Nevenschade

In februari mijn borstfoto gehad en twee weken daarvoor had ik last... veel pijn. Onze lieve kat geeft knuffels met haar gezicht tegen mijn gezicht en staat dan met haar voorpootjes op mijn borst, en dat deed de 1e keer toen ze dat deed, mega pijn. Ik heb haar eraf getild en later kwam ze weer... dan maar verplaatsen want ze bleef komen (schat). 
Die pijn bleef en ik hield het niet meer dus de mammacare verpleegkundige van het ziekenhuis maar gebeld. Mijn verhaal uitgelegd, kreeg begrip en ik was het kwijt. Niemand in mijn familie die mij snapt of kan voelen wat ik voel. Manlief maakt zich ongerust; die slaapt vervolgens niet meer, mijn moeder en zusje maken het minder erg en daar kan ik al helemaal niets mee... nee ik moest mijn verhaal kwijt dus filteren bij de verpleegkundige. Liep hier al twee weken mee rond.  
De volgende ochtend heb ik het tegen manlief gezegd dat ik pijn had en mijn voorspelling kwam uit; hij had er last van dat ik pijn had. Hij vond het fijn dat ik gewacht had met vertellen. 
In de middag stond mijn foto op de agenda, en tegen de 'fotozuster' (het zijn allemaal zusters/verpleegkundigen maar hoe noem je nou zo'n lieve dame die de hele dag borstfoto's maakt? Fotozuster dan maar...) vertelde ik mijn verhaal en zij zou het tegen de neuroloog zeggen. 
Heb het apparaat geknuffeld, stond in de vervelende poses en ook pijnlijke en het foto moment was weer klaar. 
Bij de chirurgie/mammacare verpleegkundige goed nieuws: er zat niets, alles is goed! pffffffffff pak van mijn hart. Na lichamelijk onderzoek blijkt het toch 'nevenschade' te zijn. 
Manlief wilde dit met mij vieren wat we ook gedaan hebben; heerlijk gegeten!

Afgelopen september was ik naar het RIF voor controle. Mijn 'eigen' arts daar was afwezig en ik kreeg een andere lieve dame. Deze was wat ouder dan mijn 'eigen'. Borst onderzoek was goed. 
Een terzijde: 
Voor ik in 2022 geopereerd werd belde 'mijn' arts van het RIF mij op en ik kreeg een vragenvuur te verwerken. Tevens vertelde ze me dat de bestraling ook nevenschade gaf. Mijn linkerborst werd bestraald en daaronder zitten weefsels, spieren, ribben en de longen. Ik moest er rekening mee houden dat er een kans bestond dat ik last kon krijgen van hoesten. Als dat niet over ging ik dan bij de huisarts iets kon krijgen. Of kortademig omdat de kans bestond dat mijn longen schade op konden lopen van de bestraling. 
Een pracht mens! Lekker direct en ik was gelijk voorbereid op deze nevenschade. 

Terug bij het RIF bij de nieuwe arts en we raakten in gesprek over mijn operatie en dat ik soms last heb van steken of andere pijnlijkheden bij mijn borst. Zij draaide haar beeldscherm naar mij en ik kon mee lezen in mijn dossier van de chirurg. Wat ik toen las, daar schrok ik toch wel van. 
Er stond te lezen dat ze zo'n 43gr weefsel uit mijn borst hebben gehaald. 
43Gram... da's best veel! Weeg dat maar eens uit in suiker!
Ik vertelde dat ik blij was dat de chirurg mij 1 snee heeft gegeven en niet 2 waar ik van uit was gegaan. De chirurg heeft gewroet en gedaan om die fucker van een kanker maar uit mijn borst te halen. Sjapoh! 
De arts vertelde dat, wat ik aan pijnlijkheden voelde toch nevenschade is van óf de operatie én/óf van de bestraling. 

Van de bestraling was ik op de hoogte van de nevenschade. 
Van de operatie van mijn borst was ik niet op de hoogte wat ik zou kunnen gaan voelen na herstel. 

Nevenschade dus. 
Sinds 31 maart heb ik weer last van nevenschade. Wat ik voel is een soort van diepe pijnlijke blauwe plek, ongeveer te vergelijken met een kapotte metalen steun van een beugelbh. (vaak genoeg zo'n metalen ding in mijn borst geprikt gehad). Alleen is mijn bh niet kapot!
Vanmorgen voor de zekerheid maar naar de mammacare verpleegkundige gebeld... voel de pijn nog steeds bij het litteken. Hoefde me geen zorgen te maken omdat het litteken stugge weefsels bevat die andere weefsels in de verdrukking kunnen brengen.
Ook de anastrozol heeft nevenschade; elke dag last van mijn gewrichten. In 2022 begonnen daarmee en kan leven met de pijnlijke gewrichten. Nog drie jaar te gaan.
Nevenschade... altijd weer nevenschade.... 

Ik ben wie ik ben: ik ben genoeg. Alleen voelt het niet altijd zo. Nevenschade!
Kanker heeft mij met een andere blik naar het leven doen kijken... sta met 'andere' benen op de grond. Het moment dat je te horen krijgt dat je kanker hebt...dat doet iets. Alles wordt betrekkelijk, je telt je zegeningen, maar de kijk op het leven, wie ben ik/wat kan ik/wat wil ik veranderd ook. Zo ook bij mij. Vooral als ik dan iets voel in mijn lijf zit ik in mijn hoofd... op zich heb ik vertrouwen in mijn lijf maar soms ook niet... ik was er in 2022 op tijd bij. Als ik niets voel is dat goed? Niet goed? Gelukkig kan ik met de verpleegkundige bellen om te filteren, omdat de pijn die ik voel niet altijd kan plaatsen. Zolang zij aangeeft dat ik mij geen zorgen hoef te maken doe ik dat ook niet (nadat ik heb opgehangen heb ik weer zo'n 'ja hoor... heb je het weer: nevenschade'. waarom bel ik eigenlijk).

Nevenschade: ik heb het, ik houd het en draag het met opgeheven hoofd!
Kanker heeft er alleen wel voor gezorgd dat ik me niet meer compleet voel.