De Blauwe

We schrijven winter 1984. Mijn motor had te weinig bagagemogelijkheden. Of ik wilde meer gerief meenemen dan gebruikelijk. Dat laat ik in het midden. Dat node geenszins uit tot het opnieuw in gebruik nemen van de auto die al meer dan een jaar geen kilometer had gereden en in de schuur stond stof te happen. Ik liet mijn oog vallen op extra ruimte door er een bakkie aan te knopen. Maar eerst een zijspancursus. Zijspanrijden vergt namelijk een totaal andere techniek en is noch met autorijden, noch met motorrijden vergelijkbaar. Er was slechts één rijschool die een dergelijke cursus aanbood. In Rijssen. Vanuit de Wieringermeer op de motor een uurtje of twee. Maar niet in verse sneeuw overgaand in ijzel en over veel provinciale wegen. Cursus begon om 9:00 uur, vertrok om 6:00 en kwam twee uur te laat aan, verkleumd tot op het bot. Eerlijk gezegd had hij mij niet meer verwacht.

Het eerst wat ik leerde was op twee wielen te rijden als je er drie hebt. Bij een snel genomen rechterbocht wil de bak namelijk omhoog komen en daar moet je op bedacht zijn. Er is een techniek daarvoor om de bak omhoog te trekken, voor juist als je dat wel wilt. Bijvoorbeeld voor onverwachte kuilen ter hoogte van het zijspanwiel. Of moeten uitwijken naar rechts en daar is een stoep. Ros je met je zijspanwiel zomaar de stoep op, dan word je over links gelanceerd.

Na het achies draaien met de bak omhoog kwam de slipcursus. En daar krijg je het echte zijspangevoel. Met je heupen en het gas erop krijg je het span waar je het hebben wil.

De Rode was verkocht, de ongebruikte auto werd verkocht en ik liet mijn oog vallen op de Blauwe met bakkie. Een BMW R80/7 met een verbreedde Hollandia zijspanbak. Zelf aangebouwd door de eigenaar. Die er achteraf de ballen verstand van had. Lopend naar Wieringerwerf, dan de bus naar Alkmaar en dan de trein naar Krommenie. En dan vanaf het station naar de verkoper. Koop gesloten en naar huis. Ik wilde niet meteen over de snelweg, eerst gevoel krijgen met de combinatie. Binnendoor over bolle dijkjes met kuilen. Het span was met geen mogelijkheid op de dijk te houden, ik had niet alleen de weg, maar ook beide bermen nodig. Achteraf bleek de vlucht, de schuinstand van de motor faliekant verkeerd. Als de motor te recht staat en je komt aan de linkerkant van de rug in de dijk, dan wordt de combinatie naar links gestuurd, de berm in en als je niet oppast, de dijk af. Ik ben thuisgekomen, anders schreef ik hier niet, maar wat heb ik die vent vervloekt (en mijzelf dat ik er in was getuind).

Hollandia heeft ranke eenpersoons zijspanbakken gemaakt. Rank en gestroomlijnd. Van degelijk staal. En die bak was op het midden over de lengte doorgezaagd en daar was een stuk staal tussen gelast van 60 cm breed, om er een tweepersoonsbak van te maken. Loeizwaar, geometrie klopte niet meer en eigenlijk was die 800 cc te weinig om lekker door te rijden. En die bak omhoog trekken was nog wel een dingetje.

Het fijne van die motor was wel de mogelijkheid om de bak er weer af te halen. Ik verkeerde in tweestrijd. Wat is nu leuker, solo of zijspan. De eerste keer was ik ruim een uur bezig, maar op het laatst redde ik het om in 10 minuten de bak eraan of eraf te halen en meteen het achterwiel te vervangen door een band met zijspanprofiel of voor sologebruik. Voor zijspan gebruik haalde ik oude banden bij de motorzaak. Ongeschikt voor solo rijden, maar nog genoeg profiel voor 500 km zijspangebruik. 

In 1985 heb ik een 7 landentocht gereden met de KNMV met het zijspan. Gewoon met een routerol op het stuur. Niks TomTom of digitaal spul. Door de bergen, ruim driehonderd kilometer per dag. Solo is inspannend, zijspan zonder aanpassingen zwaar. Zowel voor rijder als voor combinatie. En dat het een uitputtingsslag was bleek wel op een zaterdagmorgen ergens in Frankrijk op de terugweg. Een rechte weg met langsrillen en de combinatie begon steeds meer heen en weer over de weg te waggelen. Gestopt en toen bleken er 13 van de dertig spaken in het zijspanwiel gebroken. Voorzichtig doorgereden naar het eerstvolgende dorpje waar gelukkig een garage was waar ik het zijspan mocht laten staan. En toen gewacht op de veegwagen. Die kwam niet, maar wel een veegmotor. De veegwagen was vol en was doorgereden naar de camping. Adres van de garage genoteerd, door naar de camping, tent opgezet die ik vanuit het zijspan toch maar weer op de motor had gesjord, gauw wat gegeten. Ondertussen werden de banken uit de volgwagen gesloopt en in de avond terug naar het dorpje om die bak op te halen. Dat werd uiteindelijk een kort nachtje, maar de vakantie liep toch op zijn eind 

Inmiddels had ik zelf al een andere zijspanbak gemaakt van polyester, zodat de gewichtsverdeling gunstiger werd. Ook bemerkte ik de nadelen van een niet specifiek tot zijspan omgebouwde motor, namelijk dat de voorvorkpoten ongelooflijk op hun duvel kregen bij het rijden op twee wielen als je er drie hebt. En dan nog de bandenslijtage. Als je besluit tot definitief tot zijspan om te bouwen, dan vervang je de voorvork door een schommelarmsysteem en de wielen voor gelaste spaakwielen, waardoor je autobanden kunt monteren. Now we are talking! Maar daarvoor moest er wel een solomotor bijkomen. Ook een blauwe, maar die werd al gauw wit.

En toen waren er er twee...

Ik reed best veel met het zijspan en zo'n ding lust behoorlijk benzine. Nu wist een goede vriend een Honda Goldwing 1100 te staan en vloeistofgekoeld biedt perspectieven voor LPG inbouw. De deal was gauw gemaakt, exit Blauwe met bak.