Help

'Hoe gaat het met je?'
'Goed hoor. Darmen beetje onberekenbaar vanwege de bestralingsschade maar gelukkig kan ik daar omheen leven en werken.'
Not. 

Effe klagen.
Het gaat niet goed met je als je tien keer per dag moet poepen. Als je meer poept dan eet. Dat heeft invloed. Daar word je moe van. Een spontane wandeling in de Achterhoek kan niet meer. Tijdens een toneelvoorstelling in het ITA val ik na vijf minuten in slaap omdat ik te moe ben. Dat ik er überhaupt zat was een wonder. En stom. Het kaartje voor de dansvoorstelling twee dagen later gaat naar een vriend van de man, hoeft de man niet alleen. Ik heb elke dag krampen, bibberbenen en een fles ORS binnen handbereik. Al sinds eind augustus.Op goede dagen, die er ook zijn, ga ik naar mijn vaste opdrachtgever in Amsterdam en geniet van de afleiding van mijn fijne team en het werk. Maar de spontaniteit is uit mijn leven weggeglipt. 

Van de week liep ik met buurvrouwvriendin een rondje park, Weerwaterbrug over naar de ex-Floriade. Voor het eerst sinds tijden scheen de zon. Vriendin heeft longkanker en de opties verdwijnen langzaam uit het zicht, ze is een kankerveteraan. 'Waarom gebruik je geen diarree remmers, ik slik ze al jaren. En waarom bel je het ziekenhuis niet?' Uitstekende vragen. Ik denk er over na. Waarom vraag ik niet om hulp? Nou, omdat ik van jongs af aan voor mezelf heb moeten zorgen. Helemaal niet erg, word je sterk van. Maar 'help' zit dus niet in de aard van dit beestje.

Thuis de stoute schoenen aan en de lieve oncologieverpleegkundige gebeld. Dit kan zo niet, zei ze en verwees me door naar radiotherapeut in AMC. Buurvrouwvriendin stond met doosje Loperamide voor de deur. Meteen mee gestart. Guess what? Al twee dagen redelijk rustig buikje.

Dat paard heeft gelijk. 

*De jongen, de mol, de vos en het paard van Charlie Mackesy.