raarder en raarder...

Op moment van schrijven waait het hard en wisselen zon en regen elkaar af. Ik voel me goed, zit lekker in mijn vel en heb elke dag last van mijn gewrichten en heb dat geaccepteerd. Maar.... mijn lichaam doet gek. Oorzaak: geen idee... 

De titel heb ik met reden gekozen (en ik houd van Alice in Wonderland)
Vorig jaar heb ik een totale hysterectomie gehad. Het herstel daarvan is goed gegaan, maar bleef darm problemen houden. Dat is ook 1 van de redenen dat ik een diëtiste heb opgezocht. Met mijn darmen gaat het nu goed (moest nóg meer water drinken). Beweeg elke dag, drink voldoende en eet gezond met tips van de diëtiste. Ben op een rustige manier ook wat kg's kwijt geraakt. 
Toch sta ik voor een raadsel: ik heb gister een bloeding gehad. Hoe dat kan? zeg het maar; dat is mij ook een raadsel. Op internet gister niets kunnen vinden. 

Geduld is een schone zaak
Vanmorgen de huisarts maar gebeld. Ach, die mensen hebben het smoor druk zeker op maandag. Ik zit verder wel lekker in mijn vel en heb geduldig gewacht tot ik aan de beurt was (nr 8; viel me nog mee om 08:05u). Ondertussen de ochtendklusjes gedaan (kattenbak schoon, katten eten gegeven, wandeling gedaan) en ingelogd in mijn werk omgeving. En toen was ik aan de beurt en kreeg een vriendelijke stem te horen. Altijd fijn op de maandag ochtend.
Het verhaal aan de assistente uitgelegd en ik wordt door een huisarts gebeld. Een huisarts omdat er meerder in de praktijk zitten. Prima hoor...je kunt alleen niet een vertrouwens band opbouwen omdat je geen 'eigen' arts voor je krijgt. Ik geef het een plekje. Er zijn andere dingen waar ik me druk om maak. 
Mijn geduld wordt nog verder op de proef gesteld; ben om 16:58u nog niet terug gebeld... Wie weet na 17u. En 17:58u nog geen belletje gekregen.

Zorgen of geen zorgen, that's the question
Natuurlijk vind ik dit niet leuk! Ging net zo lekker... begin van het jaar goede berichten ontvangen en dan dit. Maak ik me zorgen? Zou liegen als ik nee zou zeggen. Vertrouwen in mijn lijf is al niet super maar ongerust ben ik op zich ook niet. Gister kon ik niets vinden op googel, vandaag een andere vraag gesteld. Na een goed antwoord gekregen te hebben, moest ik toch verder zoeken. Tja, of ik dat heb weet ik dus niet...misschien...maar daar staat dus  bij de oorzaken ook weer 'kanker' tussen. Maar dat had ik al (borstkanker), vond ik niet leuk en zou dit ook kanker zijn: dat kan er dan ook nog wel bij... ik heb nog niets mee gemaakt. 
Kijk: dat mijn lichaam ouder wordt, in de overgang zit dat maakt me niet uit... hoort bij het leven. Maar wat mij dan totaal ontgaat is: door iets wat ik niet meer in mijn bezit heb, toch een bloeding kunnen krijgen. Het leven zit vol misteries maar deze spant de kroon (voor mij dan).  
En als ik dan even door ga: vorig jaar borstkanker. Geen flauw benul wanneer dat is gaan groeien...het is dat ik last kreeg van mijn linker borst anders had ik het nooit geweten of kunnen voelen! Dan was het er misschien dit jaar uitgekomen tijdens de tietenbus... die oproep moet ik nog ontvangen. En hoe was dan de uitslag? Daar heb ik vorig jaar al genoeg gedachtes over gehad. 
Ik hoef maar achterom te kijken en de attractie van vorig jaar staat al paraat; ik hoef alleen maar te gaan zitten. Enig verschil is wel dat er andere hobbels/bochten kunnen zijn. Maar hé... die overwin ik vast ook. Voor nu hoef ik niet in te stappen, dus mooi voorbij lopen.

Hoe moet ik anders reageren? Dan maar zo... zit ook wel in mijn natuur. Plus: ik had vorig jaar een geweldige psychologe. Kan het beter relativeren en sta anders in het leven. Dat heeft borstkanker wel met me gedaan. Ik maak me juist meer zorgen om mijn omgeving (manlief, moeder, zusje) dan om mijzelf. Ik moet het doormaken/doorstaan/ervaren en zij staan machteloos toe te kijken. Ze zien hoe ik nu ben en waar ik vandaan kom. Maar vorig jaar wordt liever vergeten (het is toch weg? ja het is wel weg, maar ik heb wel schade (geestelijk+lichamelijk) en dat denk ik niet zomaar weg; dat blijft voor altijd. Kan ik, behalve manlief, niet duidelijk maken). Dus zeg ik sommige dingen bewust niet.
Af en toe heb ik last van mijn borst, maar dat is nevenschade door de bestraling. Of dan voel ik nare steken en blijkt ook nevenschade te zijn (vorig jaar al gevraagd). Mijn rechterborst is nog altijd warmer dan de linker; ook nevenschade. Dat ik nevenschade zou hebben heeft de bestralingsarts al gezegd. Het vervelende is wel: wanner bel ik met de verpleegkundige? Alles wat ik voel kan door als 'nevenschade'. In september naar de oncologe en dan kan ik eea vertellen (gewrichten ed).

Soms voel ik me Remy.... En als ik mijn tranen de vrije loop wil gunnen dan hoef ik maar wat films op te zetten en het wordt een tranendal. Liefst alleen, in mijn uppie! Dus doe ik het ook zelf, dat Remy gevoel. Of ik zit op pinterest naar quotes te zoeken waar ik dan behoefte aan heb... Ach... vorig jaar heeft me anders gemaakt. De tranen komen wel sneller, zeker op deze site met verdrietige blogs. Maar dat mag hier gelukkig! Ben ook beter in het op papier zetten dan vertellen...

Het wordt alleen raarder en raarder met mijn lichaam. Nu kan ik zelf ook wel iets bedenken.... maar dat heeft geen zin. Laat ik het zo zeggen: ik hoop dat het geen kanker is, maar wat het wel is weet ik ook niet. Wie heeft misschien een antwoord: tante of ome huisarts. En moet er verder onderzoek komen, dan is dat prima. 
'piekerje net, it komt dochs oars' (piekeren heeft geen zin, het komt toch anders). 
Maak ik me zorgen: best wel. Maar ik weet ook dat het geen zin heeft om zorgen te maken. Alleen als je al een kanker geschiedenis achter de rug hebt, helpen deze gedachtes echt niet meer. 
Ik laat het los, geef het een plekje en zou het fijn vinden dat de huisarts de moeite neemt om mij te bellen. Krijg ik geen telefoontje dan bel ik morgen naar de praktijk om te horen... reden zal wel zijn 'sorry mevrouw, excuses. Het is vakantietijd en het was gister een gekkenhuis.' En aan die reden mankeert eigenlijk niets; zij staan soms ook machteloos met de rug tegen de muur... Ik kan wel wachten; morgen is er weer een dag... 

🎃🧩🍄🍀

Update: ben teruggebeld en het is onschuldig. Omdat ik geremd wordt/ben in hormonen (oestrogenen) is het van binnen wat schraal en ontstaan er makkelijk wondjes. Zelfs na een wandeling kan dat (en laat ik nu net op zondag een fijne wandeling gehad hebben). Niets ernstigs gelukkig en verklaarbaar: het heet Atrofie. Huisarts gaf aan om even langs te komen om te kijken, dus straks maak ik een afspraak. 💪