Stap.....voor.....stap......
Mijn behandelingen zijn klaar, behalve op de hormoontherapie. Geen gereis meer, geen gevlieg geen niets... niets... leeg. En leeg voel ik me. Melancholisch...verdrietig...moe.
Het besef dat het voorbij is voelt dubbel. Enerzijds had ik het druk (behandeling) en anderzijds kan ik nu bezig met herstel. Herstel op geestelijk en lichamelijk vlak.
Lichamelijk heb ik alleen last van het bestraalde gebied. Is rood, gevoelig, jeukt en als ik zwaar moet tillen oid dan doet het zeer. Maar dan weet ik waar het van komt.
Geestelijk gaat het op en af. Ik heb hele goed dagen en kan ik de hele wereld aan. De volgende dag zit ik op de bank te rusten omdat ik moet bijkomen. Het ene moment janken en het andere moment boos.
Herstel kost tijd maar het frustreert me. Ik mis het werk, ik mis mijn collega's maar ik kan het allemaal nog niet. Ik kan me soms slecht concentreren en dingen onthouden lukt ook niet altijd. Ja ik wil te snel, ik wil vooruit, ik wil de wereld weer aan kunnen, in de tuin kunnen werken, het huis opknappen, samen met mijn man kunnen voegen. Ja, plannen genoeg😅.
MAAR
Ik weet ook wel dat dat niet allemaal kan. Er is nu eenmaal te veel gebeurd en om dat allemaal te kunnen (lees mogen) gaat stap voor stap. Niet bij het minste geringste emotioneel worden is al een stap. En waar ik blij om ben is dat ik hulp krijg om dit allemaal te verwerken. Een stap.
En als ik alles zo op tel zijn het allemaal stappen in de goede richting. De richting is vooruit en niet achteruit. Omkijken naar wat is geweest is een stap, maar die kant wil ik niet op. Vooruit is de weg en dat is nogal een stap. Babysteps with ups and downs...
Het liefst loop ik op blote voeten, sokken of slippers. Ook om het huis loop ik op blote voeten of sokken. En de vorm van slippers heb ik altijd al mooi gevonden. Geeft me een gevoel van vrijheid.
DUS
Ik ga verder met de stappen die ik al heb gemaakt. Hetzij op blote voeten, sokken of slippers. Stap voor stap voorwaarts.
Herstel gaat stap voor stap. Soms 2 vooruit en dan 5 achteruit ik doe mijn best, en daar gaat het tenslotte om.
Ja, ik kan mijzelf goed advies geven en tel mijn zegeningen. Mijn advies aan mij is 'ga zo door jonge dame. Je doet het best goed en als je af en toe valt is niet erg. Knietjes afvegen en weer verder, maar neem je rust en zorg goed voor jezelf.'
xxx
5 reacties
Je hebt perfect uitgedrukt wat je moet doen en hoe je het moet doen .
En daar ben je dus volop mee bezig .
Wat kan ik daar nog aan toevoegen ?
xxx , Willy
Lieve Elma
Je verwoord alles uitmuntend meissie ,maar ik lees dat je de draad rapido op wilt pakken en ook al snap ik dat heel goed ,je weet zelf dat t zo niet werkt ,alle emoties komen nu los want je stond op standje overleven ,nu begint het besef te komen van alles wat er gebeurd is en alles wat jij doorstaan hebt ,en wat heb je het goed gedaan ,ik ga ff staan voor jou 💪top vrouw ,je hebt nog een lange weg te gaan waarvoor engelen geduld nodig is ,neem je tijd en geef je zelf toestemming om te voelen wat er door je heen gaat en wees heel lief voor jezelf jonge dame je bent een absolute topper en zeg dat maar elke dag tegen jezelf hardop ik ben een kanjer ,emoties ,verdriet je leeg voelen ja zelfs boos zijn t hoort er allemaal bij ,ik ben super trots op je .
Dikke dikke knuff liefs hes👌🍀😘
Blijf nog een tijdje hier bij ons, we willen weten hoe het met je blijft gaan. Stap voor stap, van goed naar beter. En als je een keer struikelt, dan vangen we je hier weer op.
Lieve Elma of vrouwtje Appelmoes😉.
Wat hebben we gezellig koffie gedronken, tosti gegeten, gewandeld en bijgekletst. Je moet toegeven aan de rust en ruimte. Geniet van de mooie dingen op en om jullie huis. Je bent sterk, maar wees ook zo sterk om je zwaktes te laten zien. En volgens mij ben je daar al goed mee bezig💪Lieve groet en een dikke knuffel van vrouwtje Smeerpoetst😘😘😘
Ik dacht na alle chemo's, zo eindelijk klaar en nu "even" werken aan herstel.
Dat "even" duurt nu al 2 jaar. Blij met wat ik kan en dat ik nog leef, heel dankbaar. Maar boos, telleurgesteld in mezelf dat er zoveel is wat niet meer kan. Machteloos, waarom kan ik niet "gewoon" accepteren dat dit het is en nog steeds moet ik alles leren dosseren. Niet teveel. Ik verklaarde mijn man voor gek die zei wat jij hebt lijkt op chronische vermoeidheid. Ik niet, tuurlijk niet, dat bestond niet in mijn leefwereld, hmmm dus wel. Al die bijverschijnselen van de chemo, tja dat hoort erbij.(sommige mensen hebben niet of nauwelijks last (klinkt jaloers, zo bedoel ik het niet hoor). En juist accepteren ervaar ik als zo moeilijk. Roeien met de riemen die je hebt, ik doe zo mijn best maar ik wil zoveel meer. Acceptatie is de sleutel.
Ik leer en ervaar nog iedere dag.
Rust, ruimte, geloof hoop en heel veel liefde om je heen.
Je bent niet alleen.