Weten
"U moet denken aan een jaar". Dat was het antwoord van de oncoloog op mijn vraag wat mijn levensverwachting was. Een jaar! En nu zijn we bijna tien jaar verder. Ik herinner me het gesprek nog precies. Na de heftige diagnose, en een slechte algemene prognose voor eierstokkanker fase 4c, was ik zo bang (gemaakt) om snel te overlijden, dat ik dacht te willen weten hoeveel tijd me nog restte. Van tevoren had ik er eigenlijk niet over nagedacht of ik het antwoord echt wilde weten, en ook niet over de consequenties van het antwoord. Meer In een opwelling stelde ik de vraag. Naast het feit dat ik er niet over had nagedacht was de timing van de vraag ook niet goed. Ik had pas twee, van de zes, chemo's achter de rug, moest nog een grote buikoperatie ondergaan, en niemand kon nog weten of, en hoe de behandelingen aan zouden slaan. De oncoloog die mij dit vertelde, was nog jong. Ik denk dat leeftijd en onervarenheid er misschien toe hebben bijgedragen dat ze mij, zonder een moment te aarzelen, dit antwoord gaf. Geen nuancering in de trant van: de statistieken zijn inderdaad niet rooskleurig, maar we zitten nog midden in het behandeltraject en we kunnen hier op dit moment eigenlijk nog niets over zeggen. Zoiets. Dat had het verdere verloop voor mij wellicht toch anders gemaakt. Nu was er dat 'laatste jaar', wat het onnodig zwaar en ingewikkeld maakte. Ook voor de mensen om mij heen.
Het probleem is dat je iets wat je gehoord hebt, niet meer, niet gehoord kunt hebben. Wat je eenmaal weet, dat weet je. Dat kun je niet meer terugdraaien. Het gedachtenmonster van 'het laatste jaar', wat zich in mijn denken en doen had gevreten, zat altijd ergens te loeren. Want als het niet dit jaar is dat ik doodga, dan zeker toch het volgende jaar, was mijn gedachte. Gelukkig was daar mijn gynaecoloog die het lichter maakte. Ze gaf me deze wijze woorden: "Doe wat je doen moet, regel wat je regelen moet, en ga dan door met leven, want we weten niet hoe het verder zal gaan". Een raad die ik zelf nog regelmatig doorgeef aan andere lotgenoten.
Het is soms een dilemma. Je hebt kanker en je wilt alles weten. Of niet? Wil je alles wel van tevoren weten? Alle statistieken, mogelijke bijwerkingen, en late gevolgen? En moet je alles wel willen weten? Wat is wel echt nodig om te weten om keuzes te kunnen maken voor bepaalde behandelingen of er misschien van af te zien. En wat doet al die informatie met je?
Iedereen kent de term 'placebo-effect'. Het nocebo-effect is de tegenhanger hiervan, en dat is dat je iets negatief ervaart, omdat je het verwacht. De betekenis van het Nocebo Effect komt uit het Latijn en betekent letterlijk “Ik zal schadelijk zijn”. Dus bijvoorbeeld als je weet dat je kans hebt een bepaalde bijwerking van een medicijn te krijgen, dat dat dan ook gebeurt. Gynaecoloog Cor de Kroon en Mirjam Oomens, ze studeerde filosofie en is ex-patiënt, hebben een interessant artikel geschreven over dit onderwerp, met als titel: Nocebo: informatie kan ook schadelijk zijn. ( Medisch Contact 4-07-2024) In het artikel schrijven ze: "De patiënt heeft het recht om niet in detail geïnformeerd te worden". En ze geven aan artsen het volgende mee: "Wees voorzichtig met statistieken en negatieve prognoses in de spreekkamer en dring zeker geen informatie op aan mensen die ervoor kiezen om in onwetendheid te leven". Een raak advies. Geen valse hoop geven, maar ook niet opdringen. Bij stichting Olijf horen we het ook regelmatig van lotgenoten; vrouwen met uitgezaaide eierstokkanker die direct na de behandeling, ongevraagd, te horen krijgen van de arts dat de kanker zeker terug zal komen. Dat zal in de meeste gevallen zo zijn, maar wat heb je op dat moment aan deze voorspelling? Je hebt net een zwaar traject achter de rug, lichamelijk en mentaal. Waarom zou je niet even mogen genieten van een beetje, relatieve, zorgeloosheid. Wat komt dat komt. Uit positieve verhalen van lotgenoten putten mensen hoop. Ook al weet men best dat het voor hen misschien heel anders uit zal pakken. Ik krijg regelmatig reacties van vrouwen die dezelfde diagnose kregen als ik, en die ook de algemene slechte overlevingscijfers kennen, maar door mijn verhaal toch een positieve oppepper krijgen. Zelfs van vrouwen waar het niet goed ging en die mij voor hun overlijden gezegd hebben, dat mijn verhaal hen toch heeft geholpen. Dat ontroert me. Laatst was er iemand die mijn verhaal aan haar arts had verteld. Waarop de arts haar nogal bits had medegedeeld dat ze daar niet op hoefde te rekenen, want dat gebeurde bijna nooit. Natuurlijk is dat waar en ben ik een grote geluksvogel, een uitzondering, een wonder, maar waarom mag iemand niet even blij worden van hoopvolle en positieve verhalen. Weten dat de kans klein is, maar ook eens te horen dat het kán, dat er heel soms wondertjes gebeuren. Valse hoop? Ik denk eerder een bemoediging om vol te houden in de situatie waar je in zit.
Maar het is complex. Er bestaat altijd een spanningsveld tussen informatie en onwetendheid. Het is niet zo zwart-wit. Er zijn ook mensen die, soms veel later na een behandeling voor kanker, klachten krijgen, en dan van het kastje naar de muur worden gestuurd omdat niet de link wordt gelegd dat het wel eens om late gevolgen zou kunnen gaan, zoals lymfoedeem. Had dit leed voorkomen kunnen worden als de arts de patiënt wel over mogelijk late gevolgen had ingelicht? Dat zou zeker kunnen. Dit soort informatie had iemand misschien nu juist wel van tevoren willen krijgen. Voorbeelden genoeg van patiënten die het de arts kwalijk nemen dat daar nooit iets over is gezegd tijdens het behandeltraject. En niet alleen over lymfoedeem, maar bijvoorbeeld ook over hartklachten of veranderde seksualiteit na bepaalde behandelingen.
Iedereen is uniek; de ene persoon verwerkt informatie anders dan de ander. Belangrijk is dat artsen dus niet alleen feiten en prognoses presenteren, maar ook oog hebben voor de emotionele impact van de boodschap. En artsen kunnen patiënten ook een beetje beschermen door als een patiënt, net zoals ik deed, een vraag stelt over de levensverwachting, bijvoorbeeld eerst eens proberen te achterhalen waarom diegene dat wil weten.
18 september, vierde ik mijn bijzondere jubileum .Mijn 10-jaars overleving. Vervuld met dankbaarheid en verwondering en een hart vol hoop, kijk ik uit naar de toekomst. Hoe die eruitziet; geen mens kan het weten. Ik blijf maar gewoon de dingen doen die ik moet doen, en wil doen, en ik ga ondertussen door met leven.
27 reacties
Lieve Lenneke,
Wat is jouw verhaal mij uit het hart gegrepen. Dit is in mijn ogen één van de lastigste kwesties waar zowel wij patiënten als de artsen mee te maken krijgen. Heel mooi beschrijf je hoe je als patiënt- zonder er goed bij na te denken- vrijwel altijd Die Vraag stelt: hoe lang heb ik nog? En daarna een antwoord krijgt dat geen dag meer uit je gedachten verdwijnt. Het kleurt voor altijd de rest van je leven.
Een lastige taak voor artsen om hier op goede wijze mee om te gaan. Ik heb vaak nagedacht of ik indertijd genoegen had genomen met een ‘vaag’ antwoord. Het punt is nu juist dat je als nieuwbakken kankerpatient juist houvast, controle, zekerheid zoekt. En ergens denk je op zo’n moment dat je die dan krijgt wanneer de dokter - in wiens handen jouw lot ligt (denk je dan)- een getal noemt.
Het is juist de ‘bijvangst’ van kanker in je leven dat je leert dat die controle of garanties er niet zijn. De één heeft meer mazzel dan de andere.
Het zijn de mazzelaars (zoals wij), die daarmee hoop aan anderen kunnen bieden. Een dokter moet enorm schipperen om dit ook te kunnen doen en vooral menselijk blijven in plaats van wetenschapper/statisticus. Dat leren ze het beste van ons, hun patienten. Dus laten we ze vooral uitleggen hoe bepaalde woorden voorgoed in je verdere leven een rol blijven spelen.
Dank je wel voor je prachtige blog, en wat zijn we geluksvogels.
Bedankt voor je reactie Linda. Je woorden zijn een waardevolle aanvulling op de blog. Wat je schrijft over 'vage antwoorden' ook daar heb ik vaak over nagedacht.
Liefs Lenneke
Wat mooi Lenneke en mij ook uit het hart gegrepen. Ik zeg ook heel vaak: wat je eenmaal weet, kun je niet meer ont-weten. Je hebt in het begin nog geen flauw idee hoe moeilijk het kan zijn om met dat soort informatie te leven en welke impact dat heeft op de kwaliteit van leven. Ik ga met dit verhaal ook steeds vaker en verder de boer op richting zowel patiënten als artsen. Dit is nu mijn nieuwe zingeving. Heel veel liefs, Mirjam
Thnxx Mirjam. En jij bedankt voor de inspiratie. En veel succes als je ' de boer opgaat met je verhaal.
X
'Ont-weten' Dat is mooi omschreven. Die houden we erin Mirjam.
X
Prachtig geschreven Lenneke! Met volle aandacht je blog weer gelezen😘
Dank je wel. 😘
Over die latente bijwerking zei mijn invaloedeemtherapeute, dat het zo jammer was dat oncologie patiënten niet voor een standaard intake werden langsgestuurd door de (huis)arts. Ze zei dat er zoveel leed voorkomen kon worden als patiënten de symptomen zouden herkennen en er vroeger bij waren.
Voor het overige, zalig zijn de onwetenden.
Precies dat wat de oedeemtherapeut zegt, Zweef.
'Zalig de onwetenden' Die kop had ik in eerste instantie boven mijn blog staan. 😉
Dag Lenneke,
Hele mooie, goed opgezette en dus zeker ook interessante blog. Mijn complimenten bij deze!
Eén van mijn favoriete citaten is:
“Een mens met één horloge weet altijd hoe laat het is, een mens met twee horloges is er nooit zeker van”
Ofwel, hoe meer je weet, des te meer je weet dat je niet weet.
Eind oktober 2006, en eentweede keer door kanker getroffen, zei de hematoloog dat ik nog een paar weken te leven had. Maar, voor de zekerheid toch doorgestuurd naar het UMC Groningen. Februari 2024 heb ik mijn 17 jaar stamceltransplantatie verjaardag gevierd.
Ging het in de achterliggende 17 (feitelijk 19 jaar) allemaal van een leien dakje… nee zeker niet… “ Is er leven na kanker?” wordt mij regelmatig gevraagd!
Mijn antwoord is altijd hetzelfde: “Jazeker, er is leven na kanker, naar wel een ander leven”
Dank voor deze blog!
Met vriendelijke groeten, Bart ♠️
moderator
Ten eerste bedankt voor je compliment op mijn blog Bart! .Jij hebt ook al zo'n bijzonder verhaal. Heel herkenbaar wat je ook schrijf over ' leven na kanker'. Het leven is anders. Maar zeer de moeite waard. Dat van de horloges ga ik onthouden. Geweldig.
Hartelijke groet.
Lieve Lenneke,
Bedankt voor deze mooie, inspirerende blog! Ik ben bijna nooit meer op kanker.nl, maar kreeg net een e-mail dat er een nieuwe blog van jou beschikbaar is en was benieuwd hoe het met je is.
"Doe wat je doen moet, regel wat je regelen moet, en ga dan door met leven, want we weten niet hoe het verder zal gaan". Deze ga ik zeker onthouden!
En ik ben het met je eens: positieve verhalen over leven na kanker en leven met kanker zijn belangrijk en mogen meer aandacht krijgen.
Ik wens je het allerbeste! ❤️
Liefs, Kati
Ha Kati, leuk van je te horen. Zo gaat dat soms he, dat je zo maar een poosje niet zo actief bent hIer. Dank je voor je compliment. Ik wens jou ook het allerbeste.
Liefs
Wat een prachtig informatief blog dank hiervoor.
Ja jong en net komen kijken sommige oncologen en nuance moeten ze nog leren ,herkenbaar voor mij wij hadden ook zo een jongeling vreselijk was dat gelijk ten opzichte van Ed al zijn hoop de grond ingeslagen .
Een mens is gern statestiek en elk mens is anders
Liefs hes 🍀🤗
Dank je Hes. X
Lieve Lenneke,
Wat heb je een prachtig verhaal neergezet.
Ik heb veel steun aan je positiviteit.
Jij weet mij en misschien ook anderen te motiveren om niet teveel te piekeren.
Bedankt hiervoor.
Liefs, Trijnie
Lieve Trijnie,
Bedankt voor je hartverwarmende woorden.
Ik moest nog al eens aan je denken tijdens het schrijven van deze blog.De gesprekken die wij samen hebben gehad hebben mij zeker ook geïnspireerd bij het schrijven hiervan.
Lieve groet Lenneke
Hartverwarmend blog Lenneke ❤️
Dank je. 💗
Hoop doet leven en jouw verhaal geeft zoveel hoop. Dankjewel 🙏
Wat mij ook heeft geholpen: EMDR- therapie om het eerste ‘harde’ gesprek met de arts los te laten. De emotie is eraf, ik kan er nu rebels om glimlachen.
Dank je voor je reactie. En wat fijn dat EMDR-therapie jou hierbij heeft geholpen. Wellicht een tip voor anderen.
Lenneke
Hoi,
Je blog met open mond gelezen toen vorig jaar de diagnose voor mij kwam werd er letterlijk gezegd geniet van het leven u heeft nog maar even ! De schrik die er toen is ingebracht ben ik niet meer kwijt geraakt. Ik lees jouw blog altijd heb ook online met bewondering zitten kijken naar het seminar waar jij aan deelnam. Ben nu jaar verder maar heb nog steeds het gevoel of de dood op mijn hielen zit ook een antwoord van de arts
Jij de 18e je jubileum daar hou ik me maar aan vast dat het ook kan !
Ik de 16e voor controle dan hoop ik ook dat mijn waardes stabiel zijn
In ieder geval gefeliciteerd
Lieve groet Greet i
Ha Greet,
Het gevoel dat de dood je op de hielen zit is geen fijn gevoel. Het kan je angstig maken en dat gevoel raak je niet snel meer kwijt. Maar zoals ook in de blog staat: alle prognoses en voorspellingen ten spijt, niemand kan weten hoe het met jou zal gaan.
Ik hoop en duim, met jou dat je goede uitslagen krijg de 16e, als je voor controle gaat. Laat je even weten in een persoonlijk bericht? ( P.s Ik geloof dat ik je herken je van de foto )
Warme groet
Lenneke
Dag Lenneke,
1 maand geleden kreeg ik out of the blue diagnose Epithiale hooggradige sereuze ovariumcarcinoom 4B. Er zitten 4 tumoren in mijn buik, 2 op de eierstokken van 6 cm, 1 van 14 cm boven linkerlies (blijkt volgens resultaat van weefselbepaling toch maar kleine ovariumkankerkern te bevatten) en 1 van 0,8 cm in lever. Ik start 6 sept met wekelijkse chemo gedurende 9 weken. Carboplatinum + Paclitaxel + gedurende deze 3 weken Bevazizumab. Ben Belgische, dus dit schema is niet gebruikelijk in Nederland vernam ik inmiddels. Ook ik werd al bij het eerste consult met de gynaecologische oncoloog geconfronteerd met het onheilspellende nieuws : nog enkele maanden, hooguit 2 jaar. Ik heb 3 weken in shock geleefd, nog steeds eigenlijk maar overmorgen start de 1 ste chemo en ik geloof dat ik me er achter kan scharen. Ik ben nu voldoende geïnformeerd en weet dat ik het allerbeste wat momenteel beschikbaar is zal krijgen, ook qua chirurgie. Ik lees geen statistieken meer, zoveel is duidelijk. Heb gisteren mijn 69ste verjaardag gevierd en kijk uit naar mijn volgende ! In België bestaan weinig mogelijkheden tot lotgenotencontact, 1 kleinschalige Esperanza. Op dat vlak staat Nederland mijlenver voorop. Ik blijf je blog lezen, het doet enorm deugd om te lezen dat je 10 jaar verder staat !!!
Groetjes,
Nina
Wat een schokkend nieuws om, zo uit het niets, te horen dat je eierstokkanker fase 4 hebt, Nina. En zo begrijpelijk dat het een overweldigende en verwarrende tijd voor je is. Die weken die je in shock hebt geleefd zijn heel herkenbaar. Of je opeens in een hele slechte film bent beland.
Fijn dat er hier op kanker.nl nu ook lotgenoten kunt vinden.
Ik wens je heel veel sterkte morgen, als je je eerste chemo zal krijgen. Ik hoop en duim voor je dat het zal aanslaan en dat de bijwerkingen mee zullen vallen voor je.
Warme groet, Lenneke
Dankjewel voor je warme reactie 🫶Zit momenteel te wachten voor 1ste chemo (reeks van 9/1 keer per week). Het is een fijn gevoel om dit wat me overkomt te delen met lotgenoten en vooral dat er hoop is ❤️
Nina
je slaat de spijker op zn kop
moet je al die prognoses wel willen weten
wat als hij verkeerd is, niet uitkomt, wat doet dat met je