Drama!

Mijn oudste broer appte mij onlangs, dat hij mij te weinig sprak. Ik sprak hem wel, maar hij mij niet. Hij wist van de hoed en de rand, mijn wel en nog meer wee. Mijn strijd met Rat. Hij fietste op de bonnefooi weleens langs, maar dan was ik er net niet of net weg. Afgelopen weekend heeft hij eerst mijn blog gelezen om te kijken of ik thuis was. Naar Eerbeek fietsen was hem wat te ver. Broer leest mijn blog en weet dus alles wat er speelt, maar dat is eenrichtingsverkeer. Maar voor vandaag afgesproken dat ik na twee uur thuis zou zijn.

Vanmorgen een goed overleg gehad met de werkgever, ik krijg geen kleine calculaties meer doorgeschoven. Vroeger maalde ik daar niet om, lagen er vaak tien of meer op de tafel achter mij om te worden uitgerekend. Grotere, kleinere, het deerde mij niet. Maar nu, de wetenschap dat er iets is wat ik nog moet blijft als een voortdurende belasting aanwezig. Zelfs als het pas over drie weken hoeft. Een extra lek in mijn energie emmertje. Afgesproken dat heb ik tijd, dan stap ik naar mijn collega voor een klusje.

Op de terugweg langs bakker Swart voor tompoucen. Zeven stuks lagen er nog. Gelukkig riep ik, ik kom meer dan de helft van je kopen. Één voor oudste broer, één voor echtgenote oudste broer en één voor mij. En eentje voor mevrouw Zweef als zij vanavond weer thuis is. Anders is er onbalance in tompoucen consumptie.

Thuis drie stoelen op het terrasje voor de garage neergezet en de tompoucen in de koelkast. Ik was binnen nog even bezig met wat electra voor het plafond in de wellness toen broer kwam. Broer kwam alleen, maar had wel tompoucen van bakker Swart uit Wervershoof mee. Blij dat hij de laatste drie had. Één voor Zweef, één voor mevrouw Zweef en één voor hemzelf. En omdat mevrouw Zweef vandaag een kantoor dagje had, echtgenote van broer niet mee was we twee tompoucen hebben opgegeten, bleven er voor Zweef en mevrouw Zweef nog vijf tompoucen over. En van bewaren worden ze niet lekkerder. Wat een drama!

Gelukkig kon ik er twee kwijt bij mijn beste vriend en zijn vriendin. Morgen ga ik met zijn bus "de gele"  halen. Maar dat is weer voor een volgend blog.