Hakuna matata

"Wat stoer dat je dit gaat doen" tot "Is dat wel verstandig in jouw situatie, durf je dat wel aan?" . Verschillende reacties op ons voornemen om voor drie weken op reis te gaan naar Malawi. Malawi, één van de allerarmste landen ter wereld. Een bevriend zendingsechtpaar wonen en werken sinds 2016 in Malawi. In een eerder blog schreef ik hier ook over. ( Palliatief, vervelend woord. | Kanker.nl ). Al  lang hadden we het verlangen om daar eens naar toe te gaan, en hun leven en werk van dichtbij mee te maken en te ervaren. Alleen, er waren er wel obstakels. Kanker om maar iets te noemen. En corona. Toch, na wikken en wegen, twijfelen en mitsen en maren, de knoop doorgehakt. Laten we het gewoon doen. We gaan. Samen met Lief deze reis  maken. Dat was wat ik wilde. Uiteraard heb ik met de oncoloog overlegd en haar advies gevraagd in deze. De oncoloog vond dat ik het kon doen en zag geen grote bezwaren. En ik dacht bij mezelf: het gaat nu best goed met me, en beter dan dit gaat het niet worden. 

 Zowel de heen- als terugreis had nog wel voeten in de aarde. We zouden vliegen via Ethiopie , Addis Abeba. Op 5 november, de dag van vertrek raadde het ministerie van buitenlandse zaken ons ten sterkste af om via Ethiopie te gaan vanwege de gevaarlijke situatie daar en de oprukkende  rebellen. We hebben onze vlucht die dag geannuleerd. We voelden ons zo katterig en teleurgesteld en we wilden zo graag, dat we  een week later via Zuid Afrika naar Malawi zijn gereisd. Wat Corona betreft voelden we ons hartstikke veilig in Malawi. Weinig gevallen van Corona daar, en alles gebeurd buiten. Nederland was gevaarlijker.  Van de omikron variant had niemand nog gehoord. De hele wereld was nog volledig onwetend van wat ze in  Zuid Afrika aan het ontdekken waren. Daarover hoorden we pas een aantal dagen voor we weer naar huis zouden vliegen.....

Malawi was indrukwekkend. Daar kan ik wel tien blogs over schrijven. En dat is ook wat ik gedaan heb via polarsteps. Zoals gezegd was ons doel het leven en werken daar mee te maken. Zo zijn we onder andere meegeweest naar het hoge bloeddruk spreekuur. In een afgelegen dorp kunnen de mensen naar het maandelijkse spreekuur komen om hun bloeddruk te laten meten en medicijnen te krijgen. Iedereen zit rustig op de grond te wachten tot ze aan de beurt zijn. Ik heb die ochtend eventjes mijn oude ber0ep opgepakt; zeventig bloeddrukmetingen gedaan.Vermoeiend, maar zo gaaf.  Het gaat in Malawi om simpele basiszorg. Mensen worden over het algemeen niet oud. En in een ziekenhuis moet je niet wezen. Op een zondag in de kerk hoorden we over een mevrouw die in het ziekenhuis was opgenomen. Op kamer zoveel, maar er was geen bed voor haar. Zo iemand ligt dus gewoon op de grond.  We kunnen het ons niet voorstellen. Zoveel indrukken. Zoveel bittere armoede, zo veel wat er niet is. Maar ook veel blije mensen en  vrolijkheid. Een hoogtepunt was ook dat ik mijn 65e verjaardag in Malawi vierde en getracteerd heb op oer-Hollandse stroopwafels, na de buitenlucht middag -kerkdienst. (De cottage prayer.) Wat een blij feest was dat. En iedereen wilde met jarige Job op de foto. 

Toen we een paar dagen voor onze terugreis alle berichten hoorden over de omikron variant en de reisbeperking vanuit landen uit  Zuidelijk Afrika, hebben we er serieus rekening mee gehouden dat we de kerstdagen misschien wel in Malawi zouden vieren. Toen heb ik me wel een beetje zorgen gemaakt. Mede omdat ik een belangrijke  afspraak voor een ct scan had staan als we terug kwamen. Een eerdere afspraak hier voor had ik door onze uitgestelde reis al een keer moeten verzetten. Door op reis te gaan neem je natuurlijk een bepaald risico, maar dit hadden we nou ook weer niet kunnen bedenken. Uiteindelijk bleek dat we terug konden reizen. Al wisten we inmiddels dat we bij thuiskomst eerst vijf dagen in quarantaine moesten, zodat ik weer de afspraak voor de scan een week moest vertzetten. 

We hadden een overnachting in een hotel in Johannesburg. We raakten daar in gesprek met twee Oostenrijkse mensen. Een fit en sportief ogend stel van een jaar of zestig. Ze vertelden dat ze twee maanden hadden rondgereisd door Zuid Afrika.En probeerden nu een vlucht naar Oostenrijk te boeken. De volgende ochtend vertelden ze dat ze Johannesburg in gingen. Maar toen ik later even buiten zat, zag ik deze vrouw daar ook. Op de vraag of ze zich bedacht hadden zei ze dat ze zich niet zo lekker voelde,te nerveus. Ze was even stil en zei toen : "eigenlijk is het zo; ik heb kanker. Ik kan niet meer beter worden, en als ik thuis kom heb ik een scan staan". Daar viel ik  stil van, voordat ik haar kon antwoorden: "hier hetzelfde verhaal". Het was een bijzonder en wonderlijk moment. De tijd leek even stil te staan. We werden er allebei emotioneel van. Tijdens het intense gesprek wat we samen hadden bemerkten we veel gemeenschappelijke dingen in ons verhaal. Ook zij had dezelfde opmerkingen gehoord als ik. "Zou je dat wel doen in jouw situatie". Maar ook  zij had de keuze gemaakt om het leven te léven zolang je leeft. De dingen te blijven doen die binnen je bereik liggen. En niet alvast te gaan zitten wachten op slechtere tijden. Op dat wat mogelijk nog gaat komen. 

Hakuna matata is een term uit het Swahili die zoiets betekent als "geen zorgen, wees gelukkig". Aan het Lake Malawi waar we een paar nachten verbleven stond deze tekst geschilderd op het terrein van de lodges waar we hebben gelogeerd. Ik moest hieraan denken toen de Oostenrijkse vrouw en ik ons gesprek hadden. Natuurlijk hebben we wél onze zorgen. Heb ik mijn zorgen. Hebben mensen zorgen. Grote zorgen soms. Overal ter wereld. En is het kort door de bocht om zomaar te zeggen: maak je geen zorgen. Maar toch; probeer gelukkig te zijn. Dat probeer ik te doen. Gelukkig zijn met alle dingen,groot en klein, die ik heb.En dat is mijn wens voor iedereen: Hakuna Matata.

(Even doorscrollen naar beneden voor video en foto's)