De dood komt pas als je vergeten bent
En iemand vergeten kun je pas als je die persoon gekend hebt. Wanneer kun je zeggen dat je iemand kent? Ik ken schrijvers van boeken, politici, maar tenzij ik die persoonlijk ken, kén ik ze niet. Een schrijver met een autobiografisch werk ken je op een andere manier, want hoewel je die schrijver niet kent, ken je wel zijn leven. Maar je hebt geen deel van dat leven uitgemaakt.
Nu stap ik een dunne scheidslijn over en lees schrijvers (en voornamelijk schrijfsters) op deze site. De schrijvers die nu bloggen, die zijn niet dood. Ik maak meestal geen fysiek deel van hun leven uit, maar ik kén ze wel. Ik reageer op hun blogs, zij op de mijne. We spreken steun uit, we delen verdriet. Soms alleen maar een hartje om aan te geven dat we ze gehoord hebben.
Soms wil ik een schrijver beter leren kennen en lees ik het blog van begin af aan. Wanneer ik een oud blog lees wat mij raakt, dan waardeer ik dat en reageer ik, wat weer een reactie kan ontlokken van de schrijver. Ik kén de schrijver daardoor nog beter, meer. Ook kom ik dan reacties tegen van bloggers die er niet meer zijn. Bloggers die voor mij dood zijn, want ik heb ze niet gekend. Bloggers die waardevolle reacties geven, waarop ik eigenlijk mijn waardering zou willen tonen, maar ze zijn dood; ik heb ze niet gekend. Ik voel gêne om dan het hartje van waardering aan te klikken. Waarom is dat, vraag ik mij af. Piëteit met de doden? Een reactie plaatsen is zinloos, dat weet ik en ongemakkelijk voor de nabestaanden voor als die het account nog actief hebben, denk ik. Maar een hartje als blijk van waardering?
Als een reactie van zo'n dode schrijver mij aanspreekt, ga ik ook dat blog lezen. Ik ga die schrijver kennen, lees de ontwikkelingen, voel het verdriet en vaak heb ik moeite om dan geen hartje van waardering aan te klikken. Ik heb je gehóórd, ook al hoor je mij niet meer. Ik durf dat niet goed. Ik zou willen uitroepen: 'Ik heb je gelezen, ik kén jou." Je bent niet eerder dood dan dat als ik er ook niet meer ben.
14 reacties
Even voor de goede orde, dit geldt niet voor Rat. Ik heb Rat gehoord, maar wil hem niet kennen en straks het liefst zo gauw mogelijk vergeten. 😂
Lieve lieve Zweef
Wat een mooi bijzonder blog is dit ,je verwoord het perfect ,zoals je weet lees ik ook blogs waaronder ook oude en soms ook reacties van wie er op gerageerd heeft mooie ontroetende reacties vaak die mijn hart raken maar dan komt het ik durf geen hartje te plaatsen als ik niet weet of iemand er nog is ik vind dat moeilijk omdat er veel blogs zijn van mensen die er niet meer zijn dus dilemma uit respect voor wie zij waren wil ik klikken maar ik doe het niet en zelfs dat doet zeer .
Liefs hes 😘
Dat is precies wat ik ook voel. Laatst had ik het bij een reactie van PetraSch op een blog van Hanneke. Zo'n mooie zuivere liefdevolle reactie, dat ik dat waardeerde. Een paar blogs later las ik dat ze vlak daarna was overleden. Op kousevoeten ben ik terug gegaan om het hartje weg te halen. Het voelde als een soort van grafschennis dat ik dat hartje aan had geklikt.
Mooi en goed dat je dit ter sprake brengt. Ik begrijp wat jullie bedoelen, maar ik zie het toch anders. Waarom zouden we niet door middel van een liefdevol hartje waarderen wat de doden hebben geschreven toen ze nog leefden? Het enige wat gebeuren kan, lijkt me, is dat een nabestaande het account nog af en toe opent, en ziet dat er nog waardering gegeven wordt aan uitspraken van de overleden geliefde. Als het mijn geliefde was, zou mij dat ontroeren in plaats van storen.
Ik heb een vermoeden welke reactie van PetraSch je bedoelt. Een week daarna overleed ze. Ik denk en hoop dat velen haar reactie gewaardeerd hebben, ook daarna nog.
Volg je hart, zou ik zeggen.
Liefs,
Hanneke
Heb ik al eens gezegd wat voor een bijzonder mens je bent, lieve Hanneke? Jouw lief boft met jou.
Weet je wat ik denk dat er bij iemand die er niet meer is boven aan het blog zou moete staan in memoriam en als je dat wenst te lezen je misschien inplaats van een waarderings hartje ook een respect hartje aan mag klikken ,dat zou toch moeten kunnen op een site als deze 💜 zo eentje bijvoor beeld ,als ze me binnenkort in me mail vragen wat voor ideen er zijn voor deze site zal ik het eens noemen .
Als Rat kon schrijven zou die roepen. Ik leef net als jij. Rat kent jou, maar jij kent Rat niet. Is ie er nog trouwens?
Oh blog vergeten te lezen. Sorry
Marian
We hebben elkaar nog niet gesproken. Alleen gehoord. Ik vermoed wel dat Rat mijn blog leest, want hij scharrelt nog rond, nu ook als wij geluid maken. Zal de honger knagen? Maar ik heb zoveel lekkers voor hem staan!
Wat een prachtig blog, ik heb dat gevoel ook regelmatig gehad. Misschien bijna iedereen wel hier. Goed dat het een keer naar boven komt, dan kunnen daar ook iets mee.
Liefs, Ingrid
Mooi gesproken (geschreven) Zweef! Ik vind het leuk dat ik jou ook steeds een beetje meer leer kennen.
Hanneke heeft wat mij betreft gelijk, een hartje is waardering, dat kan alleen maar goed vallen!
Wauw! Mooi geschreven zweef!
En hoe toevallig. Vandaag had ik het met iemand er over en die zei: ‘Iemand is pas overleden als diegene wordt vergeten.’
Ik kan me die twijfel en terughoudendheid goed voorstellen. En ik sluit me aan wat hier meer gezegd word. Dat hartje, die waardering, zal volgens mij alleen maar gewaardeerd worden.
Het waarderen van iemand zijn reactie, of gedachten zal door niemand als storend worden ervaren, sterker nog mocht een nabestaande jouw waardering opmerken en naar de datum kijken van wanneer die positieve reactie is geweest, het zich herinneren dat diegene een warm meelevend en meedenkend persoon was.
Bedankt en Sterkte
Ik reageer dan gewoon hoor. Niemand is voor mij ooit echt dood.
Ik heb (eerst) even gewacht met mijn reactie en daarna ben ik het vergeten.. gosjemikkie dat stoort me dan weer, maar ja...
Ik lees je en ben meteen weer bij diegenen die bedoelt. Het gemis van hen komt als een bommetje bij me binnen. Ik lees hen nog regelmatig terug, gewoon, om 'te doen alsof ze nog leven'. Je begrijpt me wel. Ik herlees en voel de nabijheid van degene die me o zo dierbaar was en is. Dood neemt iemand fysiek weg, maar in mijn hart blijft voor altijd dat plekje gevuld met de liefde en/of vriendschap die ik voor hen heb gevoeld. Die we voor elkaar hebben gevoeld en beleefd.
We voeren met elkaar toch vaak zo bijzondere gesprekken, delen zoveel leed en verdriet, zijn er voor elkaar zo goed als we kunnen, en al die dingen dragen we met ons mee. Terwijl ik verder leef, besef ik eens te meer welke bijzondere betekenis verschillende mensen voor mij hebben. Ja, ook zij die er 'niet meer zijn', zijn er nog altijd omdat ze in mij voortleven. Ze hebben niet alleen veel voor mij betekend, maar ook mijn leven beïnvloedt en daarmee verrijkt.
En goh, ik weet niet eens of ik alsnog een hartje ooit geplaatst heb. Ik strooi er met liefde mee en denk dat mijn hartjes er al staan. Maar ik ben er ook vrijwel zeker van dat nabestaanden die nog eens kijken, ontroerd zullen zijn als we ook later nog waardering tonen...
Liefs met dikke knuffels xxxxxxxxxx Hebe