op bodem van de put lag tijdens een chemokuur, en na een aantal dagen weer een wandelingetje naar de brievenbus kon maken, met de zon op mijn gezicht.Diep ongelukkig was ik, omdat mijn haar er voor de tweede keer afging. Dolgelukkig dat ik een geweldig leuk pruikje vond en me daar mooi mee voelde.  Talloze voorbeelden. 'Gelukkig zijn' is relatief. Ik had ongelukkige pech dat kanker op mijn weg kwam, maar ik mag mezelf gelukkig prijzen dat de behandelingen zo goed aan zijn geslagen.

 Ik realiseer mij dat ik geluk vaak later pas als geluk herken.  Terugkijkend op mijn leven kan ik mij momenten of periodes herinneren waarvan ik nu denk : " Dát was geluk".  Wat was ik toen eigenlijk gelukkig. Terwijl ik het op dat moment niet zo bewust beseft heb. 'Gelukkig zijn' met terugwerkende kracht.

De Libanese schrijver Kahil Gibran(1883-1931) schreef: "Wanneer gij blijde zijt, schouwt dan diep in uw hart, en gij zult zien dat enkel wat u smart gegeven heeft, ook vreugde brengt.
Wanneer gij verdrietig zijt, blikt dan opnieuw in uw hart en gij zult zien dat ge weent om wat u vreugde schonk." Vrij vertaald : als je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en je zult zien dat je huilt om wat je eens gelukkig maakte. Dat is de andere kant. Ik kan verdrietig zijn om wat er niet meer is, om wat ik los moest laten.Maar het zijn inderdaad de geluksmomenten die dan in mijn gedachten komen.  

Iets wat ik geleerd heb tijdens mijn ziekte is ,meer in het nú leven. "In het moment zitten" zoals middelste zoon dat altijd noemt. Natuurlijk besefte ik hoe gelukkig ik ben met Lief. Met onze kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Met alle lieve mensen om mij heen. Maar ik beleef het nu allemaal veel intenser. Ik kan soms geraakt worden door een ontwapenende opmerking van een kleinkind, een mooie zonsondergang, voorjaarsbloemen in de tuin, dat ik voluit besef : dit is geluk .Een andere les die ik geleerd heb is om geluk niet uit te stellen. Pak de geluksmomenten. Denk niet : "het komt nog wel". Ik denk aan begin februari vorig jaar. Corona was nog een ver van mijn bed show. Iets in China ,met vleermuizen. Het was zaterdag begin van de avond. Ik zat lekker uitgezakt op de bank met mijn gemakkelijke kloffie aan. Middelste zoon belde op en zei : mam, heb je zin om mee te gaan naar een toneelvoorstelling. Een monoloog. Een try-out. Over anderhalf uur. "lees even of je het wat lijkt ". Ik vond het niks. Het leek me saai en bovendien zat ik net lekker in de niks- doen modus. Kortom eigenlijk geen zin. Ik was al begonnen aan de zin 'lief van jou, maar een ander keertje maar",  toen ik me bedacht dat dit eigenlijk een superleuke kans was,een uitje met kind, die ik niet moest laten schieten. En wat hebben we een ongelofelijk leuke avond gehad. Er waren heel weinig bezoekers. We zaten bijna vooraan in een klein theaterzaaltje. En het erge gebeurde, dat we de slappe lach kregen. Als twee pubers. Ik doe de voorstelling geen recht, want serieus geacteerd en achteraf  bezien best goed. Maar het gebeurde gewoon. Het was zo erg dat ik mijn wollen shawl in mijn mond heb moeten proppen en aan erge dingen heb gedacht om mezelf weer een beetje onder controle te krijgen. Na afloop zijn we samen de Irish pub ingedoken tegen elkaar en gezegd : "dit gaan we vaker doen". De rest is geschiedenis want corona kwam en we zijn helemaal nooit ergens meer naar toe geweest. Maar dit geluksmoment neemt niemand mij meer af. 

Een dierbaar nichtje van mij, die helaas is overleden, maakte eens de prachtige vergelijking met een parelketting.  "Geluksmomenten zijn als parels, en ik rijg ze tot een kostbaar parelsnoer van mijn leven". Ik bekijk mijn parelketting en ik zie hoe lang die al is geworden. 'Dag van het geluk', mooie gelegenheid vandaag om die oude pareltjes eens op te poetsen en ze weer te zien glanzen.