Dikke custard vla

Mijn moeder had een gele pudddingvorm in de vorm van een vis. Daarin maakte ze dikke custardvla en dan kiepte ze hem om op een platte schaal in de hoop dat die stijf genoeg was. Als jochie mocht ik vaak helpen in de keuken met pudding koken. Ik moest dan het custardpapje blijven roeren en de klontjes fijndrukken tegen de rand van het schaaltje. En op tijd waarschuwen als de melk bijna kookte. Dan nam mijn moeder het schaaltje over en wist onder zorgvuldig roeren een klontvrije custardvla te maken. En ik mocht dan helpen de pan uit te likken. Die pudddingvorm is denk ik ondertussen al minstens 60 jaar oud en hoewel ze hem nadat de kinderen groter werden niet meer heeft gebruikt, is hij altijd bewaard gebleven. Waar de onderschaal gebleven is, dat weet ik niet. Ik kan mij van die schaal ook geen voorstelling meer maken, wel dat die ovaal was.

Na het overlijden van mijn moeder heb ik de visvorm meegenomen en nu staat die in haar vitrinekast. Eigenlijk zou ik hem nog wel een keer willen gebruiken met kerst als mijn dochter en de kleinkinderen komen, maar ik ben veels te benauwd dat de schaal na al die jaren sneuvelt door de hete vla.

Vandaag de dag redelijk doorgekomen tot vanavond, even voor zevenen. Vanmorgen nog wat gerommeld in huis, om een uur of drie naar mijn werk en half zes weer thuis. En om zeven uur, terwijl ik samen met mevrouw Zweef genoot van de avondzon voor kasteel Andijk, overviel mij een intense moeheid. Van het ene op het andere moment kon ik het ongegeneerd gapen niet meer tegenhouden. In navolging van mijn intelligente rabarber wist ik waar mijn prioriteiten lagen, namelijk, de gang naar mijn bed. Daar vleide ik mij neder en nam de vorm aan van een hele dikke custardvla pudding. Een deuk in het matras en ik vloeide nog net niet uit. Een puddingstijfheid waar mijn moeder trots op zou zijn geweest. Alles in diepe totale rust, al het niet noodzakelijke afgeschakeld. Ik hoorde mijn ademhaling, de geluiden van buiten leken extra hard binnen te komen, maar het lijf deed even niet meer mee. Niet geslapen, maar besef van tijd ontbrak. En na anderhalf uur was ik er weer. Kon ik nog net de laatste zonnestralen bij mevrouw Zweef voor kasteel Andijk meepakken voordat de zon achter de dijk in het IJsselmeer zakte.

Het was weer een goede dag.