Hondenleven

Het is mij inmiddels duidelijk wat de essentie van het leven is. Niet dat jachtige van de homo sapiens in zijn nimmer aflatende drang en dwang naar meer. De essentie van het leven wordt mij treffend duidelijk gemaakt door de moppies op bed. In het holletje tussen mijn benen, een pootje eroverheen, de kop op mijn buik. Hier kan ik wel slapen....

Maar ik vrees dat zo over de helft van de ochtend ik dit vredige tafereel moet gaan verstoren. De blaas speelt wederom op, niet in het minst door de vele kopjes koffie die mij door mevrouw Zweef worden aangedragen.

Straks de kamer aan kant maken na het uitstekende diner dat we gisteravond genoten met een select gezelschap. Een generale repetitie voor de kerstmaaltijd. Nog een paar kleine praktische aanpassingen, wat extra kruiden, nog wat extra kleur... En ik ga het tekentalent van de kleinkinderen uitdagen.

Één van de voorgerechtjes is een gebakken met geitenkaas gevulde medjoul dadel, ingepakt in katenspek op een bordje met mosterdhoningdressing. En in restaurants zijn dat fantasieloze heenenweerslingertjes, want het moet gauw gauw. Drie kleinkinderen, tien bordjes die versierd moeten worden. Ieder drie kansen voor de mooiste tekening en de meest creatieve mag bordje 10 doen.

Mijn decoratie stelde niet veel voor, niet eens voldoende voor een gauw gauw heenenweerslinger.

Ik denk dat ik de kunst van het genieten inmiddels redelijk onder de knie heb en wens jullie die ook toe.