Doei!
Ik had er niets meer aan. De plannen ermee smolten als sneeuw onder een hete tropenzon bij de start van de behandeling, waarbij vermoeidheid en krachtsverlies de boventoon voerden.
In goede gezondheid genoten mevrouw Zweef en ik bovenmatig van motorrijden. Elk op een eigen motor, een één tweetje. In 2019 zijn we nog naar Ierland geweest en in 2020 zouden we naar Schotland. Maar toen kwam corona en bleef het bij Nederland.
Hoewel Westfriesland ons thuis is, zijn we op de omgeving wel een beetje uitgekeken met aan drie zijden water. Wil je leuke nieuwe weggetjes zien, moeten we altijd minimaal anderhalf uur rijden, wil het mooi worden. Voorbij Utrecht, over de afsluitdijk, of voorbij Kampen en Harderwijk. Hoe praktisch de polders zijn voor boeren, voor motorrijders is er geen bal aan met die rechte elkaar haaks kruisende wegen.
Begin 2021 met goede vriend Howard samen een zakbare aanhanger gekocht om de motoren op te zetten, om dan eerst een stuk met de auto te rijden en dan verderop een tocht te gaan maken. Een zakbare aanhanger werkt met luchtvering, zodat je de achterkant tot op de grond kunt laten zakken en je eenvoudig de motoren op de aanhanger kunt rijden. En toen kwam de diagnose. En de behandelingen. En het krachtsverlies. En de vermoeidheid. En de conclusie dat een eind verderop een stuk rijden het niet meer ging worden. Want wat als de man met de hamer komt en ik ben niet in de buurt van de aanhanger? En mevrouw Zweef gaat het ook niet redden om de motoren te laden en vast te zetten.
Mijn deel van de aanhanger aan Howard verkocht en een aanhangertje voor de fietsen op marktplaats gescoord. Howard zag die staan en maakte mij daarop attent. Twee elektrische fietsen op een trekhaak achter Masoto is wel erg dapper!
Howard gaat komende zomer met de camper en motoraanhanger op vakantie, maar had nog geen vastzetmateriaal. Maar ik wel. Dus dat heb ik hem graag gegeven. En hoewel ik het zelf niet heb gebruikt, ik het niet meer ga gebruiken en ik hem daarmee een groot plezier doe, deed het wel weer even zeer. Niet vanwege het geld, maar vanwege het moment van realisatie dat dat echt afgesloten is.
Doei! 😪
32 reacties
Ach gossie weer iets afgesloten hoofdstuk ,verdorie das toch moeilijk hoor steeds maar weer iets inleveren .
Even een dikke knuff voor allebei 🫂🫂
Kanker is dus meer dan alleen maar ziek zijn
Kanker is elke dag een stukje inleveren
Elke dag een stapje terugzetten
Elke dag je toekomst verwachtingen bijschaven
Elke dag die onzekerheid
Elke dag wat minder....
Nou , volgende week nog een dikke knuffel van Mr Willy en dan loopt Zweef er weer stralend rond .
Geloof me, wat snap ik die pijn!!
Ja, inderdaad, alles wat ik zeggen wil, weet je maar al te goed. Aan den lijve ondervonden behoeft geen verdere toelichting. KKK!!!
Ook een extra knuf van mij dik verdiend!
En Ruud doet er vast ook eentje met wat ballen bij xxxxxxxxx
Hele liefdevolle hele dikke knuffel van mij xxxx
Ik kan me als de dag van gisteren nog herinneren dat ik Roberto in zijn net nieuwe auto (januari gekocht, april ziek geworden, nauwelijks in gereden ivm corona) naar zijn moeder bracht voor een gesprek met haar. En hij zich realiseerde dat hij nooit meer in dat mooie vehikel zou kunnen rijden. En niet veel later de rit naar het hospice, toen hij zich realiseerde dat hij nooit meer in een auto zou rijden daarna. En zijn loopje naar het bed daar, toen ik zag dat hij nooit meer buiten zou komen. Het moment dat hij nooit meer zelf zou kunnen douchen.
Al die momenten zijn klappen in je gezicht.
Liefs, Mirjam
Auw, wat heftig mirjam dat deze beelden je nog zo rauw, helder en vergeet niet pijnlijk voor de geest staan!
Hier wordt je stil en verdrietig van 🥲.
💕
zijn zeker klappen in het gezicht... met name als je dan afscheid moet nemen terwijl je dat nog niet wilt.
het 'besef' is nog het ergste; weten dat het komt, niet weten wanneer
het doet zeer
🫂❤️
Brrrrrr lieverd, ik voel de kilheid van je pijn!
Ga niet te diep meis, dat zou Ed niet willen.
❤️❤️❤️❤️
@Mimpie
Au! Auauauauauauau!!!!!
En daar dan 'maar weer' je weg in vinden.. Het doet me al zo zeer als ik dit van je lees. Hoe heb je dat in godshemelsnaam voor elkaar gekregen toen je het in het echt moest meemaken... :-(
Ja, ik weet hoe. Maar toch. Soms kan pijn ook écht niet groter zijn...
Liefs, met veel hele dikke liefdevolle knuffels van mij xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Hebe
Slecht gedoe dat inleveren, nu ben jij het voorbeeld van “roeien met de riemen die je hebt”.
En dat gaat je goed af, ga daar vooral mee door zweef!
zoef ik alweer door het grasveld? Dat stilstaan daar kan ik niet zo goed tegen!
Is het de NS reis (tienertoer) schotland? Met B&B’s ?
Heb je al eens een tompouce op de brievenbus post gedaan? zakkie eromheen, enveloppe randjes likken postzegel erop? 😂🤣
Fijn dat je zulke mooie di(e)verse dagen had met dame zweef 🌸.
MAX! deed zijn naam eer aan, hoewel ik zijn naam niet ontleend heb aan die F1 knaap, maar aan Paolo Conte. Jij daarentegen bent gedistingeerd elk sprietje aan het bekijken en vergelijken met je database hoe lang het sprietje was de vorige keer en dan besluiten of het al gemaaid moet worden of nog niet.
De tienertoer voor oude van dagen is niet van de NS, maar van Interrail/Eurrail. En daarmee mag je onbeperkt voor zolang je geboekt hebt door Europa cruisen. En wij als 60 plussers doen dat voordeliger als jonge meiden onder de 60. Tweeentwintig dagen eersteklas voor 621 euro pp. Kun je geen benzine voor tanken of je auto meenemen op de boot.
We hebben een appartement in Inverness als uitvalsbasis, point of return and relax. Vandaar doorkruisen we het land.
Tompoucen van bakker Swart uit Wervershoof worden niet in envelopjes geplempt. Die worden dezelfde dag, liefst binnen twee uur genuttigd.
Hou je tegoed.
Isle Skye of Eiland Skye in Schotland moet je heen riep Irene net door telefoon!
Opdat de zweefjes het weten!
Wat een geweldige timing en doortastendheid heeft Helma toch weer. (Tis moeilijk bescheiden te blijven…)😂🤣 Max krijgt het nakijken!
Toedeloe 🌸
Je kent dat lied toch ?
https://www.youtube.com/watch?v=6FfCClG6Tuc
Isle of Skye is te groot voor een dagje vanuit Inverness. Daar moeten we maar een hele vakantie aan wijden.
Zeker doen. Is meer dan de moeite waard. Een van de mooiste stukken van Schotland . Maar het MOET goed weer zijn .
De eerste keer zijn we gewoon teruggereden vanwege het slechte weer . Mist en motregen . Je zag totaal niks .
Tweede keer , 10 jaar later was 't een hittegolf en dan was het gewoon prachtig .
... en zo kreeg ik van Zweef een nieuwe reden om nog minstens 9 jaar in leven te blijven.
Voor een tank benzine extra (voor een kleine trutteschudder) hoef je geen 9 jaar te wachten. https://www.interrail.eu/en/interrail-passes/global-pass
Hoewel ik wel graag van je ervaar hoe je reis als 60 plusser is bevallen ❤️.
Het valt niet mee, elke keer weer een stukje inleveren. Het gebeurt veel mensen maar het besef komt pas goed wat dat betekent als het je zelf overkomt.
Fijn dat je een vriend blij hebt kunnen maken, hoop dat een ritje in de buurt nog gaat lukken.
liefst Silvia
ach jeetje, ik weet nog dat mijn vader op een gegeven moment niet meer kon mototr rijden omdat het te gevaarlijk werd ivm met krachtverlies in de benen en duizelig. Hij heeft zijn leven lang motor gereden, uitjes met mijn moeder, naar het bos fotos maken en wandelen en dan lekker wat broodjes mee en naar de TT met mij. Na een tijdje stond de motor dus in de schuur, zelfs voor mij voelde dat heel erg. Hij heeft het er in die tijd onzettend moeilijk meegehad omdat het een groot deel van zijn vrijheid was. Dus ik snap je volkomen, wat een ellende. Vind het zo super dat je dan de spulletjes wegggeeft, want ook dat lijkt me moeilijk. Nu mijn vader er niet meer is moesten we de motor verkopen, hij wilde dat ook graag hoor, aan Motor Plaza waar hij ook weg kwam. Wat een rot dag was dat. Ik wens je heel veel sterkte, want zoiets is toch een stukje loslaten van je leven heb ik begrepen van mijn vader...:/
Lieve groet Hilde
Hier ook hetzelfde Zweef, ik besef dat ik momenteel voor de laatste maal mijn blauwe regen zie open komen en mijn grote Japanse kerselaar in volle roze bloei zie staan, want huis wordt verkocht om naar appartement te trekken. Oorzaak is enkel die smerige kanker, omdat we beseffen dat mevr. Freddy dat huis niet alleen kan onderhouden. En ondertussen worden ook nog eens onze koi-vissen, die bijna allemaal een naam hebben, klaargemaakt voor verkoop, want die passen niet op een appartement ;-(
Van hieruit ook dikke knuffels!
Het doet toch verdomd pijn dat je vanwege die rotkanker allerlei schikkingen moet gaan treffen " voor als ik er niet meer ben "
Maar ik hoop en duim dat jullie nog lang van je appartement kunnen genieten
❤️ , willy
kan alleen maar zeggen dat ik het verdrietig vind... 😢
Oi Freddy, dat doet zeker zeer. Bij elke koi opnieuw en opnieuw. Nou weet ik niet hoe de gezondheid is van mevrouw Pomelvis, maar kan dat verkassen niet totdat jij er niet meer bent? Zou toch nog een beetje plezier voor jou geven. Dingen voorbereiden, voor als...kan evengoed.
Hallo Zweef,
Dingen voorbereiden voor als... was inderdaad een optie, maar mevrouw Freddy heeft het nu al lastig om ons te groot huis te onderhouden en mijn hulp zal er waarschijnlijk niet op beteren. Daar komt echter nog een ander oorzaak bij. Al bij het begin van mijn diagnose belde ik naar onze pensioendienst met de vraag wat mevrouw Freddy ging krijgen als ik er niet meer zou zijn. Dat bedrag viel heel erg tegen, zeker toen er nog koelweg aan toegevoegd werd: " opgelet, dat is bruto". Omdat alle kosten, zoals verwarming, verzekeringen, belastingen en noem maar op, hetzelfde blijven voor één of twee, was het doorhakken van een moeilijke knoop snel beslist.
Ik ben ook blij dat we dat nu doen, want een huis verkopen en een appartement aankopen hadden we simpelder verwacht ( notarissen, makelaars, attesten, ontspullen, pfff). Gelukkig heb ik mevrouw Freddy daar niet alleen mee opgezadeld. Wanneer we in september/oktober naar ons nieuw appartementje kunnen, zal ik veel geruster zijn.
Groetjes
Freddy
Auw... zo auw al die afscheidjes die toch zwaar wegen...
Dit doet zeer, fijn dat je het hier deelt waar het wordt begrepen.
In de grote" gezonde" wereld kan zo snoei hard gereageerd worden.
Met opmerkingen, die je zelf ook wel weet zoals: kijk naar de dingen die je nog wel kan😮💨 of iedereen wordt ouder en moet inleveren 😬.Ondertussen gaat degene die dat zegt fluitend verder en blijf ik letterlijk met stomheid achter.
Gister in de dom van Florence een kaarsje aangestoken met de intentie voor ieder die het nodig heeft🕯
Motorrijden is toch wel heel andere koek dan fietsen ja, beiden kan het heerlijk zijn, maar je wilt zo graag zelf kunnen blijven kiezen hè. Hopelijk geniet je toch nog van heel wat fijne fietstochtjes met mevrouw Zweef.
liefs Bianca
Motorrijden gaat denk ik nog wel gebeuren, maar dan hier op de buurt. En mocht ik plotseling toch erg moe zijn, dan kan mevrouw Zweef nog naar huis rijden om Masoto op te halen, die motor komt dan later wel.
Heftig Zweef en pijnlijk om steeds meer in te leveren en moeten loslaten. Hoe lief het ook is om je spulletjes weg te geven, het is niet je eigen keus, die wordt door die rotkanker voor je gemaakt! Sterkte en veel liefs!
Gerda
Iedere keer van iets afscheid nemen. Dat is ook rouwen…en rouwen is hard werken, ook als er nog niemand dood is, maar je wel weet dat gaat gebeuren anders dan “normaal”.
En wat is normaal…dat weet niemand. Leven met die wetenschap is “gewoon” ook rouwen. Ik ervaar dat zelf ook. Al betreft het niet mij maar mijn partner. En de buitenwereld ziet dat niet…..wij wel….
liefs Fram
Ach wat jammer, weer iets afgesloten.... Wij hebben ook samen op onze eigen motor gereden. Geen snelweg of klaverbladjes, dat was niets voor ons. Wel lekker toeren bij mooi weer. Heerlijk was dat.
Ieder van ons levert zo dingen in lees ik en dat hoort inderdaad ook bij het rouwproces. Weten dat iets zo is, maakt het echter niet makkelijker.