Helma to the rescue

Mol roerde zich de laatste weken weer. Eerst nog netjes langs de rand van het gras, wel aan de verkeerde kant van de grens, maar indachtig de intentie van mij als driejarige op mijn driewieler, liet ik dat toe.

Ik denk dat ik dat laatste even moet toelichten. Als driejarige had ik een driewielfietsje. Twee kleine wielen achter en een grote waar de trappers op zaten voor. En ik mocht alleen op de stoep voor het huis op het Zuideinde in Koog aan de Zaan fietsen en ik mocht niet oversteken. En ik was ook toen al een braaf jongetje, dus oversteken niet. Alleen maar met het grote wiel tegen de stoeprand en de achterwielen op de stoep. Ik wilde niet oversteken, maar zo stond de boel lekker stabiel, want de weg bolde wat. Kon ik mooi de omgeving in mij opnemen en mijmeren over later als ik groot was.

Dat heeft niet lang geduurd. Een vrachtwagenchauffeur stapte lijkbleek de sigarenhandel van mijn moeder binnen. Zich op een haar na doodgeschrokken van die dreumes in de goot. Ik voel nog die hand in mijn kraag die mij met een ferme zwaai compleet met fietsje achter de poort van de steeg deed belanden. Één lullu, één lullu bracht ik ter verdediging te berde, één wieltje, één wieltje. Het mocht niet baten, mijn intentie was goed, de uitwerking niet.

Mol mag best in de tuin, maar niet het gras over. Ik sta toe dat mol graaft aan de rand tussen biels en gras, maar niet oversteken naar de boom. En dat had mol wel gedaan, dus had ik een klem gezet. Met een stukje van de klem boven het gras uitstekend, zodat je kunt zien of de val nog aktief is. En nou heeft Helma haar wieltjes uitgerekt om net voorbij de begrenzingsdraad de val omver te botsen. En ze heeft meteen de molshoop vlakgebuldozerd, zodat ik never nooit niet een nieuwe val kan zetten.

Mol en Helma spannen samen!