1e controle gehad 🎉🎊🥂🍷: alles goed.

Het heeft even geduurd na mijn laatste blog. Zit lekker in mijn vel zowel geestelijk als lichamelijk en werk weer volledig. Zo af en toe zal ik wel wat schrijven maar er zitten dan wat lange pauzes tussen. 

Goh, was is 2022 voorbij gevlogen. Zo kreeg ik op 09 februari 'verontrustend nieuws', op 18 februari was het borstkanker stadium 2 en hadden we 3 stormen te pakken. Operatie en bestraling volgde en daarna nog een operatie. Weg was het jaar.... floep voorbij nu ik daarop terug kijk. 

Op 10 februari had ik mijn eerste foto na de operatie. Om 08:10u melden in ziekenhuis voor de foto. 
Toegegeven: er waren genoeg gedachten/stemmetjes de revue gepasseerd hoor! Dacht niet het ergste maar meer 'het zou toch niet, stel je voor'... Kan er niets aan doen maar het blijft in mijn hoofd. Zeker zo'n eerste foto. 

Nou... Vanuit de wachtkamer (manlief was mee naar het ziekenhuis, maar niet bij de foto) naar de kleedkamer en dan met ontbloot bovenlijf naar de zuster (heel aardige mevrouw!!) die de foto gaat nemen. Ter controle de geboortedatum en dan gaan we 'los'.
Zij bepaalt hoe ik moet staan en wat ik moet doen. Daar sta je dan als een soort van knuffel-zombie tegen het apparaat aan. Het is geen comfortabele houding!  Als je denkt 'het kan niet platter hoor!!' oh jawel... ze kunnen nog platter! Met mijn arm om het apparaat, wang ertegen aan en zo rustig ademen omdat het wel heeeeeeeel plat is gedrukt!
Doet het pijn? nou dat nog niet echt maar ergens ook wel; het is eventjes pijn. Als het goed ligt (moet heel secuur gebeuren) gaat ze naar de computer en er wordt een foto genomen. De eerste van 4 😖. Eerst de rechter en dan de linker. En dan nog van de zijkant..... totaal 4 foto's waarbij je je zo goed mogelijk probeert vast te houden aan het apparaat die dan in een paar seconden een foto maakt. Dat is dan 4 keer adem inhouden in de hoop dat er goede plaatjes genomen worden. 
En elke keer denk ik 'ze kunnen ECHT niet nog platter'.... en elke keer kan dat dus wel...... 
Ik vroeg aan de zuster 'Sommige vrouwen hebben niet zo heel veel van boven. Kunnen jullie dan wel foto's maken?'. Dat kan dus. Wat ik niet wist, is dat ze verschillende plastic vormen hebben (geen idee hoe ze heten), die ze gebruiken voor de foto. Voor de 'goed bedeelde'  en dus ook voor de 'minder bedeelde' vrouwen; diverse vormen. Het punt is dat ze de hele borst willen hebben (de hebberts) om zo goed mogelijk een foto te maken. Dan moet wel alles op de foto. Met zo'n plastic vorm drukken ze de borst zo plat mogelijk. Pas na mijn vraag zag ik zo'n vorm in een stelling aan de muur, en hoe dat bij mij gaat.... was druk bezig met knuffelen toen ik die vorm zag... maar mijn hoofd moest omhoog om nog dichter te staan en beter te knuffelen. 
Ik noem het maar knuffelen.... heb even geen betere omschrijving. 

Vraagt ze ook nog heel lief 'gaat het?'... wat moet je dan zeggen? Sommige dingen denk je wel, maar zeg je niet. Dus zeg ik maar 'ja hoor'. Het duurt toch niet zo lang; nog geen 10 tellen.... 

Daarna mag ik me aankleden, en in de spiegel zie ik dat ik behoorlijk rood ben... Van het vele knuffelen en het platwalsen. Ach... mooi rood is niet lelijk! Kan het niet mooier maken dan het is en het is tenslotte voor een goed doel! 
Dan naar de wachtkamer van de chirurg+mammacare verpleegkundige. We moeten even wachten en daarna wordt mijn naam geroepen. We gaan zitten en de arts zegt 'het is goed hoor!' YESSSSS oh wat fijn om dat te horen!! De arts moet nog even kijken (bovenkleding weer uit) naar de wond, doet onderzoek of er nog bultjes te voelen zijn gaat dan weer weg. Kleding weer aan. 
Met de verpleegkundige nog een gesprek gehad. Soms voel ik wat prikken/steken in de linker borst. Komt door én de operatie én de bestraling. Genoeg 'vernield' daar van binnen (en buitenkant). Het hoort erbij (hoorde ik ook al van de bestralingsarts) maar als ik het niet vertrouw dan moet ik bellen/mailen/faxen/seinen en dat ga ik ook zeker doen. 
En de afspraak voor volgend jaar is gelijk gemaakt; 09 februari 2024. 
In september naar de internist-oncoloog; misschien Dexa-scan, maar wel bloed prikken voor de afspraak. 
In oktober naar de bestralingsarts

Heerlijk nieuws gekregen en pas in september weer naar het ziekenhuis.  

Samen met manlief koffie gedronken in het restaurant van het ziekenhuis en daarna lekker naar huis. Blij met dit nieuws; zorgt dat de stemmetjes naar de achtergrond verdreven worden en komen er weer blije gedachten naar boven: mijn verjaardag kan ik met een gerust hart vieren (manlief en ik gaan samen mijn verjaardag vieren op Ameland), vakantie plannen maken, klus plannen maken... heerlijk! 

Bij het schrijven van dit blog stormt het hier, maar minder als vorig jaar toen met de 3 stormen. Gedachten gaan weer even terug maar dan weer snel naar het hier en nu. Ik wil vooruit; achteruit is niet de juiste weg!
Straks naar de winkel: onze weegschaal is kapot... nou... kapot: je staat er op met je goede gedrag en er komt een gewicht uit. Dan sta je er nog een keer op en dat gewicht is lager. Sta je er nog een keer op is het hoger... Hangt er van af wat je graag wilt zien🤭, maar het is dus tijd voor vervanging! Manlief kwam daar eergister achter... 
Nieuwe weegschaal doet het goed (helaas); maar ja... het valt toch altijd tegen 🤔😅

Fijn weekend allemaal✨🍀
Liefs Elma