De kleine blokfluiter

Toen het duidelijk was dat Covid een blijvertje zou worden hebben we besloten dat de ruimte onder de kap met een onooglijk dakraampje kantoorruimte voor mijn lief moest worden.  Als eerste werd het kleine vierpansraampje vervangen door vier grote dakramen van één bij éénveertig. Dat bracht al een zee van licht. Vervolgens onder het ongeïsoleerde dak 7 cm pir platen aangebracht, raggels geschroefd en gipsplaten. Electra aangelegd met veel stopcontacten, ledlampjes in het plafond en verlichting in de bergruimte onder de gebroken kap. Alles nog in mijn "onbezorgde staat" tijd. Chipwood vloerplaten over de oude houten vloerplanken, want mijn lief houdt niet van spinnen die zich daar eenvoudig tussen zouden kunnen verstoppen. Stucadoor langs laten komen om de gipsnaden te vullen en de schilder voor de balken en de gipsplaten. En vandaag zou de vloer komen. Vinyl stroken met donker houtmotief met zwarte accent randjes, zodat het net weer de oude houten planken  zouden lijken, maar zonder spinnenschuilhoekjes. Dus toen ze klaar waren vroeg ik hoe ze die accenten gingen aanbrengen. En toen keek de stoffeerder heel bedenkelijk. En ook de kleur was veel lichter....Gelukkig had ik een foto gemaakt wat we hadden uitgezocht. Stoffeerder belde met baas die bij mij thuis was geweest en die vroeg of we naar Alkmaar wilden komen om een oplossing te zoeken. Onderweg naar Alkmaar bedacht ik mij in ene waar de fout gemaakt was.  Bij een eerder bezoek, waar de keus voor de vloerbedekking werd gemaakt, kreeg ik een strook mee om de vlakheid van de vloer te beoordelen. Liefst had ik een strook van de goede kleur, maar die had hij niet....En zo kwam ik onverwachts in Alkmaar.

Ik zat in de vijfde klas van de lagere school, toen de plaatselijke muziekschool zieltjes won met blokfluitles. Ik stond daar neutraal tegenover, maar mijn moeder vond dat wel wat, zij kon wat tokkelen op een gitaar en zag ons beiden in stilte al optreden voor familie. Of ik alleen bij de kerstdis. Ik had een houten, een bruine. Er waren ook fluiters bij, die hadden een witte. Die wilde ik ook wel, maar eerst moest ik mij bewijzen dat ik een witte waard was.Die bruine waren krijgertjes bij de eerste les, die witte moest je zelf aanschaffen. En die klonken mooi en zuiver! Of was het de geoefendheid van de fluitiste? Vanuit mijn broers werd ik niet erg gestimuleerd om te oefenen, zij klaagden bij ma dat het kattengejank weer begon, op zo'n luide toon, dat ik dat wel moest horen.  Ik heb dus geen witte blokfluit verworven.

En nu liep ik onverwachts in Alkmaar door de winkelstraat en zag bovenstaand schouwspel. Ik deed mijn ogen dicht en zag in gedachten Viooltje M.  Maar die fluitiste heeft vast ook broertjes die de inspanningen niet kunnen waarderen en die witte blokfluit is zwaar onverdiend.