Kanker heb je niet alleen.

Ik heb altijd een beetje dubbel gevoel over van die slogans, die oneliners , die in een paar woorden " alles" lijken uit te moeten drukken. Enerzijds irritatie omdat zo' n losse zin eigenlijk niets zegt. Anderzijds, treffend dat zo' n zin eigenlijk alles zegt.

Neem nou de slogan: " kanker heb je niet alleen". Tja.......

Lang over deze zin nagedacht. Ik kwam tot de conclusie dat er boeken vol verhalen achter deze vijf woorden schuil kunnen gaan.

 

Kanker heb je niet alleen als in ; je bent niet de enige die kanker heeft. Een open deur. Één op de drie Nederlanders krijgt met de een of andere vorm van kanker te maken. Dus ,inderdaad, met mij hebben nog heel veel mensen ook kanker.

Maar dat wordt er niet mee bedoeld denk ik.

Kanker heb je niet alleen. Tegen wil en dank, worden alle mensen om je heen ook geraakt door jouw kanker.

 

In mijn situatie klopt het bizar genoeg , letterlijk. In 2009 kreeg eerst mijn lief kanker. Ik had dus al ervaren wat voor impact het heeft op je relatie en gezin als de ziekte kanker je leven binnenkomt sluipen.

Mijn lief en ik zijn 46 jaar samen. Waarvan 40 jaar getrouwd. We waren 15 en 17 toen we verkering kregen. We zijn vergroeid met elkaar. Never a dull moment . We lachen én kibbelen nog steeds vrolijk met elkaar. Zoals we al 46 jaar lang doen.

De wetenschap dat ik ongeneeslijk ziek ben, en er een houdbaarheidsdatum op mijn hoofd zit, heeft daar, gek genoeg, niets aan veranderd. Je zou denken we gaan de tijd die ons samen rest niet meer kibbelen over onbenulligheden, en wat valt er nog te lachen. Maar nee, in de praktijk is daarin niets veranderd.
 

Mijn lief gaat mee naar het ziekenhuis, is bij mij als die enge rode chemo in mijn aderen loopt. Houdt me vast, troost me als ik verdrietig ben, en zegt welk mutsje hij het mooist vind staan als mijn haar er weer af is. Samen hebben we verderiet. Samen hebben we kanker.Kanker heb je niet alleen.

 

We hebben drie zonen gekregen. Alledrie hebben ze een juweel van een vrouw en in totaal hebben we inmiddels zeven kleinkinderen.

Op het moment dat ik hoorde dat ik ziek was, in september 2014, hadden we drie kleindochtertjes. Twee baby' s waren op komst.

Onze jongste zoon was op dat moment met zijn vrouw en kindje op backpack vakantie in Thailand. Lief zou ze ophalen van het vliegveld. En dan bij ons even langskomen thuis. Maar ik lag in het ziekenhuis. Dus in de auto moest Lief vertellen dat ik in het ziekenhuis lag en dat er iets heel ernstigs aan de hand was. Ik zal nooit vergeten hoe ze die ziekenhuis kamer binnenkwamen. Die radeloze blik in de ogen van je kind. Wat een blij weerzien moest worden met mooie reisverhalen werd een verdrietig en emotioneel samenzijn. Ik vond dit zo intens verdrietig. Eigenlijk vind ik dat nog het ergste, het verdriet en de vertwijfeling te zien bij de kinderen.

In november werd ons vierde kleindochtertje geboren. Ziek van de chemo was ik toen. Bitterzoete herinnering. Onze oudste zoon en zijn vrouw verwachtten in maart 2015 hun tweede kindje. Ik weet nog zo goed dat hij zei: "mam, je bent er toch ook nog wel als ons jongetje in maart geboren wordt?"  O, dat doet pijn. 

Het is het leven , en het gaat zoals het gaat, maar je wilt je kinderen en hun gezinnen dit allemaal besparen in deze fase van hun leven . Kanker heb je niet alleen.

 

Famillie en vrienden , iedereen reageerde geschokt. Ik heb drie zussen. Ik ben een nakometje, mijn oudste zus is negentien, en mijn jongste zus is vijftien jaar ouder dan ik.

Het kleine zusje. Dat ben ik altijd gebleven. En dan wordt het jongste zusje ziek. Dat klopt niet. Het raakt hen ook.

Het leven is opeens heel anders. Gezellige vriendenavondjes worden ziekenbezoek. " Niet te lang blijven hoor! Alleen een kopje koffie, anders wordt het teveel" Er moet rekening gehouden worden met je. Met vriendinnen leuke dingen doen op je vrije dag; in de periode na operatie en chemo's was even met een vriendin naar Kruidvat al een hele onderneming.

Oma is een beetje moe.....Die zin hebben de kleinkinderen nogal eens gehoord.

Kanker heb je niet alleen.

 

Maar ik heb ook nog een andere dimensie van de zin "kanker heb je niet alleen" ervaren. Ik heb een protestant christelijke levensovertuiging. Het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven. Voordat ik ziek werd, maar tijdens mijn ziekte heeft mijn geloof zich verdiept. Ik ervaar dat ik dit pad niet alleen loop. Dat God bij mij is. Dat troost mij en geeft mij rust. Kanker heb ik , God dank, niet alleen.

 

En tot slot wil ik de zin: " kanker heb je niet alleen" in een andere volgorde zetten. Als in , je hebt niet alleen maar kanker. Je bent ook niet je kanker.

Je hebt kanker. En kanker heb je niet alleen.