Op naar t volgende!
Dat was schrikken. Okay wat nu? Mijn meis kinderen, mijn klein kinderen familie vrienden kennissen vage bekende…..alle ideeën die ik nog heb. Hoe ga je hier mee om. Ik wil positief blijven en vooruitkijken maar hoe dan. Ga ik dood wanneer ga ik dood welke ellendige onderzoeken ga ik krijgen. Jeetje mn hoofd ontploft bijna.
Aangekomen op de afdeling oncologie waar een bed voor me klaar staat en ik me in mn huispak hijs lijkt de hele situatie nog steeds meer en meer onwerkelijker worden. Er liggen hier mensen die het echt vreselijk slecht hebben. Ik heb last van mn voet. Hoe dan.
U gaat in een CT scan mijnheer. En we nemen nog wat bloed. Jeetje wat hebben wij geweldige mensen in de zorg werken. Wat ben je een topper als je op deze afdeling kan werken en meteen kan relativeren.
Uiteindelijk komt er een einde aan deze overweldigende dag. En lig ik alleen in mn bedje.
Ik doe mn airpods in en zet muziek op. Nu ik relativeren…verdoofd door de medicijnen zie ik wandelend elk uur voorbij komen. Mn ogen uit mn kop jankend. Ik heb inmiddels elke centimeter van het Ziekenhuis gezien.‘t wordt weer licht, ik zal maar naar de afdeling gaan voordat ze me missen.
2 reacties
Wat een schrik hè Rens. Er wordt gelukkig wel goed doorgepakt bij je. Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt en een behandelplan. Deze fase van wel weten dat je kanker hebt, maar nog niet weten hoe of wat, wordt door de meesten als het zwaarste ervaren.
Veel sterkte en liefs, Monique
Hallo Monique, Ja inderdaad. Alleen loopt mijn blog wat achter. Zit al weer een maand verder in het traject ik schrijf het eigenlijk van me af. en dacht misschien heeft iemand hier iets aan en elke keer uitleggen wat er is gebeurt wordt lastig. Ik probeer mn blog richting update te krijgen maar dat kost tijd tussen de behandelingen door.
Thx voor je reactie ook jij veel sterkte en liefs, Rens