De dag dat opeens alles goed was

10 dagen na de operatie hadden we een controleafspraak bij de behandelende chirurg. We zouden die dag de uitslag horen van het weefselonderzoek. Manlief was superzenuwachtig, ik gek genoeg niet. Wij troffen een vrolijke arts aan. Hij was zeer tevreden met de uitslag en zo ontzettend blij voor ons. De patholoog had in het weggehaalde borstweefsel en de twee poortwachtersklieren geen kwaadaardige cellen meer gevonden. Geen één, nul komma niks.  Een fantastische uitkomst…de best mogelijke uitkomst. De therapie vooraf had haar werk gedaan(!) en ook de prognoses voor de toekomst zijn erg gunstig. Als er ergens in mijn lijf een micro-kankercelletje was gaan zwerven, dan was die nu vast ook dood. De arts gaf aan dat mijn uitslag die middag in het interdisciplinair overleg zou worden besproken.  Eventueel zou het behandelplan worden gewijzigd … want wat moet er bestraald worden als er niks meer is? Hij wilde echter niet op de zaken vooruitlopen. Hierover gaat tenslotte de radiotherapeut. Hij zou me wel meteen na het overleg bellen. 

Dit is goed nieuws, heel goed nieuws! Rationeel wisten we dat, maar het moest echt nog even indalen. 

Twee uur later werd ik gebeld. In het overleg hadden de artsen samen besloten dat bestraling in mijn geval geen meerwaarde zou hebben. Het was niet meer nodig. Wat fijn! Ik wist dat mij hierdoor heel wat ellende bespaart zou blijven… Het doel van mijn verdere behandeling was nu terugkeer voorkomen en niet meer bestrijden.

Ik was kankervrij.

We durfden het bijna niet hardop te zeggen, maar iedereen in onze omgeving was zo blij met dit nieuws. Langzaam drong het door:

Genezen!