Hoe het begon. Het medische verhaal

Voordat Lief en ik half juni 2014 met de caravan op vakantie gaan, maak ik eerst een afspraak met de huisarts. Ik heb last van obstipatie en een wat opgezette buik. Huisarts zegt dat buik soepel voelt en ik koop middeltjes bij de drogist.

Als we terug zijn krijg ik last van hoesten. Ik krijg hier een antibioticakuur voor. En nog een, omdat de eerste niet helpt. En een inhalator. Het hoesten wordt echter steeds erger. Ik word ook kortademig. Mijn collega' s vinden dat ik eng hoest, als een zeehond, en manen mij om weer naar de huisarts te gaan. Het is half september.
Na een nacht rechtop gezeten te hebben vanwege de benauwdheid, wordt ik s' morgens door de huisarts, op mijn eigen verzoek, naar het ziekenhuis verwezen om toch even een long foto te laten maken. Voor de zekerheid, want longen klinken goed.

Ik ben heel erg kortademig. Als de foto gemaakt is komt de verpleegkundige vertellen dat de longarts me direct even wil zien. Hijgend en puffend verplaats ik mij naar de poli longziekten. Als ik binnenkom in de spreekkamer zie ik een foto van longen; en ik hoop dat het niet mijn longen zijn die ik daar zie......

Er blijkt drie liter vocht tussen de longvliezen van de rechterlong te zitten.

Dat is het begin van de boze droom waaruit ik niet wakker wordt. Het voelt alsof ik in een hele slechte film terecht ben gekomen , waarbij ik de hoofdrol speel.

Er volgt een aanschakeling van nare dingen. Ik moet direct in ziekenhuis blijven, een drain in mijn long. Een dag later krijg ik te horen dat het hoogst waarschijnlijk om uitgezaaide eierstokkanker gaat. Eierstokkanker? Hoezo? Dat kan toch zo maar niet? Het is 18 september 2014.

Er volgt weer een ziekenhuis bezoek, een weekje later. Nu twee liter vocht in andere long. Er gaat iets fout tijdens drainage. Ik ga " out". Moet weer blijven. Drain gaat er plotseling s' nachts uit. Gevolg een klaplong. Ik blijk ook niet tegen morfine te kunnen. Wat een onzekerheid, angst en paniek opeens, in mijn fijne leven.

We willen een second opinion in het AVL. Hier krijgen we uiteindelijk zekerheid. Het gaat inderdaad om uitgezaaide eierstokkanker, fase 4 c.

We hebben in ieder geval zekerheid nu.
 

Voor behandeling word ik overgedragen naar het LUMC, een van de 11 behandelcentra voor eierstokkanker.

Inmiddels is de indruk gewekt dat ik snel dood ga. 
In het LUMC is de eerste arts die ik spreek, gyneacoloog Cor de Kroon. " Dat zullen we nog wel eens zien" zegt hij. Ik kan hem wel zoenen. Woorden die moed en hoop geven.

Het hele behandelings traject ga ik in. 3 chemo's taxol/ carboplatin, debulking operatie op oudejaarsdag 2014, en hierna weer 3 chemo' s.

Op mijn vraag aan de oncoloog hoe de prognose is ,krijg ik te horen dat ik waarschijnlijk nog een jaar te leven heb.

Later, na  behandelingen, wordt dit gelukkig genuanceerd door mijn eigen gynaecoloog. Misschien mag de behandeling zelfs wel als cureatief worden beschouwd, zegt ze.

Een les voor mij; niet meer vragen naar prognose's. Giswerk.

De behandeling slaat goed aan. Natuurlijk is het allemaal geen eitje. Misselijk, pijn in benen, brak, wondontsteking, maar ondanks; het is te doen.

En na het hele traject, in maart 2015, krijg ik te horen dat de tumormarker van heel hoog naar normaal waarde is gezakt en dat er geen aanwijzingen zijn dat de kanker nog actief is.

Blij!!

Heel voorzichtig krijgen we weer wat hoop op toekomst. Op tijd van leven erbij.

Misschien behoor ik wel tot dat kleine percentage vrouwen waar het niet meer terugkomt..........

Helaas, inmiddels ingehaald door de feiten. Precies 3 jaar later, in september 2017, krijg ik weer klachten van mijn longen. Het blijkt een recidief. Het zit nu in de lymfeklieren tussen mijn longen in. Weer volgen zes chemo's. Caelyx deze keer. En ook nu weer met goed resultaat.

En nu is het eind mei 2018. En zoals ik in de vorige blog schreef, alweer maken mijn lief en ik een reis met de caravan door Spanje. In resevetijd.
 

Tot zover het medische verhaal. Klaar met bloggen zou je denken. Maar ik ben er inmiddels wel achter dat over het andere verhaal, dat van je hoofd en je hart, je gedachten en emoties, nog vele malen meer te schrijven is.

Wordt vervolgd dus.