Bella is veilig

De storm begint al toe te nemen, lief heeft een rondje rondom huis gelopen om alles wat los ligt of los zou gaan kunnen liggen vast te leggen of binnen te halen. Zo ook Bella.

Bella is een aantal jaren geleden bij ons komen wonen. Dat kwam zo. Ik denk zo ongeveer een dertig jaar geleden kwam ik bij mijn broer op zijn veldje achter zijn bedrijf en zag daar een moorkop liggen. Broer deed wat met polyester. Die moorkop was niet vergelijkbaar met een tompouce van bakker Swart uit Wervershoof, maar was een groter onverteerbaar exemplaar waar bakkers mee adverteren door die bovenop hun bakkersauto te schroeven. Soms gaat daarmee weleens wat mis, valt zo'n bakkersauto spontaan om of rolt er een moorkop over straat na een botsing. Of storm. Het bleek dus dat mijn broer die moorkoppen had gemaakt van polyester, maar dat die tegenwoordig (en dan spreek ik van dertig jaar geleden) van hardschuim werden gemaakt. Het exemplaar dat daar nog lag was een polyester exemplaar, als een harde noot gekraakt, waarbij stukken schil ontbraken. Ik mocht de moorkop wel hebben. Ik heb de moorkop gerepareerd en geschilderd. Chocoladebruin met een mooie kringel slagroom erbovenop. Om op te vreten, zo lekker zag die er uit. Ik kan mij herinneren dat toen die bij mijn vorige huis nog in de steeg stond, er op een mooie zondag in de lente een klein meisje dat na de kerkgang met de ouders langsliep, zich loswurmde uit pappa's hand, de steeg in huppelde, zich op haar teentjes naar voren boog om een grote lik van de slagroom te nemen. Na de verhuizing naar Andijk heeft de moorkop jaren pontificaal in het midden van het grasveld gestaan. Het werd ook een bekend referentiepunt. Het was niet meer tegenover het gemaal rechts of links, nee, het was bij het huis met de moorkop in de tuin.

Enige jaren geleden reed ik met mijn lief op een mooie zomeravond langs de Mijndense sluis. Dat is een sluisje tussen Mijnden en Loenen aan de Vecht. Daar mocht je eigenlijk niet rijden met de motor, het onderbord maakte een uitzondering voor aanwonenden. Maar ook toen was ik weleens stout. Maar als je je snelheid aanpast en geen overlast bezorgd, vind ik dat dat moet kunnen. Die Mijndense sluis, dat is nogal een speciale sluis. Een toeristische trekpleister, want zo een sluis al lastig is met invaren en uitvaren en waterstanden, is dat bij dit sluisje nog lastiger. Dit is één van de twee kromme sluisjes die Nederland rijk is. Die andere schijnt ergens in Friesland te liggen. De sluiswachter heeft er een extra boterham van, want behalve het schutten van de plezierjachtjes is hij tevens uitbater van een bijzonder verzamelwinkeltje en je kunt daar koffie, thee en een bevroren appelpunt krijgen. Wij reden daar tegen acht uur 's avonds langs en zagen de tafeltjes en stoeltjes staan en besloten dat het tijd werd voor koffie. Motor op de bok en ik naar binnen. Hoewel het al tegen sluitingstijd liep was het verkrijgen van een kop koffie of thee geen probleem, vermits je over contant geld beschikt. Nu is dat voor schippers geen probleem, die zijn niet anders gewend om muntjes in voorgehouden klompjes te stoppen, maar motorrijders hebben meestal alleen plastic geld bij zich, omdat een bult muntjes in je strakke pak niet lekker zit. Probleem!

Niks probleem. Op het terras zat een lokale schipper die hem al aardig had zitten, niet van de koffie, maar van de illegale neut. Hey Leo! Geef die mensen van mij effies een bak koffie en doe er ook een punt appeltaart bij. Mét slagroom! En zo kwam het dat we geruime tijd gesproken hebben met die beste schipper aan wal en de sluiswachter. En de sluiswachter had een kerststal in zijn huis staan, levensgroot. Zijn vrouw was daar minder van gecharmeerd en bonjourde de handel naar buiten. Leo had geen probleem om de ezel en kindeke Jezus op te doeken, maar voor de os had hij een zwak. Vooral nadat een plaatselijke kunstenares de os had beschilderd in lila met gele bananen, waarbij er twee als hoorns op de ossekop stonden. Mevrouw Zweef zag de os en zei dat Zweef een moorkop in zijn tuin had staan. Ooooohh!! Een moorkop kreet sluiswachter Leo uit. Die heb ik al zolang willen hebben. De deal was gauw gemaakt, we zouden voor een jaartje ruilen. Leo heeft de moorkop nu op het dakje van zijn schenkerij staan. Hij heeft een rode voetbal als kers erbovenop geplakt. En bella vertrok naar de grazige weiden van Andijk. Nu met de storm ligt ze binnen in het boetje, want we willen niet dat er Andijkers worden geraakt door rondvliegende lila met bananen ossen.