Memories

Herinneringen, wat zijn dat eigenlijk precies en hoe komen ze tot stand. En hoe kan het dat je het een wel onthoudt en het andere niet? En ook zo wonderlijk; dat mensen die dezelfde situatie meemaken, soms heel andere dingen onthouden. Ik stel mijn brein voor als een hele grote kast waar al de dingen die je meemaakt, ervaringen uit het verleden ,ergens opgeslagen zijn in hoekjes en gaten en die je dan later weer voor de geest kunt halen. En soms kunnen herinneringen je ook bedriegen, om de tuin leiden. Ik ben geen psycholoog dus deze vragen laat ik hier maar rusten. Maar feit is dat Iedereen herinneringen heeft. Fijne en minder fijne. Gelukkige of pijnlijke. Soms kun je je nog precies herinneren waar je was of wat je aan het doen was, toen je over een schokkende gebeurtenis hoorde. Nine- eleven, bijvoorbeeld, de meeste mensen weten precies nog waar ze waren toen dat bericht ze ter ore kwam. En toen je hoorde dat je kanker had, het moment dat je deze boodschap kreeg , staat waarschijnlijk ook in je geheugen gegrift. 

In het begin van mijn ziek zijn was ik nogal bezig met het gegeven wat ik achter zou laten van mezelf. Ik had een sterke behoefte om vast te leggen, op te schrijven, wie ik was, hoe ik was en hoe ik dacht over de dingen. Voor later, voor de anderen die achterblijven, voor de kleinkinderen die mij nog niet echt kenden. Er bestaan speciale boeken met vragen over je leven die je zelf kunt volschrijven. 'Mag ik je iets vragen oma'.  Vier stuks had ik alvast maar aangeschaft. Een dik boek met dezelfde  strekking: 'Mam, vertel eens' had ik ook al gekregen. De moed zakte me in de schoenen toen ik al die lege bladzijden zag.  Moedig ben ik er aan begonnen. Zat ik morgens vroeg al achter de tafel omdat ik alles op MOEST schrijven van mezelf.  Het kostte mij allemaal erg veel energie, die ik niet had, en het legde een enorme druk op mij. Het was een heerlijke  eye-opener  toen één van de schoondochters zei: "dat hoeft u toch niet allemaal op te schrijven? We kennen u en weten toch zeker wel hoe u bent". "Dat vergeten we niet hoor". Wat een meevaller dan dat ik mijn mening nooit onder stoelen of banken heb gestoken, haha. Maar zonder gekheid,gelukkig kon ik hier toen meer ontspannen mee omgaan. De zeven kleinkinderen, er waren er drie toen ik ziek werd, die kleine mensjes leer ik steeds beter kennen, en zij mij. Daar ben ik zo dankbaar om. 

Waar ik als niet ziek mens, gewoon mijn leven leefde en onbewust herinneringen maakte, probeerde ik nu met hoofdletters en uitroeptekens ' BEWUST te leven',  'GENIETEN !! ' en 'herinneringen MAKEN'.  Daar kun je het als kanker patiënt dus ook behoorlijk druk mee hebben. Over iedere eerste belangrijke gebeurtenis na de diagnose, zoals een verjaardag, kerst, jaarwisseling of vakantie, lag de schaduw van 'laatste keer'. Herinnering 'maken' dus. Een gezinsuitje,  extra vakantiereisjes,  een groots verjaardagsfeest met iedereen die ik liefheb om mij heen, stedentripjes met alle kinderen, nog een gezinsuitje, ..... Het gaat nog aardig in de papieren lopen ook. 

En al die mooie herinneringen gaan weer naar de achtergrond als er nieuwe herinneringen overheen komen. Na de 'misschien wel laatste kerst' zijn er inmiddels al weer vier bij gekomen. Het leven valt niet te regisseren. Herinneringen laten zich ook niet regisseren. Ik koester zelf al mijn mooie herinneringen.  Wat anderen later nog over mij weten, daar heb ik geen invloed op. En misschien is het wel heel anders  als wat ik had gedacht.

In het begin van het jaar zeiden Lief en ik tegen elkaar: "zullen we nog eens een mooie reis maken samen?" Om aan terug te denken. Later.  "Jij mag kiezen" zei Lief. " Waar zou je naar toe willen?"  "Nee , kies jij maar "zei ik. " Naar grote waarschijnlijkheid zal het langer jouw herinnering zijn ".  Enfin, uiteindelijk hebben we samen besloten dat we naar Cuba wilden. In maart zijn we hier naar toe geweest. Het was een geweldige reis. Een belevenis. Een prachtige herinnering. Van samen. Het laatste hotel waar we verbleven had de toepasselijke naam 'Memories'.  Fotograferen is een hobby van Lief. Als we foto's kijken van de reis beleven het weer opnieuw. Foto's zijn een handige ondersteuning om dingen te onthouden. Door naar de plaatjes te kijken kun je herinneringen levendig houden. Toen ik elf jaar was overleed mijn vader. Natuurlijk heb ik herinneringen aan hem, maar niet heel veel. Toch, als ik de  foto bekijk waar ik op de arm van mijn vader zit, krijg ik een beeld van een liefdevolle vader met zijn jongste dochter op de arm.

Van een vriendin kreeg ik ooit een decoratiebordje waarop staat:  Herinner je gisteren

                                                                                                                                                     Droom van morgen

                                                                                                                                                     Maar leef vandaag

Als je weet dat je niet meer beter zult worden lijkt dromen van morgen wel een beetje lastig. Toch denk ik dat het belangrijk is om stippen , of stipjes, aan de horizon te houden. Je kunt 'morgen' ook gewoon letterlijk nemen. Morgen. Min of meer realistische doelen voor ogen te hebben. Als je geen dromen meer hebt, kun je net zo goed op de bank gaan zitten wachten tot je dood gaat. Lief liet me van de zomer een bericht lezen over een reis die georganiseerd werd naar een , door onze kerk uitgezonden, zendingsechtpaar in Colombia. Wat gaaf!  'Als ik niet ziek was,  zou ik willen gaan' zei ik. Nadat ik er een nachtje over geslapen had, zei ik tegen Lief : 'geef ons maar op'.  In juli inschrijven voor juni in het volgende jaar lijkt het toppunt van optimisme. Maar nu hebben we een mooi vooruitzicht en de voorpret ervan. We zien het wel. En als het niet door kan gaan voor ons, neemt niemand ons dat meer af. Dromen van morgen. Maar leef vandaag.