De uitslag van de operatie

Onderstaande heb ik steeds als concept bewaard en publiceer ik op of na dinsdag. Reden is simpel: ik heb mijn online dossier gelezen en weet dus wat de uitslag is. Maar komt dat overeen met wat de arts gaat zeggen? Durf ik nu al te zeggen dat het goed is? Zou er niet nog een addertje onder het gras zitten? Het vertrouwen in mijn lichaam is er wel, maar... Ja en wat zeg ik daar dan op... heb ik nog vertrouwen in mijn lichaam? Denk het wel en ik sta nog steeds achter mijn besluit. Ook al zou er een addertje zijn dan 'was ik dat varkentje ook'. Het gros van de uitslagen die ik heb gekregen zijn goed, dus waarom is er dan zo'n stemmetje... 
Dus wacht ik nog even af. 

06-10
Vandaag in mijn online dossier het resultaat gezien van de patholoog. Mijn baarmoeder en al wat eraan vast zit is onderzocht. Ik heb de tekst gekopieerd en geplakt in een bestand zodat ik de tijd heb om de medische woorden te achterhalen. 
Het nieuwsgierige aagje in mij is aangewakkerd.

Men zegt 'je moet niets opzoeken op internet omdat je dan al half of al dood moet zijn'. Persoonlijk heb ik een andere mening. Ik ben absoluut geen arts, maar vind de termen wel interessant! Ik ben nuchter, sta met beide benen op de grond (behalve als ik drank op heb, dan wiebelen mijn benen), loop niet in 7-sloten tegelijk en ik ben bewust van mijn lichaam; ben niet zomaar in paniek, maar het vertrouwen in mijn lichaam is wel iets gedaald. 
Ik zoek de medische termen op en die kun je naar hartenlust vinden op internet. Zo leer ik hoe het allemaal heet (ik ga ze hier niet allemaal noemen; wordt een mega blog en heeft ook geen zin).
Ik heb het vaak genoemd in mijn blog, maar het menselijk lichaam vind ik nu eenmaal interessant. Had graag mijn carrière in de zorg willen hebben (patholoog anatoom, operatie assistent) maar dat is niet gelukt. Ik heb absoluut geen spijt en vind mijn weg wel om me daarin te verdiepen (er zijn genoeg programma's te vinden om naar te kijken). 
Nadat ik alles heb opgezocht lees ik de hele uitslag en ook de conclusie: goedaardige vleesbomen, genoeg cystes en geen voorstadia van kanker! Dat is goed nieuws! Maar....

Dit nieuws houd ik voor me! Niemand die weet dat ik mijn eigen onderzoek ben gestart om te zien of het foute boel is of niet. Echt niemand die het weet, mijn man niet en mijn moeder niet. Waarom niet??? Als ik het uitspreek is het 'echt', als ik het voor me houd dan kan het alle kanten nog op. 
Ik wil wachten op wat de gynaecoloog tegen me zegt a.s. dinsdag. Kijk, ik kan wel denken dat het goed is, maar wat zegt de arts? Daarom heb ik het ook nog niet gepubliceerd.
Na het lezen van de hele tekst ben ik wel blij met mijn keus. Tevens vallen de puzzelstukjes op zijn plek en vind ik het interessant wat de patholoog heeft gezien: er was een eitje rijp en dat zag hij. Zo apart en bijzonder. Voor mij dan, de patholoog onderzoekt vaker een orgaan en geen idee of hij dat nog bijzonder vindt. 
Ben blij dat er nu geen connectie meer is met borstkanker en hopelijk kan ik nu herstellen en dan straks het werk weer oppakken. 
Ik voel me goed. Mijn buik is minder gevoelig. Heb nog wel wat blauwe plekken en de hechtdraadjes heb ik er gister zelf uitgehaald. Ze hebben oplosbare hechtingen gebruikt, maar deze losse flubberdraadjes lossen niet meer op en ik kon ze er zo uithalen. Op die plekken voel ik nog niets.  

07-10
Twee weken na de operatie.
Ik houd me rustig, scharrel wat om, loop nog niet heel snel (zeker niet op klompen) en ben voorzichtig om ervoor te zorgen dat er geen druk staat op mijn onderkant. Zo af en toe heb ik wat bloedverlies maar dat is normaal. Het kan van alles zijn waarom er nog bloed komt. Men heeft aardig gewroet in mijn lichaam. Mijn darmen zijn voorzichtig aan de kant geschoven, want anders kunnen ze niet bij de operatie plek komen. De blaas zit met een vlies aan de baarmoeder vast en dat moest ook los. Dus mijn blaas heeft ook een knoei gehad. Alles moet weer op gang komen en ik merk dat af en toe ook. Mijn darmen hebben de plek ingenomen van de baarmoeder en dat is bere gevoelig, met name wat er door de darmen heen gaat! 
Mijn rust neem ik door op de bank te liggen op het lounge gedeelte en kijk dan naar mijn serie op flix. 

Als ik dan zie wat mijn moeder allemaal doet, ben ik dankbaar maar voel me ook machteloos. Ik voel me goed en wil dan van alles doen. Ik MAG NIETS DOEN en doe dat ook niet; maar ik wil zo graag!. En dat frustreert enorm! Natuurlijk weet ik dat mijn lijf druk bezig is, en ik wil ook niets vernielen. Maar daarom mag ik nog wel gefrustreerd zijn omdat ik alles uit handen moet geven; bij het minste ben ik bewust van 'hoe zwaar is dat, geen idee dus beter dat ik dat niet doe of aanpak'. Om GEK van te worden! Dus doe ik af en toe iets WEL waarbij ik er uiteraard voor zorg om geen druk op beneden te zetten. Een gevoel van overwinning heb ik dan. Zo fijn is dat.... om vervolgens te bedenken dat het tijd is om te rusten. 
En dan komt er een traan en kan er dan niets aan doen. Ben blij dat ik mijn moeder nog heb en dat ze bij ons is om er voor mij en manlief te zijn! De laatste tijd merk ik dat ik meer aan mijn vader denk dan anders. Zal komen door het herstel, het besef van mijn eigen sterfelijkheid. De pijn voel ik nog in mijn hart en ik sta het mijzelf toe. Het moet er toch uit. 

Ik heb een heftige periode achter de rug waarbij mijn reis op dit moment gestaag verder gaat.
Bij het bericht van borstkanker kwam ik in een attractie waar ik het bestaan niet van wist. Je gaat zitten, riemen vast en je ondergaat wat de attractie te bieden heeft. Je gaat over de kop, wordt van links naar rechts gesmeten en er wordt ondertussen op je gepast. Maar nu, nu is het een stuk kalmer omdat ik uit de attractie ben gestapt. Ik wandel en bij een kuil kan ik nadenken of ik over de kuil, erdoor heen ga, of er omheen loop. Bij een kruispunt kan ik alle kanten op maar achteruit is geen optie.
Terugkijkend zie ik de attractie in de verte en besef dan pas wat voor attractie het was.  Achteruitkijken mag omdat dat is wat ik hebt geleerd. Vooruitkijken is nog lastig en soms pijnlijk omdat er nog zoveel wegen zijn met daarin kuilen, modder, rotsblokken. Ook blaadjes waar ik blij van wordt; die knisperen zo fijn als je erover heen loopt. Een regenboog waarin ik bedenk 'zou er aan het eind een pot met goud of een Ierse kabouter zijn?'. Of sneeuw. Lopen in de eerste sneeuw met alleen mijn voetstappen geeft zo'n blij gevoel. Met regen om in te lopen en zeker ook genoeg zonneschijn. Het is maar net wat IK WIL zien. Op dit moment zie ik de zon en een pad met gevallen blaadjes om overheen te lopen.
Ik ben sterk en als ik zou vallen mag ik ook blijven zitten. Dan is er tijd om na te denken hoe ik verder kan en wat ik nodig heb om weer op te staan. 

Het is en blijft een solo-reis. Manlief en mijn naasten doen hun best maar weten en kunnen niet weten hoe ik me voel. Ik probeer hun vragen zo goed mogelijk te beantwoorden maar ook om hun te beschermen.
Er zijn geen woorden om te beschrijven hoe ik me voel, wat ik voel of wat het met me doet. Pas als je het zelf mee maakt weet je de juiste woorden te vinden en heb je vaak aan 1 woord of gebaar al genoeg. Dat maakt het zo moeilijk. Natuurlijk zie ik mijn man worstelen en doe ik mijn best om met hem te praten. We hebben een goede relatie en ben blij dat ik hem heb; mijn steun en toeverlaat! Maar ook hij worstelt, heeft vragen en voelt wat hij voelt wat hij niet onder woorden kan brengen. Hij gaat er op zijn eigen manier mee om en dat is goed! Uiteraard maakt hij zich zorgen. We praten veel, huilen en genieten. Ik merk snel genoeg dat er wat is en dat geldt andersom ook! En dat geldt natuurlijk ook voor mijn moeder. We praten veel en hebben goede gesprekken en ik merk aan haar ook dat ze niet alles vertelt of durft te vragen. Ze heeft zorgen want ik ben haar dochter. Maar ik laat niet altijd het achterste van mijn tong zien en zeg wat ik wil zeggen maar kan ook niet alles zeggen. Dat kan niet omdat men het niet snapt/begrijpt of bagatelliseert.  Alleen hier op kanker.nl snapt men het. Ik heb/had kanker en dat is me overkomen. Ik kan alleen laten zien hoe IK er mee omga. Elke vrouw is anders en er is geen kanker gelijk. Maar hier is begrip voor de reis, hier is de steun. Ik ben dankbaar; om hier mijn blog te mogen hebben, maar ook omdat ik veel liefde en steun krijg van mijn familie, manlief, moeder, collega's en dat mag ook wel eens gezegd worden! 

08-10
Lekker weekend met veel drukte op de boerderij. Manlief heeft van alles te doen en is er met de auto op uit. Ik ben lekker alleen en kijk mijn serie op flix. 's Middags komt mijn moeder en we gaan samen een rondje om de boerderij lopen. Ze wil en eist dat 'je moet wel in beweging hoor! ik moet even streng zijn!' Zo'n lieverd! 
Manlief komt thuis en we zitten heerlijk te kletsen samen. En zo zegt hij ineens: 'als jij je weer wat beter voelt, wil ik graag met jou een nachtje weg'. YESSSSS. Dus ik op mijn mobiel en ga op internet zoeken. Ik wil niet dat manlief heel veel moet rijden. Denk ook niet dat ik zo'n lange rit aankan, dus voor beide win-win. Ik stuur manlief een schermprint van wat ik heb uitgezocht en hij is blij. Dus boek ik het hotel: we gaan naar Ameland in november van donderdag t/m zaterdag. Even lekker 2 nachtjes samen weg. Geeft een goed gevoel en iets om naar uit te kijken. Komt het herstel alleen maar ten goede. 

11-10
Twee en een halve week na de operatie. Vandaag naar het ziekenhuis om te horen wat de arts te vertellen heeft. Ben lichtelijk gespannen. 
Manlief heeft de middag vrij genomen en we gaan op tijd richting ziekenhuis; om 15u is de afspraak. Moest een halfuur wachten en dan eindelijk wordt mijn naam geroepen. Alleen in een ziekenhuis wordt je geduld op de proef gesteld. De arts geeft aan dat er niets kwaadaardigs is gevonden. Wel cystes en vleesbomen. Hij heeft de wondjes nog bekeken en alles zag er goed uit. Mag nog niet veel tillen, pas na zo'n 6 weken maar niet te gek, en te mal. Hij is tevreden, ik ben tevreden en in mijn hoofd vier ik een feestje!!! We nemen afscheid en ik wordt verder in de gaten gehouden door de internist oncoloog in februari; dan is het 1 jaar geleden en staat de 1e mammografie op de planning. Ik ben blij, echt blij. Heb gelijk iedereen op de hoogte gebracht van het goede nieuws. Wat ik onderzocht heb was oprecht juist! Heerlijk.

Geen polonaise meer aan mijn lijf!!! Eindelijk mag ik nu herstellen en is de polonaise afgelopen. Wat fijn. Straks neem ik een wijntje om het te vieren en die heb ik wel verdiend!!! 

Morgen ga ik stoofvlees maken: zal vragen of iemand de pan voor me op het fornuis wil zetten, dan kan ik me daarna wel redden. Wat er voor nodig is kan ik wel tillen of moet even met meer beleid; maar heb er zin in. Ben morgen de hele dag alleen thuis en ik moet bekennen: daar kijk ik wel even naar uit! Er komt een pakje voor manlief (is volgende week jarig), ik kan rustig omscharrelen, kan mijn rondje om de boerderij lopen in mijn klompen en heb een hele dag om mijn serie te kijken of spelletjes op telefoon te doen. Even een 'Elma-dag'! 
Donderdag naar de kapper; heerlijk verwen moment! Zooooooo fijn dat ze mijn haar wast en er komt smurrie in mijn haar. Benieuwd naar de kleur dit keer; de kleur die ik nu heb (donker paars) vind ik heel mooi, misschien nog iets donkerder met wat zwart erin? Zal het haar voorleggen, verder krijgt ze toch de vrije hand! 
Zondag komt mijn schoonfamilie op verjaardag bezoek: manlief is volgende week dinsdag jarig en zo kan ik de familie over 2 zondagen verdelen anders wordt het voor mij te druk. 
Kado is besteld maar komt later, en dan dat weekend komt het gezin van mijn zusje op bezoek en is er weer een week voorbij. 

En zo zijn we onderhand al een paar weken verder en probeer ik af en toe wat meer te tillen. Autorijden doe ik nog niet zelf; dat doe ik maar es in de 8e week of zo...De riem om mijn buik vind ik nu niet prettig. 
Ik geniet en ben blij! Het herstel gaat voorspoedig en dan op naar 31 december. Waarom? Proosten op een nieuw jaar zonder gedoe en polonaise. Ben klaar met 'gedoe'. Oh ja... dat is ook het jaar dat ik sarah wordt, dus wat wil ik nog meer!!!! Ik heb alles al, nu nog een geheeld lijf. 

🐈‍⬛🦇🎃🧹🐈‍⬛🌞❤️🍀
warme knuffels van mij ❤️