What else....

....en nee het is niet George Cloony die nespresso komt aanbieden. Nee.... het is meer van 'wat komt er nog meer op me af?" what else...

Afgelopen dinsdag weer een bloeding dus weer met gynaecoloog gebeld. Hij zou me terugbellen en dat deed ie op woensdag 18u. Jammer en vervelend dat het onderzoek niet gelukt is verelt hij... Aardige man, en ja ik vind dat ook erg jammer. Hij geeft aan dat hij me vrijdag wil zien, koste wat kost, en dan ook een plan doornemen hoe nu verder.

Dus vandaag om 09:50u naar het ziekenhuis. Had zelf al wat dingen bedacht wat er kon gebeuren en ging vol goede moed naar het ziekenhuis. Het gaat steeds beter met me en dat heeft zijn weerslag op mijn stemming, humeur en hoe ik in het leven sta om het maar zo te zeggen.
De arts haalt me op en ik ga mee naar zijn spreekkamer. Goh, wat jammer mevrouw dat het onderzoek niet gelukt is. Ik vind het toch wel belangrijk om te weten wat daar nu aan de hand is. U heeft weer een bloeding... tja, tja.... (ondertussen typend op zijn computer, en krijgt hij van een assistent een gebakje; zij is as zondag jarig).
Hij vertelt verder: ik wil u onderzoeken en met de echo kijken of ik er toch niet bij kan komen.
Dus ik onderkleding uit en ga op de stoel liggen. Stoel gaat achterover en op het tv scherm kan ik meekijken met wat er te zien is.
Weer een cyste erbij (hij meet en alle cystes totaal zijn zo'n 7.5cm. ongeveer een ei) bij mijn eierstok links en rechts ook 1.
Hij houd me goed op de hoogte en vertelt wat hij gaat doen: via de eendenbek probeert hij om de poort te openen met het kleinste materiaal wat hij maar heeft. Zo gezegd, zo gedaan. Helaas.... zelfs de allekleinste hulpmiddel komt ie niet verder... de poort blijft dicht 'puter says no'. Hij baalt, ik baal en hoe nu verder????

Hoe komt het dat ik bloedingen heb? Door een afwijking bij mijn poort komt ie niet verder (***samme) en kan hij dus niet zien hoe het daar uit ziet: is het normaal, afwijkend, groeit daar iets wat er niet hoort? Elke keer komen er weer cystes bij lijkt het... het zijn er nu 4, in april nog maar 2...
Ondertussen denkt hij, dubt hij en praat hij. Ik mag van de stoel, kleed me aan en ga weer tegenover hem zitten.

U zit in de overgang? ja zeg ik... al vanaf mijn 45ste. U bent 49? ja en ik heb nooit kinderen gehad. Tja, we komen zo niet verder en ik maak me wel zorgen zegt hij. Ik kom er niet achter waarom u steeds bloed. Komt dat door de Anastrozol of niet? Uw eierstok met cystes is inmiddels totaal zo'n 7,5cm.
Nou zegt hij, ik denk dat we uw baarmoeder er maar uit moeten halen. Het laten zitten van de eierstokken lijkt me ook niet verstandig dus dan halen we alles maar weg.
Hij geeft nogmaals aan dat hij zich zorgen maakt en dat hij niet lang wil wachten. Ik ben geen spoed maar langer wachten moet ook niet.
Hij geeft aan dat het een kijkoperatie wordt met kleine sneetjes. Dat geeft het minste risico op complicaties. Omdat hij niet weet wat hij aantreft kan het ook zijn dat ik een 'rits' krijg... bij de bikinilijn. Als dat zo is moet ik langer in het ziekenhuis blijven en zijn er meer risico's. Bij de sneetjes is het 's ochtends brengen, 's avonds ophalen. Hij regelt alles in de computer en dan gaan we naar de assistent die het verder in orde maakt.

We lopen samen naar de assistente en zij regelt het verder. Ik groet hem en wens hem een fijne dag. De assistente vraagt of we nog op vakantie gaan, ja. Dan wordt het na 5 september dat eea gaat lopen. Ik moet nog bloedprikken en krijg tzt eea te lezen in mijn dossier. De vragenlijst heb ik al gekregen zegt ze dat is voor de anesthesist.
Na het bloedprikken ga ik naar het restaurant en bestel een kopje koffie met een appelflap.

En toen kon ik alles even laten zinken.... Ben er op zich wel gerust onder en dan ben ik hopelijk van de cystes af. Tuurlijk is het drastisch maar zo kan het ook niet langer... Zelfs met een kijkoperatie is er geen garantie dat ze door mijn poort kunnen. Dus, dan gaat mijn oventje eruit. Geen bloedingen meer, geen cystes meer dan zit daar een niets...
Ondertussen diverse collega's/familie op de hoogte gebracht en ik moet zeggen, ik ben er wel gerust onder.
Ja het is een ingreep, ja ik krijg weer wat voor de kiezen, ja ik doe weer een stap achteruit. Maar... daarna kan ik wel weer vooruit... ik zit heerlijk in mijn vel zowel lichamelijk als geestelijk. Ik kan dit, doe dit en kom er sterk uit. Het is het beste.

Tuurlijk zit me dit 'onder de huid' en tuurlijk ben ik aan het nadenken. Dit kan er nog wel bij zo'n operatie om mijn oventje eruit te halen. Dit overkomt me en heb ik mee te dealen. Heb lieve mensen om mijn heen en dat scheelt een stuk! Sta er nu wel anders in ook omdat het geestelijk goed gaat en er wordt goed op me gepast door de doktoren. Het is het beste om te doen en dat houd ik me ook voor.

Thuis gekomen ben ik eerst maar gaan koken: stoofvlees opzetten. Dan ruikt het huis zo lekker, en hebben we morgen iets lekkers om te eten!
Vanavond eet ik alleen. Manlief gaat met zijn collega's uit eten.
Kan ik met 'me, myself and I' na denken over mijn oventje. Heb van de assistente 3 boekjes gekregen die ga ik straks doornemen. Ik vier de avond met een lekker biertje en maak iets lekkers voor me. Nou ja vieren....ik vier niets maar het is vrijdagavond, alleen thuis dus kan ik zien wat ik wil. Misschien proost ik wel op mijn oventje. Die heb ik al zo lang ik leef. Maar wat moet dat moet.
Morgen het stoofvlees eten en is het weekend. Geen idee wat ik ga doen...
 

Liefs Elma